رنج نامه ای برای زن افغان

چه کسی پاسخگوی ظلم رفته بر زنان افغان است؟ زنان افغانستان، در ادوار مختلف تاریخ پرفراز و نشیب میهن خود، سابقه درخشانی در فعالیت های غیرعلنی و مخفی از طریق تشکیل اتحادیه های زنان برای تداوم حیات خود داشته اند.

در دوره اول طالبان، تشکیل مدارس شخصی برای تربیت کودکان و دختران و زنان، و نیز ایجاد وفاق ملی از طریق ایجاد شبکه های زیر زمینی، نشانگر مبارزات سر سختانه آنان طی سالها محرومیت از حقوق اجتماعی و فردی زیر سلطه طالبان بوده است. طی این روند، زنان افغان نشان داده اند که برای زنده ماندن، نه تنها به صورت گروهی بلکه هر یک باصدایی مستقل، می توانند در برابر ظلم و استبداد دینی طالبان و جامعه سنتی برامده از آن، ایستادگی کرده و هویت مقاوم خود را در راه مبارزه برای فرصتهای برابر اجتماعی نمادین سازند. آنها هر روز آگاه تر از پیش نسبت به حقوق خود با تشکیل سازمان ها و شبکه ها، جهت همکاری وجریان سازی از طریق مشارکت فعال، ضمن آگاهی از ویژگی های جنسیتی، موفق به طرح استراتژی های قوی تر گردیدند. بنابراین به تدریج آماده شدند که در جایگاههای مهم اجتماعی قرارگرفته و در مناصب عدیده ای ایفای نقش نمایند: از فرماندهی ارتش گرفته تا معاونت وزارتخانه ها، تا استادی دانشگاه، یا در جایگاه یک هنرمند با استعداد و شایسته،  هر جا و همه جا توانستند خوش بدرخشند. مهم تر آنکه مادرهایی شدند تا نسل های آتی را در بستری مدرن تر از زمان خود پرورانده و به فردای روشن افغانستان تحویل دهند.

تعداد قابل ملاحظه ای از جامعه زنان افغان توانستند در دوران پسا-طالبان، با افزایش میزان اعتمادبه نفس خود،  همزمان با جلب اعتماد عمومی، به توسعه نقششان در محیط های گوناگون جامعه موفق گردیده و شایستگی خود را به اثبات رسانند. زنان افغان ضمن پایبندی به اصول و تعهدات اجتماعی، با قبول مسئولیت توانستند شکاف اجتماعی جنسیتی را در جامعه افغانستان کمتر کرده و در افزایش همبستگی و وفاق ملی قدم های موثری بردارند.پس، بر مردان است که با حمایت سراسری از زنان در جامعه خود، فارغ از مغلطه های استبداد سنتی و دینی، این فعالیت ها را گسترش دهند و در حفظ دستاوردهای دو دهه اخیر اهتمام بیشتر و جدی تر ورزند، و خود نیز داعیه داران این حرکت رو به جلو باشند.

اما در وقایع اخیر متاسفانه شاهد وقوع مجدد یک بحران از پیش طراحی شده در افغانستان بودیم: یکبار دیگر این ملت بی پناه در برابر سرنوشتی تلخ،  که سراسر ظلم و بیداد و نابرابری است،  قرارداده شد! حال، واکنش جامعه جهانی چگونه باید باشد ؟

آیا بایستی سکوت اختیار کرده و نومیدانه نظاره گر بی تفاوتی وجدان های خفته جهانی ماند،  یا در تلاشی مشترک سعی کرد تا تریبونی برای پژواک فریاد بی صدای آنها شویم؟

زمانی که دولتمردان جهان در دوحه با طالبان سیه پیشینه اجلاس بر گزار می کنند و توافق امضاء می نمایند،  واقعا به چه می اندیشیده اند؟ آیا بر آن بوده اند تا آزموده را آزمودنی دیگر نمایند؟! آن هم به چه هزینه گزافی؟!

آنها گرد هم آمدند تا سرنوشتی شوم برای مردم آن سرزمین،  از کودک گرفته تا زن و مرد را رقم زده، و با استدلال هایی که فقط در بازار خودشان خریدار دارد، از عهده دار شدن هر گونه مسئولیت درقبال تراژدی که آفریده اند، سر باز زنند!

اوج این بی تفاوتی و سنگدلی سیاسی هنگامی بود که آنها تصممیم به ترک سریع خاک افغانستان گرفته و در عوض مهمات و تجهیزات قابل ملاحظه ای را برای طالبان به جای گذاردند، وحشت آفرینانی که حتی خود توان علمی و عملی استفاده صحیح از این ادوات را ندارند!

دولت هایی که تصمیم به طراحی چنین سرنوشت خونباری برای ملتی دیگرنمودند، با سر دادن شعارهای آزادیخواهانه که جملگی تهی از نیت واقعی بود، به سرعت پشت به آنهاکرده و رهایشان نمودند با این ادعا که مردم یک سرزمین باید خود قیام کرده و سرنوشتشان رابه دستان خود رقم زنند!! ادعایی تهی از حقیقت که فقط میتواند یک توهین به خرد جمعی تلقی گردد.

