در حاشیه عملیات تروریستی اخیرِ داعش

در این زمان هم روح الله خمینی و هم مراجع دولتی نسبت به آتشسوزیِ یک روز پیش از فاجعه ی آبادان، که در یک سینمای مشهد رخ داده بود و به روشنی مسئولیت ها را نشان می داد، تجاهل کردند. در آن روز نه تنها یک سینمای دیگر به دست «انقلابیون» آقای خمینی طعمه ی آتش شده بود بلکه مسئولان آن کار با احساس سربلندی نقش خود را به عهده گرفته بودند. این آتشسوزی همچنین با چند مورد دیگر از بمب گذاری، آتشسوزی و تخریب تأسیسات مقارنت داشت، اما گویی نه روح الله خمینی و نه مسئولان کشور از وقوع آنها نیز کمترین اطلاعی نداشته اند. و البته هرکس می داند که برای افراد مسئول حتی بی اطلاعی از حوادثی هم که پیرامون آنها اظهار نظر نادرست می کنند نه تنها عذر گناه محسوب نمی شود بلکه بر شدت آن می افزاید.
درمطبوعات دو روز بعد از فاجعه ی مشهد دراین باره چنین می خوانیم: «انقلابیون با به آتش کشیدن سینما آریای مشهد، سه نفر را زنده زنده سوزاندند. در ساعت ۳:۳۰ دقیقه امروز نزدیک اذان صبح، عده‌ای از انقلابیون، سینما آریانا را به آتش کشیدند. آن‌ها با ریختن پنج گالن بنزین از راه درب خروجی شیب‌دار به داخل سینما، آتشی را در این سینما بر‌افروختند که شعله‌های آن در نخستین لحظه‌ها جان سه نفر بی‌گناه را گرفت. سه نفری که به‌طور فجیعی زنده زنده سوختند و کشته شدند نظافت‌چی و دوچرخه‌پاهای سینما بودند که شب‌ها در محل سینما می‌خوابیدند… سرایدار سینما هم در این حادثه دچار سوختگی شدید شد و هم‌اینک تحت مراقبت‌های شدید در بیمارستان بستری است. به علت وسعت آتش‌سوزی، ماموران آتش‌نشانی اقدام به تخلیه ی خانه‌ها و مغازه‌های اطراف سینما کردند. پس از آتش‌سوزی ویرانه‌ای از سینما آریا به جای مانده است. شجاعی رئیس آتش‌نشانی مشهد و سه تن از ماموران او به نام‌های ملکوتی، اسرمی و اسدالله‌زاده نیز در جریان خاموش کردن آتش دچار سوختگی شدید شدند و آن‌ها نیز در بخش مراقبت‌های شدید بیمارستان بستری هستند.
«سازمان توحیدی صَف، مسوولیت [کذا] بمب‌گذاری انتحاری در رستوران خوانسالار را که منجر به کشته شدن یک تن و زخمی شدن ۴۵ تن از جمله ۱۰ آمریکایی شد به عهده گرفت.» سید مهدی هاشمی در اصفهان و محمد بروجردی در تهران از بنیان‌گذاران این سازمان اسلام‌گرا هستند.
«این سازمان در اطلاعیه خود اعلام کرد که در انفجار و آتش زدن مشروب‌فروشی‌ها، سینماها و بانک‌ها در ماه‌های گذشته دست داشته است.
«حمله به کاخ جوانان که به نظر این سازمان مرکز فساد بوده و نیز منفجر کردن یک دکل اصلی برق نیز از جمله فعالیت‌های این گروه انقلابی است. این سازمان رستوران خوانسالار را مرکز فساد اعلام کرد[۹].»
پیش از فاجعه ی آبادان و پس از آن آتشسوزی های «انقلابی» و حمله به بانک ها و رستوران ها با نارنجک و بمب، که با آتشسوزی محله ی بدنام پایتخت موسوم به«قلعه ی شهرنو» و مرگ چند تن از ساکنان بخت برگشته ی آن در ماه های بعد(نک. دورتر)، به اوج رذالت رسید، قطع نمی شد. شرح نمونه ای از این جنایات را می توان در گزارش مطبوعات آن روز کشور بطوری که توسط سعید بشیر تاش و ابراهیم نبوی نقل شده و ما اینجا تکرار می کنیم، قرائت کرد.
