فرارسیدن اول ماه مه را به کارگران شادباش میگوئیم
حق تشکیل سندیکاهای مستقل کارگری، باید به رسمیت شناخته شود!
“همگامی برای جمهوری سکولار دموکرات در ایران” اول ماه مه، روز جهانی کارکران را به همه کارگران ایران و جهان شادباش میگوید و از تلاش آنان برای تامین عدالت اجتماعی، برخورداری از یک زندگی انسانی و رفاه اجتماعی پشتیبانی می کند.
امسال برگزاری اول ماه مه در کشور ما در شرایطی متفاوت از سالهای قبل برگزار میشود. در سال گذشته جنبش انقلابی زن، زندگی، آزادی با قتل مهسا امینی شکل گرفت، چند ماه خیابانها و دانشگاهها را تسخیر کرد، در مقابل سرکوب شدید حکومت ایستاد، به موقعیت و اعتبار جمهوری اسلامی ضربه جدی زد و همبستگی بینالمللی و حمایت گسترده ایرانیان برونمرزی را جلب نمود. گرچه اعتراضات خیابانی و اعتراضات در دانشگاه ها در ماههای گذشته کاهش یافته، ولی جنبش انقلابی در اشکال مختلف از جمله نافرمانی مدنی به ویژه مقاومت در مقابل حجاب اجباری و اعتراضات هفتگی مردم در زاهدان ادامه دارد و اعتراضات صنفی و مدنی بر بستر آن جریان پیدا کرده و با ان پیوند میخورند.
امسال در آستانه روز جهانی کارگران، کارگران نفت و پتروشیمی با خواست افزایش ۷۹ درصد دستمزدها و ۲۰ روز کار و ۱۰ روز استراحت از اول اردیبهشت دست به اعتصاب زدهاند. بعد از شروع اعتصاب، کارگران تعداد زیادی از واحدی تولیدی به آن پیوستند. هم اکنون ۱۱۰ واحد تولیدی در اعتصاب بهسر میبرند. گستردهترین اعتصاب کارگری در جریان است. ۳۴ تشکل‌دانشجویی و دانش‌آموزی و گروه‌های مبارزاتی شهری جوانان و زنان، فعالین زن انقلاب زن زندگی آزادی و جنبش زنان، شورای بازنشستگان ایران و بازنشستگان مستقل تهران، سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه، اتحادیه تشکلهای کامیونداران، جمعی از کارگران بخشهای مختلف نیشکر هفت تپه و اتحادیه آزاد کارگران از اعتصاب ۱۱۰ واحد تولیدی حمایت کردهاند. این حمایتها نشانگر شکلگیری همبستگی در صفوف کارگران و بین کارگران با جنبش زنان، جنبش دانشجوئی و دیگر جنبشهای اجتماعی است.
اعتصاب کارگران علیه پائین نگهداشتن دستمزدها است. درحالی که تورم نقطه به نقطه ۶۳.۹ درصد در سال ۱۴۰۱ و تورم موا غذائی حداقل ۷۰ درصد و مسکن حداقل ۱۰۰ درصد بوده، دستمزدها فقط ۲۷ درصد برای سال ۱۴۰۲ افزایش یافته است. این میزان افزایش دستمزدها، زندگی کارگران را به فقر و فلاکت بیشتری سوق حواهد داد.
در جمهوری اسلامی حقوق صنفی و دموکراتیک کارگران و امکان تشکلیابی مستقل از آنها سلب شده است. قانون کار که در سال ۱۳۶۹بعد از کشمکش‌ها و جرح و تعدیل‌های بسیار به تصویب رسید، با خارج کردن شمولیت قانون کار از واحدهای تولیدی ۱۰ کارگر و کمتر و با صدور بخشنامه‌های مختلف و قانونیت بخشیدن به قراردادهای موقت و سفید امضای کار، جنبه حمایتی از حقوق کارگران از قانون کار گرفته شده است.
اخراج کارگران همچنان ادامه دارد. در سال گذشته شمار زیادی از کارگران با سابقه‌ی کار بالا اخراج شدند. سه کارگرِ پتروشیمیِ ایلام، به دلیلِ اخراج از کار دست به خودکشی زدند. مدیر عامل سازمان منطقه ویژه پارس با دستاویز پایان مهلت قانونی، میخواهد ۴ هزار نفر از کارگران اعتصابی را اخراج کند و کارگران جدید را جایگزین آنها سازد. کارگران از امنیت شغلی برخوردار نیستند.