به راستی کدامین بنیاد و نهاد و مجمعی که مدعی حمایت از حقوق بشر است،  در این بحران فزاینده فریاد مظلومین افغانستان را فریادرس بوده، و سیاستهای تصمیم سازان جهانی را که اینچنین افغانستان را به چاه استبداد دینی انداخته اند، شناسایی و نقد بی واسطه نموده است؟

دولت آمریکا که هر از چند گاهی با پیام ایجاد نظم نوین جهانی، در کشورهای نشانه رفته خود حضور نظامی داشته و پس از دستیابی به اهداف دور و نزدیکش،  گاها با فریاد اعتراض مردم همان سرزمین، تصمیم به خروج از آن کشور را گرفته، اینبار ظرف مدت کوتاهی و بدون راستی آزمایی عملکرد طالبان و پایبندی آنها به تعهدات ظاهرا مندرج در توافق نامه دوحه، به سرعت عرصه را برای تاخت و تاز طرف مقابل آماده ساخته است. آنها و متحدانشان حتی حمایت چشمگیری هم از عوامل حکومتی خود به عمل نیاورده اند.

امروز که مردم افغانستان با فروش لوازم ناچیز منزل خود حتی امکان سیر کردن شکم های گرسنه خانواده را ندارند، و دخترکان نحیف شده از فقر و سوء تغذیه که وحشت سراسر وجودشان را گرفته را می بینیم،  افکار عمومی جهان واقعا به چه می اندیشد؟ آیا هراس از ناله زن آبستنی ندارد که ترس از آینده نامعلوم برای فرزندش داشته، و یا کودکانی که جز نفیر گلوله و انفجار بمب های خیابانی، خاطره دیگری از کودکی شان نخواهند داشت؟ یا زنان هنرمند و ورزشکاری که از ترس جانشان ازپستویی به پستوی دیگر، در فرار و گریز هستند، تا از خشم شیطانی طالبان، در امان باشند؟

جنبش زنان افغان، و نقشی که در بازسازی افغانستان، در خلال تصرف آمریکا و متحدانش به عهده گرفتند، نشان داده است که این زنان، و دخترانی که از یکسو با چالش عدم سازگاری با ذهنیت سرمایه داری غربی و از سوی دیگر به دنبال تبیین معنای نوینی از مشارکت فعال زنان،  در راستای اعتلای فرهنگی، اجتماعی و قومیتی روبرو بوده اند بهترین نمایندگان برای مطالبه به حق تغییر ازطریق انحلال سنت های واپسگرا و مبارزه در راه آزادی افغانستان هستند.

آنچه طی سالهای اخیر شاهد وقوع آن بودیم به ما ثابت کرده که اختلافات قومی نه یک واقعیت فرهنگی و اجتماعی در افغانستان، بلکه نتیجه دهه ها اعمال سیاست های منفعت طلبانه قدرتمندان جهان، و حکام مزدور و سر سپردگان آنها، بوده است که خود را بازیچه دست رهبران و سلطه نیروهای سوداگر خارجی نموده اند. جامعه افغانستان به خودی خود و به دلیل تنوع فرهنگی و قومی و قبیله ای همواره با تنوع و تکثر فرهنگی زاده و عجین بوده است. اما این امید همیشه هست که بتوانند بدور ازدخالتهای بیگانه، و به طور مستقل، در همزیستی مسالمت آمیز با یکدیگر و با جهان روزی به مفهوم واقعی ملت – دولت دست یافته و آنرا بنیان نهند.

این یک آرزوی محال نیست، گرچه زمان بر است، اما مبارزات زنان افغان، در این راستا ثابت کرده که جنسیت در فرهنگ افغان،  بر خلاف برداشتهای سطحی غربی، یکی از عوامل نزاع و بحران نیست. بلکه جامعه افغان،  با اتکاء به نقش سازنده والهام گرفته از تجربیات موثر زنان، که در دوره قبل ثابت نمودند که از مبارزترین و قویترین شهروندان دراستقامت و پایداری علیه سیاست های بدوی و متحجرانه طالبان بوده اند، اکنون نیز می توانند با اتکاء به اراده جمعی و همگرایی مستمر در تبیین گام به گام زیر ساختهای یک جامعه دموکراتیک موفق عمل نمایند. بدون شک در پیمودن این مسیر دشوار، آنها نه تنها از حمایت و پشتیبانی جبهه مقاومت ملی، بلکه همه مردان و برادرانی برخوردار خواهند بود که عرصه را ترک نکرده و جانانه برای اهداف مشترک و رهایی جامعه خود از دست دیو جهل و نادانی، مبارزه می نمایند. بدون شک باصبوری و استمرار مبارزه مبتنی بر اراده ملی، و اتحاد و همبستگی، روزی فرا خواهد رسید، که آریانا سعید بار دیگر سرود “آزادی” را در میان مردمش سر دهد.

سازمان زنان جبهه ملی ایران،  به پایداری و ایستادگی زنان افغان در مبارزه با گروه زن ستیز طالبان، و مطالبات به حق آنها در سهم خواهی و مشارکت برابر در راستای آزادی میهن شان افتخارمی کند. بنابراین از تمام کنشگران سیاسی، سازمان ها و نهادهای مدافع حقوق بشر،  کمیساریای عالی حقوق بشر سازمان ملل،  احزاب سبز، و کلیه فعالان آزادی خواه و وجدان بیدار ملت های جهان می خواهد که به موازات اعلام حمایت از جبهه مقاومت ملی، به رهبری احمد مسعود، این شیردل مبارز راه استقلال و آزادی میهن،  و ضمن محکوم کردن استیلای اجباری طالبان، از هر گونه گشایش و یا امکان ورود آنها به جامعه جهانی از طریق اعمال سیاست های بازدارنده پیشگیری نموده،  و در تقابل با پیشروی این سیه رویان تاریخ، پژواک فریادهای دادطلبانه زنان و دختران افغانستان باشند.

سازمان زنان جبهه ملی ایران

 بیست و پنجم شهریور ماه سال یکزار و چهارصد شمسی