«تعطیل سینماهای کشور. در‌حالی‌که رضا انواری رییس انجمن سینماداران امروز صبح اعلام کرد که به‌عنوان عزای ملی سینماهای تهران تعطیل هستند، سینماهای شهرهای بزرگ کشور از جمله اهواز، رضاییه، سنندج، مشهد، اراک و قزوین نیز تعطیل کردند.
«در تبریز نیز شهربانی این شهر به مأموران انتظامی این شهر دستور داد از این پس تماشاچیان را هنگام ورود به سالن‌های سینما مورد بازرسی دقیق بدنی قرار دهند.
«بسیاری از سینماها برای جلوگیری از بروز هر‌گونه حادثه ی ناگوار تعطیل کرده‌اند. تنها در دو ماه گذشته ۲۹ سینمای کشور به آتش کشیده شدند.
«رهبران انقلابی سینماها را مرکز فحشا و بخشی از پروژه رژیم شاه و غرب برای دور کردن مردم کشور از هویت خود می‌دانند.
«بسیاری از روحانیون فیلم‌های روی پرده سینماها را نیز خلاف اسلام می‌دانند. در چند هفته اخیر تعداد سینماهای آتش گرفته به شدت افزایش یافته است.
«نام بعضی از این سینماها عبارت است از: شهر فرنگ اصفهان، شهر نمایش بندر عباس، سینمای الیگودرز، سیلوانا در میدان ژاله تهران، هما در همدان، آریا در تبریز، شهر فرنگ در تبریز، سایونا در شهباز جنوبی تهران، نپتون در خیابان دماوند تهران، آریا در مشهد (که سه نفر[در آن] کشته شدند)، کریستال رضاییه، پارامونت شیراز و رکس آبادان.
«انقلابیون رستوران ماکسیم شیراز را نیز منفجر کردند
«در ساعت ۱۱صبح امروز کافه رستوران «ماکسیم» واقع در فلکه گاز شیراز بر‌اثر انفجار یک بمب، به آتش کشیده شد.
این بمب را انقلابیون درون یک سطل در توالت کافه رستوران کار گذاشته بودند. با انفجار این بمب صدای مهیبی برخاست و دود و آتش کافه رستوران را فرا گرفت.
«بر‌اثر انفجار این بمب یکی از کارگران کافه رستوران به نام عسگر عسگری که ۵۰ سال دارد به سختی آسیب دید و به اورژانس بیمارستان انتقال یافت.
«وی از ناحیه دو چشم به شدت آسیب دیده است. انفجار بمب کافه رستوران را به آتش کشید و مأموران آتش‌نشانی شیراز بلافاصله در محل حاضر و آتش را خاموش ساختند.
«کرمانشاه: انفجار اتومبیل پر از مواد منفجره، سرقت و آتش‌سوزی بانک و کافه قنادی.
«پنج مرد انقلابی که مسلح به مسلسل، کلت و نارنجک بودند، پس از حمله به بانک صادرات شعبه «بار‌فروشان»، دوازده میلیون ریال موجودی اتومبیل مخصوص جمع‌آوری پول را که مقابل بانک پارک شده بود ربودند.
«مردان انقلابی پس از این سرقت که در ساعت ۱:۳۰ دقیقه صورت گرفت با اتومبیل پیکان خود که نمره مشهد داشت از محل حادثه گریختند.
«مأموران شهربانی اتومبیل سارقین را در یکی از خیابان‌های کرمانشاه پیدا کرده و به روبه‌روی شهربانی حرکت دادند.
«این اتومبیل که پر از مواد منفجره و نارنجک بود ساعتی بعد با صدای مهیبی منفجر شد و آتش گرفت. سارقین که لهجه غلیظ عربی داشتند، لباس کردی بر تن کرده بودند.
در همین روز در کرمانشاه عده‌ای از انقلابیون پس از به آتش کشیدن یک کافه قنادی در کرمانشاه، با یک اتومبیل محل حادثه را ترک کردند.
