بالاخره بعد از۴۴ سال آقای پرویز ثابتی از سایه بیرون آمد و خود را نشان داد، چیزی شبیه برداشتن پارچه از روی یک زخم کهنه است و تازه کردن زخمهای قربانیانِ شکنجه ها ..
به نظرم هیچ گروهی در ایران به اندازه گروه سلطنت طلبها گرفتار فقر تاریخی نیستند، آنها نمی دانند که به نفعشان است که هر چه بیشتر باید آدمهایی چون ثابتی را بپوشانند و کتمانش کنند.
معمولا در همه جای دنیا چنین است که وقتی ستاره اقبال شکنجه گران افول می کند، خودشان سعی می کنند از گذشته سیاهشان فاصله بگیرند، هرگز درباره گذشته حرفی نزنند، چه بسا ازدواج می کنند و حتی نامشان را عوض می کنند و در جامعه گم و گور میشوند و اگر روزی هم شناخته شدند حداقل عملکردهای خودشان را به گردن سیستم می اندازند و مثلا اظهار پشیمانی و شرمساری و اینکه من مجبور بودم….
اما بین این سلطنت طلبها، گویی همه چیز برعکس است…!
یاد آقای خلخالی افتادم که در اواخر عمرش تنها مانده بود! زمانی نامش رعب در دلها می افکند و در انتقام از مخالفانش، سر از پا نمی شناخت که حتی از اسبِ طاغوتی هم نمی گذشت چون زمانی به شاه سواری داده بود!
اما بزودی ستاره اقبال آقای خلخالی افول کرد، اصول گرایان او را طرد کردند، حتی صلاحیتش را برای نمایندگی مجلس رد کردند، آقای خلخالی یک مرتبه اصلاح طلب شد و کوشید به اصلاح طلبان نزدیک شود اما اصلاح طلبان، مخصوصا جوانترها او را راه ندادند، چون عار داشتند و گفتند:
مرا به خیر تو امید نیست، شر مرسان.
در واقع گفتند:
دودِ تو بیشتر از گرمای تو است…!
و آقای خلخالی دم در کشید، انزوا پیشه کرد و در تنهایی مُرد…
اما آقای ثابتی بی خبر از قضاوت تاریخ و قانونمندی های آن، به نظر می رسد که در یک گلخانه تنفس می کند گلخانه ای که فضای آن، اشباع از پهلوی پرستان با رسانه هایشان، با کانالهایشان، با مورخین دروغین و یا کتاب دزدشان(آقای قانعی فرد)…
و صد البته که اوضاع اسف انگیزِ مخصوصا اقتصادی امروزی که جوانان را عاصی کرده، بزرگترین موهبتی بوده که تا دوباره این ددان و دیوان و شکنجه گران پس از دهه ها آفتابی شوند…
این تفاوت در دختران دو جلاد نیز به چشم می خورد: در حالیکه دختر آقای خلخالی سعی کرد حداقل از سایه سنگین پدر بگریزد و از او فاصله گرفته، راهِ آبرومندانه خودش را رود، اما دختر ثابتی، پردیس خانم به وجود پدرش همچنان افتخار می کند و از او رونمایی می کند!.
هیولایِ سادیستیِ درونِ تمامی جلادان عین هم هستند، مو نمی زنند، اما ظاهرشان می تواند متفاوت و حتی متضاد باشد، ممکن است ظاهرشان کریه باشند یا زیبا و شیک پوش مانند «ایرما گریس» شکنجه گر نازی که لقب «هیولا خوشگله» یافته بود، خانمی خوشگل و موبور که در یونیفورم نظامی اس اس‌ها حتی زیبایی اش دو چندان می شد!.
و البته آقای ثابتیِ خوشتیپ، بقول نویسنده ایی که اگر به خواهر آدم خواستگاری می آمد آدم نمی توانست نه بگوید…!
زمانی که یک خانه تیمی را کشف می کرد، بلافاصله کنفرانس مطبوعاتی ترتیب داده در صفحه تلویزیون ظاهر می شد و از فتح الفتوحش شرحی کشاف می داد با چهره ای آرام و طمانینه که انگار هیچ نسبی به همکارانش در آن پشت یعنی در کمیته مشترک ضد خرابکاری نمی برد هیولاهایی مانند محمدعلی شعبانی معروف به حسینی، تهرانی، منوچهر وظیفه خواه، هوشنگ ازغندی، فریدون توانگری معروف به آرش…!
پرویز ثابتی معتقد بود که مردم ایران برای دموکراسی آمادگی ندارند لذا دادن آزادی و انتخابات آزاد برای مردم ایران را مضر میدانست. وقتی از می پرسیدند پس جواب نهادهای حقوق بشری غرب را چه بدهیم؟ می گفت: به جهنم…! بگذارید هرچه میخواهند بگویند، حتی اگر لازم بود سفارتخانه‌های آمریکا و انگلیس نیز بسته شود…!
او تمام جنایات و عملکردهای ضد بشری دستگاه تحت امرش را در دو کلمه خلاصه و توجیه می کرد:
«امنیت ملی». اما این حفظ امنیت سیستم بود نه امنیت شهروندان…
به نظرم هر گونه کوشش برای تبرئه او و رونمایی از او بی فایده است، هر چند حافظ تاریخی مردم ایران ضعیف است اما با اینهمه، در نهایت، تاریخ در قضاوتش سخت منصف و بی رحم است و نام او همواره، مترادف و همزادِ «کمیته‌ی مشترک»، «اتاق تمشیت»، شکنجه، ناله های جگرخراش قربانیان، بازجویی های بی پایان، و کابل، صندلی مشبک و شوک برقی…خواهد بود.
مرحوم پدرم همیشه می گفت:
«بیلدیرچینین شاهلیقی، داری خرمنی سووشونجادور…»
یعنی سلطنت بیلدیرچین تا پایان خرمنکوبی ارزن است بعد از برداشتن ارزن ، آوارگی و بی خانمانی بیلدیرچین نیز آغاز می گردد…
#فرهیختگان راهی به رهای