مدرسه فمینیستی: چهارم آذر ماه ۱۳۹۲، مصادف با ۲۵ نوامبر، «روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان» است. به همین مناسبت، به سنت سال های گذشته در مدرسه فمینیستی، تلاش کردیم با تهیه ویژه نامه ای، همراه با خواهران مان در سراسر جهان، اعتراض مان را به خشونت علیه زنان نشان دهیم، تا شاید صداهای پراکنده در سراسر جهان، در این روز به هم پیوسته و هرچه بیشتر جامعه را به این موضوع مهم حساس سازد. از این رو در ادامه، مقاله فخری شادفر را که به مناسبت روز جهانی مبارزه با خشونت علیه زنان به نگارش درآمده، می خوانید:
زنان در جامعه از پایگاه های اقتصادی متفاوتی برخوردارند به همین دلیل جایگاه شغلی شان متفاوت است و برای مقابله با خشونت از ابزار های متفاوتی استفاده می کنند.
زنان کارگر به علت نداشتن سواد کافی، نداشتن تخصص، عدم حمایت های خانوادگی، آشنا نبودن با قوانین و همچنین ترس از اخراج و از دست دادن شغل شان دچار تبعیض مضاعف می شوند، یعنی تبعیض هایی که ناشی از پایگاه اقتصادی طبقه شان است. همین امر خشونت و آزارهای جنسی را بر آنان افزون می سازد.
زنان کارگر بار سنگین داشتن شغلی با کمترین حقوق و بدون هیچ مزایایی به همراه درد و رنج خشونت و آزارهای جنسی را به دوش می کشند. مکان شغلی آنان که بیشتر در زیرزمین های نمور و کم نور و دور از چشم که بر این مکان های کاری (چه دولتی چه خصوصی) هیچ نظارت و کنترلی صورت نمی گیرد. به همین دلیل این زنان زحمت کش با انواع خشونت و آزارهای جنسی روبرو هستتند که این خشونت و آزارها ریشه در فضای عمومی جامعه دارد و این شرایط ناعادلانه، آزارها را برای انها دو چندان می کند.
در این کارگاه ها زنان مورد خشونت های کلامی، لمسی و… توسط کارفرمایان یا همکاران مرد قرار می گیرند. به علت ناآگاهی زنان و کم سوادی شان و از همه مهم تر نیاز مبرم شان به کار و ترس مداوم از اخراج شدن، سکوت می کنند. به همین دلیل خشونت در فضاهای کازی زنان کارگر بسیار عریان و خشن تر است.
در کشور ما هیچ کاه به نابرابری و بی حقوقی زنان به شکل جدی پرداخته نشده است. مریم دختری ۱۷ ساله که در یک تولیدی پوشاک مشغول به کار بوده است می گوید کارفرمایش با وعده ازدواج او را به دام رابطه نامشروع می کشاند. پس از مدتی رئیس برای این که برایش دردسری ایحاد نشود از کار اخراجش می کند. مریم می گوید مشکل اساسی ما زنان کارگر در محیط های کاری نداشتن هیچ گونه حمایت قانونی و امنیت شغلی است و همین امر دست کارفرمایان را در اعمال آزارهای جنسی بر زنان بیشتر باز می گذارد.
اکرم ۳۶ ساله دارای ۳ فرزند در یک کارگاه کوچک پوشاک مشغول به کار شده. نیاز مالی شدید را دلیل سکوت در مقابل آزارهای جنسی همکاران مرد و کارفرمایان می داند. می گوید برای من دردآورتر از هر چیزی نگاه های همکاران مرد است، جوک ها و طعنه های جنسی که در میان مردان در حضور زنان رد و بدل می شود که معمولا آزار هم به نظر نمی رسد اما به دلیل ترس از اخراج، مجبوریم با شرایط آزاردهنده ی کار، بسازیم چون کار، حتی با حداقل دستمزد به سختی پیدا می شود.
کارهایی که جامعه باید برای مقابله با خشونت و آزارهای جنسی ویژه برای زنان کارگر انجام دهد:
۱- تدوین قوانین تأمین امنیت شغلی برای زنان.
۲ – فرهنگ سازی برای زنان شاغل به ویژه زنان زحمت کش از طریق رسانه ها از جمله صدا و سیما که زنان را با حقوق اجتماعی و شغلی شان آگاه سازد.
۳ – آموزش به زنان کارگر زمانی که مورد توهین و خشونت و آزار جنسی قرار می گیرند تا به جای سرزنش خود و آبروداری، به مراجع قضایی شکایت کنند.
در واقع اگر این سه امر مهم محقق شود زنان به بخشی از امنیت شغلی شان دست خواهند یافت.