«کافه قنادی عسگری که در خیابان سپه کرمانشاه قرار داشت بر‌اثر این آتش‌سوزی خسارت زیادی دید. مأموران آتش‌نشانی پس از یک ساعت و نیم تلاش موفق به اطفای حریق شدند.
«روزنامه اطلاعات نیز در صفحه اول خود خبر از کشته شدن یک کارمند بانک صادرات در اثر به آتش کشیده شدن این بانک را داد [۱۰].»[تاًکید افزوده]
پس از آتشسوزی ۲۸ مرداد آبادان، داریوش همایون سخنگوی دولت در پایان جلسه هیأت وزیران، در‌باره ی آن به خبرنگاران، از جمله، چنین گفت:
«من تصور نمی‌کنم در دنیا جز در دورانی که فاشیست‌ها در آلمان حکومت می‌کردند، چنین اتفاقی افتاده باشد. تاکنون در هیچ جای جهان هیچ گروه تروریستی نسبت به مردم مملکت خودش چنین وحشی‌گری نکرده است و این حقیقتاً پدیده‌ای است که در‌باره آن باید فکر کرد و مردم ایران باید در‌باره ی آن فکرکنند.»
او به دنبال این سخنان به شدت اعلام خطر کرد و از همه ی محافل کشور خواست که درباره ی آن موضع بگیرند. و اضافه کرد: «این[فاجعه] باید با واکنش سخت توده‌های مردم روبه‌رو شود. در عین این‌که دولت وظایف خودش را در‌این‌باره انجام می‌دهد، مردم [نیز]باید واکنش نشان دهند. مردم باید این اقدامات را محکوم بکنند و عملاً نشان بدهند که تماشاگران و قربانیان ساده این وحشی‌گری‌ها نیستند[۱۱].»
داریوش همایون نگفت که مردم، یا «توده های مردم» که تا آن زمان اجازه ی هیچ اظهار نظری نداشتند و، نه تنها به صورت جمعی(منظور او از واژه ی «توده ها؟»)، بلکه حتی به صورت فردی نیز نمی بایست در امور کشور خود کمترین دخالتی می کردند، چگونه بود که حال می بایست وارد میدان می شدند. آیا اظهار نظر «توده های مردم» بر طبق دستور ممکن بود، و می توانست جدی گرفته شود؟
اما از واکنش مورد نظر او حتی در رفتار و گفتار متصدیان رسمی امور هم اثری دیده نشد و آنان غالباً حتی برخلاف آن رفتار کردند. تیمسار رزمی، رئیس شهربانی آبادان، لابد برای آنکه تیرهای کینه ی اسلامیون متعصب را متوجه خود نکند، اعلام کرد اطمینان دارد که «مسببین این فاجعه وابسته به گروه مارکسیست ـ اسلامی هستند» و افزود «خوب می‌دانیم که دشمنان ما کمونیست‌ها هستند که از احساسات مذهبی مردم سو‌ءِ استفاده می‌کنند[۱۲].»
احمد بنی‌احمد نماینده ی تبریز گفت آتشسوزی «تصادفی» بوده است. عجیب‌تر از آن سخنان نمازی استاندار خوزستان بود که اعلام می‌کرد این فاجعه کار هیچ نوع مسلمان حتی از نوع افراطی آن نیز نیست.
