وقتی پلاسکو فروریخت سعی کردند تا عالی‌ترین توان امدادی کشور را برای جمع کردن آن به کار بگیرند که البته به دلایلی که در این گزارش می‌فهمید نتوانستند. جمع کردن آوار یک برج ۹ روز طول کشید. درست مثل متروپل که آواربرداری آن هم به درازا کشید. این‌ها فقط یک برج بودند و شما تصور کنید در زلزله تهران ۱۰۰ها برج و ساختمان بلند‌مرتبه فرومی‌ریزد. سئوال اینجاست که آن روز مردم کی از زیر آوار بیرون آورده می‌شوند. ژاپنی‌ها چند سال قبل جواب این سئوال را داده‌اند.
پلاسکو وقتی فروریخت یک پیام روشن به ایرانیان داد. هیچ‌کس نه در تهران و نه در کل کشور، آماده رویارویی با چنین بحرانی نیست. مترو پل فروریخت تا دوباره ثابت کند، هیچ‌کس در ایران قدرت مدیریت بحران برای جمع کردن یک برج فرو ریخته را ندارد. شواهد در متروپل نشان می‌دهد که هیچ آمادگی قبلی برای مواجه با چنین بحرانی حتی پیش‌بینی نشده بود. چه برسد به آمادگی برای روز مبادا در تهران.
نه کسی آماده‌است و نه تجهیزاتی. وقتی پلاسکو در آتش می‌سوخت، ماشین‌های سنگین از معدن آوردند تا آواربرداری کند. این یعنی از قبل هیچ پیش‌بینی نشده بود. وقتی متروپل فروریخت، زمان زیادی برد تا جرثقیل‌هایی بزرگ از کشتیرانی و بنادر به محل حادثه آورده شوند. این یعنی اصلا تصور چنین بحرانی هم نشده بود. حتی هنوز که جنازه متروپل روی دست مسئولان مانده، معلوم نیست که چه کسی فرمانده و متولی مدیریت بحران همین یک برج است. چه برسد به برج‌های تهران.
آن‌هایی که ادعای مدیریت بحران در تهران را دارند آماده نیستند. از شهرداری گرفته تا استانداری و مدیران بخش‌های امدادی. حتی انقدر آماده نبودند که نقشه ساختمانی مثل پلاسکو را داشته باشند تا وقتی اتفاقی افتاد بتوانند به بخش‌های مختلف ساختمان دسترسی داشته باشند.
تهران پر از گسل‌های خطرناک است که گسل شمال و جنوب شهر از همه خطرناک‌ترند. البته مسئولان این را می‌دانند و متولیانی برای مدیریت بحران هم انتخاب کرده‌اند. اغلب مدیران در ایران سیاسی انتخاب می‌شوند و کمتر دیده شده که مدیری در حوزه تخصصی خودش مدیریت کند. اما متولی مدیریت بحران برای تهران سیاسی و غیرسیاسی نمی‌فهمد. این موضوع شوخی‌بردار نیست و مدیر باید کاربلد باشد.
این گزارش را ببینید تا بدانید وقتی زلزله تهران بیاید، چه بر سر مردم خواهد آمد.