نویسندگان ایران تاکید کردند آزادی بیان، دروازه رسیدن به آزادی‌های دیگر است
کانون نویسندگان ایران در آستانه پنجاه‌وپنجمین سالگرد تاسیس، در بیانیه‌ای راز دوام و سربلندی این این تشکل را «ناوابستگی به قدرت و اراده جمعی» دانست و اعلام کرد که ۵۵ سال برای تحقق آزادی بیان ایستادگی کرده است.
اعضای کانون نویسندگان ایران در این بیانیه حضور همواره خود در کنار مردم آزادی‌خواه را در سال‌های متمادی یادآور شدند و نوشتند: «هرگاه حکومت‌ها صداهای معترض را سرکوب کردند، هرگاه اعتراض‌های صنفی سربرآوردند و هر زمان جنبش‌های اجتماعی زاده شدند، کانون نویسندگان ایران با تکیه بر منشور آزادی‌خواهانه خود پا به میدان نهاد و کنار مردم معترض ایستاد.»
در این بیانیه آمده است اعلام صریح موضع در برابر حکومت تا دندان مسلح که دست‌درازی‌شان بر جان و مال مردم مرز نمی‌شناسد، بارها به بهای احضار، بازداشت، زندان و قتل اعضای کانون نویسندگان ایران تمام شد اما سرکوب‌ها و بگیروببندها هرگز به عقب نشستن کانون از منشور خود منجر نشد.
کانون نویسندگان ایران در جریان خیزش انقلابی که پس از کشته شدن مهسا امینی در بازداشت پلیس امنیت اخلاقی تهران آغاز شد پا به میدان نهاد و همبستگی خود را با جنبش آزادی‌خواهانه مردم آشکار کرد.
اعضای کانون نویسندگان ایران می‌گویند اعلام صریح موضع این تشکل در هنگامه سرکوب‌ها و جنایت‌های حکومتی این‌بار به سرکوب گسترده کانون نویسندگان ایران انجامید به‌طوری‌که گذشته از سه عضو کانون نویسندگان ایران که در زندان‌های جمهوری اسلامی محبوس بودند، دو تن از اعضای هیئت دبیران نیز با «یورش وحشیانه» و شکستن درهای خانه‌هایشان ربوده شدند.
همچنین نهادهای امنیتی منشی کانون و دو عضو پیشین هیئت دبیران را بازداشت کردند و در نهایت نیز دو تن دیگر از اعضای هیئت دبیران احضار شدند. ضمن اینکه کل اعضای هیئت دبیران نیز تهدید به بازداشت شدند.
کانون نویسندگان ایران در بیانیه‌اش تاکید کرد که نه سرکوب‌ها، نه شادی آزادی دو تن از اعضا و نه مختومه شدن پرونده چند تن دیگر این تشکل را از ادامه راه منصرف نکرد، زیرا موضع آزادی‌خواهانه کانون نه در گرو فراز و فرود جنبش‌ها و بیش و کم شدن سرکوب‌ها، که متکی بر تعهد به منشوری است که با خون و زندان و تهدید اعضای کانون شکل گرفته و برقرار مانده است.
در این بیانیه با استناد به بند نخست منشور کانون نویسندگان ایران اضافه شده است که آزادی بیان بی‌هیچ حصر و استثنا برای همگان، حلقه اتصال کانون با همه جنبش‌های اجتماعی است.
کانون نویسندگان در پایان بیانیه خود نوشت: «اکنون در شرایطی پنجاه‌وپنجمین سالگرد بنیادگذاری کانون نویسندگان ایران را گرامی می‌داریم که حاکمیت خون آزادی‌خواهان و معترضان بسیاری را بر زمین ریخته، جان برخی را با طناب دار ستانده و بسیاری را در زندان‌های خود محبوس کرده است. با این همه، کانون نویسندگان ایران امید به دگرگونی بنیادی را که در جامعه جاری است پاس می‌دارد و با تکیه بر اراده جمعی، منشور آزادی‌خواهی خود و تعهد به ناوابستگی به قدرت به کوشش بی‌وقفه برای تحقق همه‌جانبه‌ی آزادی بیان و قلم و اندیشه همچنان ادامه می‌دهد.»
کانون نویسندگان ایران تاکید کرد آزادی بیان، دروازه رسیدن به آزادی‌های دیگر است و امید به تغییر در چارچوب تنگ استبداد نمی‌گنجد.
کانون نویسندگان ایران، نهادی فرهنگی، صنفی و غیرحکومتی است که در یکم اردیبهشت سال ۱۳۴۷ با تلاش‌های جلال آل‌احمد، محمود اعتمادزاده (م. به‌آذین)، غلامحسین ساعدی، و ۴۶ نویسنده دیگر آغاز به کار کرد.
از سیمین دانشور، نادر نادرپور، غزاله علیزاده، داریوش آشوری، هوشنگ ابتهاج، احمدرضا احمدی، نادر ابراهیمی، رضا براهنی، فریدون تنکابنی، سیاوش کسرایی، بهرام بیضایی، اسماعیل خویی، احمد شاملو، نصرت رحمانی، یدالله رویایی، محمدعلی سپانلو، سیروس طاهباز و حمید مصدق نیز به‌عنوان دیگر اعضای اولیه کانون نویسندگان ایران نام برده می‌شود.
نویسندگان ایرانی عضو این نهاد در سال‌های پس از انقلاب همواره با قتل، ترور، اعدام، زندان، تبعید و سانسور و حذف روبه‌رو بوده‌اند. محمدجعفر پوینده و محمد مختاری، دو عضو این کانون بودند که در جریان قتل‌های سیاسی معروف به زنجیره‌ای کشته شدند.