بسیاری از روزنامه نگاران منتسب به آزادیخواهی نیز دقیقاً به نوای همین ساز می نواختند. چنانکه نشریه جنبش در همین دام افتاده، در شماره ی هشت، فوق‌العاده ی ویژه ی آبادان، می‌نویسد:
“دو روز بعد از مصاحبه پادشاه و مقایسه بین تمدن بزرگ رژیم، که محصولی جز قتل و فساد و دزدی در بیست و پنج سال اخیر نداشته است، با برنامه وحشت بزرگ از طرف شاه، برنامه وحشت بزرگ با فاجعه سینما رکس آبادان و قتل ۳۷۷ نفر بی‌گناه اجرا شد…[۱۳]”
با اینهمه خشونت که بقیه ی آن در پایین خواهد آمد، و نیز وحشت ناشی از آن که سبب شد که حتی متصدیان رده ی بالای امور دیکتاتوری شاه هم، با علم کامل به هویت عاملان و آمران فاجعه، جراًت انتساب آن اعمال به دستگاه خمینی را نداشته باشند، باز همچنان، ابوالحسن بنی صدر در مصاحبه ای، بار دیگر ادعا می کند که انقلاب اسلامی (که امروز نیز هنوز نام نشریه ی اوست!) عاری از خشونت بوده است:
«… در انقلاب ایران گل بر گلوله پیروز شد. معنی نفوذ و القا چیست؟ معنایش این است که این راه و روش را جانشین کنید با خشونت. خشونت زدایی دوران انقلاب جایش را به خشونت ستایی داد. خوب کی این کار را کرد؟ این النصر بالرعب را شما، آقای خامنه ای باب نکردید؟ این حرکت قسری از آقای مصباح یزدی نیست؟ شما و آقای مصباح یزدی مدعی جنگ ابتدائی نیستید[۱۴]؟ او که خیلی صریح در کتاب جنگ و جهاد می گوید در قرآن جنگ ابتدائی نیست ولی فقها اجماع دارند که هست! عجب داستانی است . خوب ،این فکر جنگ ابتدائی، این خشونت ستایی که افتاده است به جان منطقه و دارد مثل آتش هستی سوز می سوزاند و کشورهای منطقه را تبدیل به بیابان می کند و استعداد ها و نیروهای محرکه را می گریزاند مگر نه این است که شما باب کردید[۱۵]؟» [تاًکید افزوده]
مگر آنکه منظور از آن «گلی» که «بر گلوله پیروز شد» شعله های آتش سینما رکس باشد. حال، دنباله ی این «گلِ پیروز بر گلوله» را بخوانیم (مگر آنکه از خشونت تنها اسلحه ی گرم و گلوله را بفهمیم، که البته نوبت آن هم با قتل امراء ارتش و حملات به مراکز مهم ارتشی و دولتی و کلانتری ها، در اواسط بهمن ماه رسید):
شش ماه بعد از آن فاجعه، در اواسط بهمن ماه که حزب الله دیگر به تحاشی درباره مسئولیت آتشسوزی های سینماها نیازی نمی دید، علاوه بر ادامه به آتش زدن مراکز فروش و مصرف نوشابه های الکلی و کارخانه های آبجوسازی، امکنه ای را آتش می زد که عاملان آن در روز روشن و درملاءِ عام دست به این کار می زدند. نمونه ی بسیار آشکار و انکارناپذیر آن آتشسوزی یک محله ی بدنام پایتخت بود. حادثه ی خوفناک آتشسوزی محله ی بدنام تهرانِ آن روزگار موسوم به «قلعه ی شهرنو» یکی از گویا ترین رخداد هایی است که نه تنها در آن مسئولیت حزب الله، که حتی مایل به پنهان داشتن نقش خود در بروزِ آن هم نبود، کاملاً آشکار است، بلکه می تواند بهتر از هر حادثه ی دیگری ماهیت اجتماعی مسببان آن را به ما بشناساند.
روزنامه اطلاعات دهم بهمن ۱۳۵۷ در این باره نوشته بود:«از حدود ساعت پنج بعد از ظهر در اطراف “قلعه شهر نو” که روزی آنجا را «قلعه خاموشان” و زنانش را “ساکنان محله غم” می‌گفتند، به تدریج مردم اجتماع کردند. مدت زیادی نگذشت که اجتماع افراد با تظاهرات توأم شد. ابتدا مأموران فرمانداری نظامی از مردم خواستند که پراکنده شوند و پس از مدتی اقدام به تیراندازی هوایی کردند. با رفتن مأموران دوباره اجتماع کثیر مردم در اطراف محله روسپیان تشکیل شد.
«در حدود ساعت شش بعد از ظهر چند تن از جوانان به در “قلعه” حمله کردند و بعد جمعیت به تبعیت از آن‌ها به خیابان‌های داخل “قلعه” ریختند. در این هنگام با وسایلی که از قبل تهیه شده بود، خانه‌ها و مغازه‌های داخل «قلعه» به آتش کشیده شد.
