در سوگ دکتر سیروس آموزگار
نویسنده و استاد فرهیخته
و وزیر اطلاعات آخرین دولت مشروطه ی ایران
دکتر سیروس آموزگار، روز سه شنبه یازده آبانماه از میان ما رفت. این حقوقدان، روزنامه نگار پیشکسوت، نویسنده و استاد دانشگاه در دولت ملی دکتر شاپور بختیار وزیر اطلاعات و جهانگردی و وزیر مشاور بود.
او در سال ۱۳۱۳ در شهر بابل چشم به جهان گشاده بود و آموزش متوسطه را در شهر خوی به پایان برده بود. به همین جهت در دوران تحصیل توانسته بود شاهد رفتار خشن و ضدملی فرقه ی دموکرات آذربایجان که در ۱۳۲۴ سلطه ی شوم خود را بر استان آذربایجان برقرارساخته بود باشد. او سپس برای تحصیلات عالی در دانشکده ی حقوق تهران ثبت نام کرد و از اتمام تحصیلات در تهران با دکترا در حقوق، عازم انگلستان شد و دکترای اقتصاد را در آن کشور بدست آورد.
آموزگار از خانواده ای فرهنگ پرور و ایراندوست بود که خواهر ارجمندش دکتر ژاله ی آموزکار استاد برجسته ی فرهنگ و زبانهای باستانی ایران را نیز به کشور داده است.
او با اینکه در آغاز جوانی مدتی کوتاه به حزب توده روی آورد اما با جنبش ملی شدن صنایع نفت و اوج نهضت ملی به رهبری دکتر مصدق هوادار این نهضت شد.
در سال ۱۳۵۷ با مشاهده ی بحران سیاسی خطرناک عارض بر جامعه دعوت شاپور بختیار به عضویت در دولت او به منظور نجات کشور از سلطه ی ارتجاع توتالیتر دینی را، به رغم این که هم خود او و هم بختیار به امکان شکست در این کوشش آگاهی داشتند، پذیرفت و پس از دادن دست یاری به بختیار در همه ی شرایط به راهی که در پیش گرفته بود وفادار ماند. او پس از برقراری سلطه ی خمینی مدتی را در زندان بسر برد و سپس با خروج از کشور تا پایان زندگی، وفادار به راه و آرمان ملی و آزادیخواهانه ی خود دور از وطن در پاریس بسر برد. او در کنار احمد میرفندرسکی دیپلمات تراز اول کشور و وزیر خارجه، دکتر امین ریاحی استاد برجسته ی ادبیات و وزیر آموزش و پرورش، دکتر عباسقلی بختیار وزیر صنایع و معادن و دکتر منوچهر رزم آرا متخصص بیماری های قلبی و وزیر وفادار بهداری از برجسته ترین وزیران دولت بختیار و همه ی وزیران ربع قرن پیش از آن بوده است. در مهاجرت اجباری نیز وی همچنان از یاران نزدیک و وفادار بختیار و از مشاوران برجسته ی او بود. در مصاحبه ای با یک رادیوی خارجی می گوید بسیار متأسف است «از این که دکتر بختیار شانس خدمت به ایران را به طور کامل پیدا نکرد. حضور دکتر بختیار تا این تاریخ که من با شما صحبت می‌کنم، آخرین شانسی بود که ایران برای دموکرات شدن داشت، که او بتواند یک حکومت دموکراسی ایجاد بکند.»
او در سن هشتادوهفت سالگی همچنان بر سر راه خود بود و اخیراً نیز از امضاء کنندگان یک نامه ی سرگشاده به امانوئل ماکرون رییس جمهور فرانسه بود، که در در روزنامه ی فرانسوی معتبر اواِست فرانس منتشرشد، نامه ای در پاسخ به نامه ی سرگشاده ی دیگری که عده ای از لابیگران ج. ا. به بالاترین مقام فرانسه نوشته بودند و او را به گسترش روابط اقتصادی با ج. ا. تشویق کرده بودند.
ما فقدان این یار پرارج نهضت مقاومت ملی ایران، مبارز ملی و آزادیخواه و یار وفادار بنیانگذار نهضت را به همسر ارجمند و خانواده ی محترم وی، و نیز به همه ی ایراندوستان و آزادیخواهان کشور تسلیت گفته برای همگی آرزوی بردباری داریم.
ایران هرگز نخواهد مرد
شنبه، ۱۵ آبانماه ۱۴۰۰
نهضت مقاومت ملی ایران