یادداشت کیوان صمیمی از بند ۸ زندان اوین
اعتراضات خیابانی کارگران بار دیگر به مثابه نمودی از گفتمان مطالبه گری به میدان آمده است. استمرار راهبردها و راهکارهای غلط حکومت، راه ممکن و مطلوب دیگری به جز حضور شفاف در خیابان به منظور استیفای حقوق زحمتکشان، باقی نگذاشته است. اکثریت ملت سالیانی دراز برای تغییر رویه‌ی حکمرانی، به راه‌های اصلاح طلبانه و اعلام نظر از طریق صندوق رای امید بسته بودند اما متاسفانه باور ایدئولوژیک حکومتیان، رای مردم را مبنای مشروعیت و مقبولیت حکومت نمی‌داند و آن را صرفاً زینت برای زیبا جلوه دادن امارت منسوخ شده‌ی اسلامی می‌شمارد. نتیجه‌ی اعتقاد به دینِ اَبَرمَرد محور، صغیر دانستن مردم و کبیر بلکه اکبر و اَعلَم دانستن خود است و این باور قرون وسطایی است که انتخابات را دو مرحله‌ای کرد زیرا مدعی است که صلاح ملت ایران با تمدنی چهار هزار ساله را بهتر از خود آنان تشخیص می‌دهد.
اکنون ما با استناد به حتی آماری که خود حکومت اسلامی مدل آن است، اکثریت مردم امید به صندوق اینچنینی و اصلاح طلبیِ مرتبط با آن را از دست داده‌اند. از سوی دیگر راه دومی که برای تغییر مطرح می‌شود، برخورد قهرآمیز و تخریبی خارجی و یا داخلی است که آن هم در قرن بیست و یکم اساساً موقعیت گفتمانی خود را از دست داده است. ضمناً بازتولید خشونت و استمرار زنجیروار اعدام و ترور از عواقب اجتناب‌ناپذیر راهبردهای تخریبی و مسلحانه است که نمونه‌ی آن بعد از انقلاب ۵۷ خود را نشان داد.
راه سومی که در فرهنگ سیاسی به دموکراتیزاسیون، دموکراسی سازی، تحول خواهی، جنبش اجتماعی، جماعت گرایی، حضور مردمی و اعتراضات خیابانی موسوم است، حرکت‌هایی مطالبه محور و میدانی در کشورهای بسیاری را ایجاد کرده و با کمترین هزینه به موفقیت رسانده است. توجه به این نکته ضروری است که هزینه دادن، جزء لاینفک حرکت به سوی برقراری گرانبهاترین پدیده‌ی مورد نیاز انسان یعنی عدالت و آزادی است. در مناسبات اجتماعی نمی‌توان هیچ پدیده و کالایی را بدون پرداخت هزینه‌ی آن به دست آورد مگر از راه‌های نادرست که آن هم ناپایدار بوده و از دست خواهد رفت.
بدیهی است که هزینه‌ی حضور در اعتراضات آرام خیابانی که باعث تقویت جنبش خشونت پرهیز اجتماعی و حاصل شدن تدریجی مطالبات ملّت می‌شود از هزینه‌ی مشارکت در حرکت‌های اصلاح طلبانه بیشتر باشد. این هزینه اما از هزینه‌های سنگین شخصی و اجتماعی حرکت‌های مسلحانه و خشونت آمیز به مراتب کمتر است و علاوه بر آن ممکن و مطلوب بودن حرکات تخریبی داخلی و خارجی، عمیقاً زیر سوال است. باید توجه داشت که اساس برخی تمایل‌ها به حرکات نظامی و قهرآمیز علیه جمهوری اسلامی را نمی‌توان مورد سرزنش قرار داد زیرا این تمایل، مولود بستن همه راه‌های مسالمت‌آمیز به منظور بهبود وضع موجود است. تبعیض، تحمیل ایدئولوژیک، سرکوب و در یک کلام استبداد دینی در طول ۴۰ سال محصولی جز خشم و کینه‌ی وسیع به بار نیاورده و نباید از وجود گرایشاتی که موافق براندازی حکومت توسط سلطه‌ی بین المللی و یا جریانات مورد پشتیبانی قدرت‌های خارجی هستند، تعجب کرد.
با توجه به مراتب فوق، تنها راه ریشه‌ایی و پایدار برای رهایی مردم از فقر و فساد و تبعیض و نجات کشور از نابودی، تغییرات زیربنایی و ساختاری از طریق پشتیبانی میدانی از مطالبات و اعتراضات کنونی کارگران و زحمتکشان و گسترش حرکات مدنی و مسالمت آمیز خیابانی است.
از: ایران امروز