«گروهی به زنان ساکن محله حمله کردند، اما در این جریان عده دیگری از تظاهر کنندگان مانع وارد ساختن صدمه به ساکنان “قلعه” شدند. چند تن از شاهدان عینی اظهار داشتند تعدادی از روسپیان در این وقایع مجروح و دو تا سه نفر کشته شده‌اند.
«به این ترتیب “روسپی‌خانه بزرگ شهر” به آتش کشیده شد. آتش‌سوزی ساعت‌ها «محله غم» را می‌سوزاند و خاکستر می‌کرد. مأموران آتش‌نشانی که پیرو اعلامیه قبلی خود ضمن اعلام همبستگی با مردم اعلام کرده بودند از خاموش کردن آتش‌هایی که مردم نخواهند، خودداری خواهند کرد، اقدامی برای خاموش کردن این آتش‌ها صورت ندادند[۱۶].»
در میان اخبار مربوط به این حادثه ی شرم آور عکس هایی نیز منتشر شد که یکی از آنها منظره ی دلخراش حمل کالبد سوخته ی زنی بر سرِ دست چند تن از حاضران را نشان می دهد.
حادثه ی بالا یکی از ننگین ترین و در عین حال گویا ترین جنایاتی بود که به دست هواداران «غیور» آیت الله خمینی انجام یافت. اگر جنایت آبادان بیش از حدِ تصور هولناک بود، جنایت واقع در قلعه ی بدنام پایتخت، که در آن جنایتکاران از مأموران آتش نشانی هم خواستند تا آتش ها را خاموش نکنند، و حتی آن مأموران نادان نیز به این خواست ننگین تبهکاران گردن نهادند، از جنایت آبادان هم شرم آور تر بود. این جنایت هولناک نه تنها بر رذالت و دنائت این «دینداران غیور» گواهی می داد، بلکه در عین حال از درجه ی انحطاط جامعه ای نیز حکایت می کرد که پس از ۲۵ سال حکومت زندان و سرنیزه، لاف و گزاف های کودکانه ی دیکتاتور و تبلیغات میان تهی دستگاه عریض و طویل او درباره ی دروازه های تمدن بزرگ، بخش عظیمی از «توده های» آن، همچون علف هرز، با همه ی ارزش های انسانی و فرهنگی ملت خود و فرهنگ جهانی حقوق بشر بیگانه بارآمده بودند و به آنان فرصت و امکان آموختن چیز دیگری جز الله اکبر و شعارهای دیگری از این نوع داده نشده بود.
سرانجام یک سال پس از فاجعه ی آبادان، در شهریورماه ۱۳۵۸، در دادگاهی که در نتیجه ی پیگیری و پافشاری شدید خانواده های صدها قربانی فاجعه ی آبادان ، و علی رغم خواست دولت اسلامی تشکیل شد، اعترافات مفصل حسین تکبعلی زاده(تکرو علیزاده؟)، یکی از چهار عامل مستقیم آتشسوزی، گرچه به اعدام وی و چند تن دیگر، از جمله چند بیگناه، انجامید، اما آگاهی های لازم برای نتیجه گیری قطعی را، بطوری که بسیج همه ی دستگاه تزویر و دروغ جمهوری اسلامی هم نتوانست مانع از آن شود، فراهم کرد[۱۷].