جمهوری اسلامی با بازداشت، تهدید و محکومیت فعالان کارگری، مانع ایجاد تشکلهای مستقل کارگری میشود. در سال گذشته شمار زیادی از فعالان کارگری بازداشت و در دادگاه های فرمایشی به حبسهای سنگین محکوم شدند. هرانا ارگان مجموعه فعالان حقوق بشر گزارش کرده است که ۳۶ فعال کارگری و یا مدافع حقوق کارگران به ۱۱۷ سال حبس، ۵۱۰ ضربه شلاق و پنجاه و یک میلیون تومان جریمه نقدی محکوم و ۳۱ نفر به مراجع قضائی و امنیتی احضار شدند. رضا شهابی، حسن سعیدی و داود رضوی، سه عضو سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران در زندان هستند.
کارگران در سال گذشته برای افزایش دستمزدها، تامین امنیت شغلی، تعویق پرداخت دستمزدها، حذف پیمانکاران، تبدیل قراردادهای موقت به قراردادهای دائمی، حق تشکل، بهبود وضعیت غذا و خوابگاهها، طرح ۲۰ روز کار و ۱۰ روز استراحت و ….. دست به اعتصاب و اعتراض زدند. بنا به گزارشهای رادیو زمانه، در سال ۲۰۲۲، ۱۲۸۹ تجمع صنفی و ۲۲۹ اعتصاب صنفی شکل گرفت. برهمین اساس، روزانه به صورت میانگین ۴.۲ اعتصاب یا تجمع صنفی ـ کارگری رخ داد. معلمان، بازنشستگان، کارگران قراردادی شهرداری، کارگران بخش انرژی، کادر درمان، کارگران حمل و نقل عمومی و کارگران ضنعتی ـ تولیدی بارها در محل کار یا خیابان تجمع کردند.
اعتصابات و اعتراضات کارگران سابقه طولانی دارد و پرشمارترین اعتراضات در سالهای گذشته بوده است. میتوان گفت که جنبش کارگری یکی از پرتوان ترین جنبشهای مطالباتی کشور ما است که علیرغم سرکوب حکومت و بازداشت فعالان آن توانسته به حیات خود ادامه دهد و همبستگی گروه های وسیعی از جامعه را جلب نماید. تقویت و گسترش پیوند بین جنبش کارگری با جنبش معلمان، دانشجویان و بازنشستگان و بهویژه با جنبش انقلابی زن، زندگی، آزادی و خیزش تهیدستان جامعه و فراروئی اعتصاب ۱۱۰ واحد تولیدی به اعتصاب سراسری کارگری، میتواند توازن قوا بین حکومت و جامعه را به نفع جنبش تغییر دهد و بستر مساعدی را برای گذار از جمهوری اسلامی و استقرار دموکراسی فراهم سازد.
“همگامی” روز جهانی کارگران را گرامی میدارد و از مطالبات و مبارزات کارگران ایران و از اعتصاب بررگ کارگران ۱۱۰ واحد تولیدی پشتیبانی میکند. به باور “همگامی” باید کار کودکان ممنوع شود، برای کار برابر زنان و مردان دستمزد یکسان پرداخت گردد، ایمنی کار و امنیت شغلی تامین شود، حق اعتصاب و تشکیل سندیکاهای مستقل برای کارگران به رسمیت شناخته شده و سندیکاهای مستقل کارگری در تنظیم امور مربوط به کار در شورایعالی کار براساس سه‌جانبه‌گرائی، بدور از فشارها و محدودیت‌های امنیتی مشارکت فعال و واقعی داشته باشند. جمهوری اسلامی نباید هزینه بحران فلاکت‌بار اقتصادی و سیاست‌خارجی بحران‌ساز و ستیزه‌جوی خود را بر اقشار آسیب‌پذیر جامعه بخصوص کارگران تحمیل کند.
“همگامی برای جمهوری سکولار دموکرات در ایران”
۱۰ اردیبهشت ۱۴۰۲ (۳۰ آوریل ۲۰۲۳)