مطبوعات آن زمان در این باره از جمله گزارش دادند که عامل [اصلی]فاجعه سینما رکس، فرماندار آبادان شد. بنا به این گزارش «به منظور رسیدگی به پرونده فاجعه سینما رکس آبادان، ضرابی، دادستان این شهر از طرف کمیته ی انقلاب آبادان رهسپار تهران شد. به گفته ی تکبعلی‌زاده، عامل اصلی اجرای حادثه ی آتش‌سوزی سینما رکس آبادان، سید محمد کیاوش که قبل از انقلاب معلم و از رهبران نیروهای مذهبی این شهر بود، همان کسی است که نقشه ی آتش زدن سینما رکس آبادان و کشتار حدود هفتصد نفر از مردم این شهر را اجرا کرد. کیاوش پس از انقلاب فرماندار آبادان شد و به پیگیری حادثه ی سینما رکس آبادان پرداخت. وی پس از یک دوره، نماینده ی آبادان شد و در ماجرای انفجار حزب جمهوری اسلامی در هفتم شهریور ۱۳۶۰ کشته شد.»[۱۸]
طبیعی است که کسانی که در دوران گسترش نیروی فاشیست ها در ایتالیا و بخصوص به قدرت رسیدن نازی ها در آلمان این دو پدیده ی سیاسی را از نزدیک و با کنجکاوی و دقت نظاره کرده بودند برای فهم خطرات ظهور و صعود چنین نیروهایی ورزیده تر و از لحاظ منش شخصی نیز آماده تر بودند. شاپور بختیار چنین شخصیتی بود. او با حساسیتی که نسبت به آزادی و دموکراسی داشت در تمام مدت تحصیل در فرانسه از دور و نزدیک پیدایش و صعود فرانکیسم به نام دفاع از مسیحیت و سلطنت در اسپانیا، فاشیسم به نام اعاده ی عظمت ملی رُم باستان در ایتالیا، نازیسم به نام برتری نژادی در آلمان، و خشونت ها و تبهکاری های این فرقه ی اخیر را که به نام ناسیونالیسم افراطی و نژاد پرستی رخ می داد دنبال کرده بود. او حتی پیش از به قدرت رسیدن حزب نازی یک بار با استفاد هاز تعطیلات دانشگاهی برای نظاره ی رفتارهای خیابانی نازی ها سفری کوتاه نیز به آلمان کرده بود. دکتر غلامحسین صدیقی که از دانش وسیعی درباره جنبش های مذهبی در ایران و جهان برخوردار بود یکی دیگر از معدود فرهیختگان سرشناسی بود که این خطر را احساس کرده بود. و، چنانکه خواهیم دید[در بخش های دیگر این نوشته]، از میان مردان سیاسیِ مخالف با دیکتاتوری تنها این دو شخصیت بودند که با اعلام خطری جدی به کشور لزوم تشکیل یک دولت ملی، یعنی مبتنی بر اصول و آرمان های نهضت ملی مصدق و با شرکت نیروهای ملی، را تشخیص دادند و اعلام داشتند؛ یکی از آن دو، بختیار، از همان مهرماه ۵۷، و دیگری در ماه آذر. با بررسی اظهار نظرها و مقالات دیگر سرآمدان شناخته شده ی کشور در آن دوران جز نام زنده یاد دکتر مصطفی رحیمی، که تاوان مواضع روشن و صریح و تحلیل های درستش درباره جمهوری اسلامی آیت الله خمینی را با زندان و مرگ مشکوک پس از آزادی از زندان داد، به نام شخصیت دیگری که چنین تشخیصی را علناً اعلام داشته باشد بر نمی خوریم.

*فصلی از یک نوشته ی در دست نگارش.
در این نوشته سوابق تروریستی فداییان اسلام و دیگر بنیانگذاران انقلاب اسلامی ذکر نشده است.
* * * * *
[۱] حمله ی ماًموران و عمال ساواک به گرد همآیی جمعی از مبارزان و روشنفکران کشور که، برای بیان خواست های مردم دائر بر برقراری آزادی های دموکراتیک و بطور کلی قانون اساسی و به دعوت جبهه ملی ایران، در باغی واقع در محلی(معروف به کاروانسرا سنگی)، برگذار شده بود، و طی آن افزون بر بازداشت گروهی از حاضران اکثر آنان به سختی مضروب شدند و چند تن، از جمله زنده یادان دکتر شاپور بختیار، داریوش فروهر، و دکتر هما ناطق، بسختی مجروح گردیدند.
[۲] سعید بشیرتاش، ابراهیم نبوی، ۳۰ مرداد ۱۳۸۷، روزشمار یک انقلاب، یک‌شنبه ۲۹ مرداد ۱۳۵۷ هجری خورشیدی برابر بیستم اوت ۱۹۷۸ میلادی.
[۳] تارنمای تابناک.
[۴] پیشین.
[۵] تارنمای بی بی سی فارسی، گاه شمار انقلاب.
[۶] پیشین.
[۷] پیشین.
[۸] سعید بشیرتاش، ابراهیم نبوی، یکم شهریور ۱۳۸۷، سی سال پیش در چنین روزی، روزشمار یک انقلاب، سه شنبه ۳۱ مرداد ۱۳۵۷ هجری خورشیدی برابر بیست ودوم اوت ۱۹۷۸ میلادی.
[۹] سعید بشیرتاش، ابراهیم نبوی، ۲۹ مرداد ۱۳۸۷، همان، جمعه ۲۷ مرداد ۱۳۵۷ هجری خورشیدی برابر هجدهم اوت ۱۹۷۸ میلادی.
[۱۰] سعید بشیرتاش، ابراهیم نبوی، ۳۰ مرداد ۱۳۸۷، همان، یک‌شنبه ۲۹ مرداد ۱۳۵۷ هجری خورشیدی برابر بیستم اوت ۱۹۷۸ میلادی.
[۱۱] سعید بشیرتاش، ابراهیم نبوی، یکم شهریور ۱۳۸۷، همان، سه شنبه ۳۱ مرداد ۱۳۵۷ هجری خورشیدی برابر بیست ودوم اوت ۱۹۷۸ میلادی.
[۱۲] پیشین.
[۱۳] مصاحبه ی رادیو عصر جدید با ابوالحسن بنی صدر، جمعه ۶ آذر ۹۴ برابر با ۲۷-۱۱-۲۰۱۵؛ نک. مصاحبه با ابوالحسن بنی صدر، انقلاب اسلامی، ۱۳۹۴/۰۹/۱۴.
[۱۴] سعید بشیرتاش، ابراهیم نبوی، یکم شهریور ۱۳۷۸، همان، سه شنبه ۳۱ مرداد ۱۳۵۷ هجری خورشیدی برابر بیست ودوم اوت ۱۹۷۸ میلادی.
[۱۵] پیشین.
[۱۶] سعید بشیر تاش، ابراهیم نبوی، ۱۱ اسفند ۱۳۸۱، همان، جمعه پنجم اسفند ۱۳۵۷ برابر بیست و چهارم فوریه ۱۹۷۹ میلادی.
[۱۷] سعید بشیر تاش، ابراهیم نبوی، ۱۱ اسفند ۱۳۸۱، همان، جمعه پنجم اسفند ۱۳۵۷ برابر بیست و چهارم فوریه ۱۹۷۹ میلادی.
[۱۸]البته فجایع انجام شده به دست تروریست های حزب اللهی از آنچه یاد آن رفت بسی گسترده تر بوده و تکمیل فهرست آنها نیازمند پژوهشی جداگانه و گردآوردن اسنادی است که بر آنها دلالت می کند. ما در اینجا تنها می توانیم صورت بخش دیگری از این تبهکاری ها را که از یک منبع شفاهی که ناظر آگاهی در ایران آن روز بوده است به دست آورده ایم بر موارد بالا بیافزاییم. این موارد به قرار زیر اند:
ـ فاحشه خانه ی اهواز به نام دوب را هم، که در خارج از آن شهر واقع بود، آتش زدند. بعد ها شنیده شد که فاحشه خانه های آبادان و کرمانشاه را نیز ویران کرده اند.
ـ در همان زمان ها درشیراز به خانه ها و مغازه های بهائیان نیز حمله کرده، ضمن غارت وسایل، اماکن آنان را هم به آتش کشیدند. چنانکه می دانیم اینگونه حملات به محل کسب و کار شهروندان متعلق به اقلیت های دینی همان رفتاری بود که دستجات ضربت حزب نازی علیه محل کسب و کار یهودیان آلمان در پیش گرفته بودند؛ کاری که بار سیدن هیتلر به صدارت عمومیت یافت. همچنین در استان فارس و اطراف شهر شیراز به چند روستای محل زندگی بهائیان نیز حمله کردند.
ـ در همان بحبوحه سال ۵۷ بطور نامرتب به اغذیه فروشی ها، ساندویچ فروشی ها، کاباره ها، کافه ها نیز حملاتی انجام می شد و اغلب شیشه های مشروبات را می شکستند و محل را به آتش می کشیدند. صاحبان این اماکن هم با مراجعه به آخوند های محل و پرداخت رشوه پرچم ها و پارچه های منقش به اشعار مذهبی را بر روی اماکن خود نصب کردند و اغلب این محل ها به اماکن مذهبی مانند تکیه بدل و به عنوان مراکز و ستاد های فعالیت های انقلابی مورد استفاده واقع شد.
ـ در غروب سیزدهم آبان ۱۳۵۷ با برنامه ریزی و هماهنگی در تهران در یک شب به بیشترین محل هایی که به اماکن فساد معروف بودند مانند سینما ها و کافه ها و مشروب فروشی ها مغازه ها لوکس حمله کردند و اغلب آنان را به آتش کشیدند. بعد این مسئله در شهرستان ها بسیار کمتر از تهران بود
ـ در غروب سیزدهم آبان من شخصاً در سطح شهر تهران در حال ماًموریت جمع آوری خبر و تماس با ماًمورین اطلاعاتی بودم که به چشم خود دیدم در که واقع شهر را به آتش کشیده اند و این هرج و مرج در خیابان های میانی، جنوبی و شرق تهران بیشتر از نقاط دیگر بود و در همان تاریخ شماری از خودرو های فرمانداری نظامی نیز به آتش کشیده شد. جوانانی مسلح به چوب و چماق، میله های آهنی، قمه، کارد و چاقو و اندکی هم مجهز به اسلحه های گرم و احتمالاً ربوده شده مانند تفنگ های شکاری، تفنگ های برنو و ژ۳ های ارتشی به توقف و بازرسی برخی اتومبیل های مردم می پرداختند و هدف خود را شناسایی و دستگیری عوامل ساواک عنوان می کردند ولی در آن تاریخ به زنان و دختران بی حجاب کاری نداشتند و مزاحمتی فراهم نمی کردند.
ـ روز بعد، در چهاردهم آبان، اوائل شب سخنرانی از پیش ضبط شده ی شاه، با عنوان «من پیام انقلاب شما مردم را شنیدم»، از رادیو تلویزیون دولتی پخش شد و همچون تیر خلاصی بر پیکر نهاد سلطنت وارد آمد.
ـ روز بعد از پخش نطق شاه از سوی مقامات بالا دستور رسید که از این تاریخ به دلیل خطرات احتمالی برای افسران عملیات و ماًمورین اطلاعاتی، ملاقات با ماًمورین در سطح شهر متوقف شود و روش های دیگری برای کسب خبر و تماس با ماًمورین اتخاذ شود.
ـ مسئولین دستور دادند که افسران و درجه داران با لباس های شخصی مانند دیگر مردم شب ها به مساجد و تکایا بروند و ضمن شرکت در مراسم به کسب خبر بپردازند و روز بعد به فرماندهان خود گزارش کنند. بسیاری از افسران و درجه داران نظامی از همین مسئله استفاده کردند و نخستین تماس ها را با عوامل انقلابی و مسئولین آینده انقلاب اسلامی برقرار کردند، چون همه ی این نظامیانی که پایشان به مساجد و اماکن مذهبی بطور رسمی باز شده بود پیشتر در محل های زندگی خود مورد شناسایی همسایگان خود بودند و مردم می دانستند که این ها نظامی هستند، این گروه پس از هر سخنرانی آخوند محل ناچار بودند همراه با مردم شعار های آنان علیه حکومت و شاه را سر دهند؛ هر چند این کار در آغاز سبب ناراحتی آنان شده بود و لی پس از گذشت چند روز آنان نیز به این شعار ها عادت کردند.
ـ پس از خروج شاه از کشور یک دستور فوری، ولی شفاهی، صادر شد که بخش های اطلاعاتی از تعقیب و مراقبت افرادی که در لیست متعصبین مذهبی قرار داشتند خودداری نمایند و مراقبت از این افراد پایان یافت.
بازنشر به مناسبت نزدیک شدن به ۲۲ بهمن سالگرد فتنه خمینی

از: گویا