نامه‌ای به بهاره، یار دیرپا و سربلند جنبش دانشجویی ایران
از بین فعالان داخل کشور، کم‌تر کنشگری را اینچنین ثابت‌قدم، استوار و سربلند می‌توان یافت. نامی آشنا و الگویی به حق برای فعالان دانشجویی و هرکس که دغدغه میهن در جانش ریشه دوانده است. در هیاهوی غبارآلودی که سپهر سیاسی میهنمان را فرا گرفته، وجود فرهیختگان و میهن‌دوستان راستینی چون شما موهبتی برای فعالان، علی‌الخصوص دانشجویانی است که آینده میهنمان در دست ایشان است.
خبر اعتصاب غذای شما دل‌های ما را سخت پریشان کرده است و عزم راسخ شما در هدف ملی و انسانیتان باعث ایجاد نگرانی دوچندان از به خطر افتادن سلامت و جان عزیزتان شده است. می‌دانیم که امروزه پیکان مطالبه باید به سمت جنایت‌کاران باشد نه به سمت شما، که در راه خواسته‌ی به حق خود که در واقع خواست همه دغدغه‌مندان حقوق بشر است جانانه جان عزیزتان را هم سپر کرده‌اید؛ ما دغدغه شما را کاملاً ارج نهاده و خود را با شما هم‌درد می‌دانیم. معتقدیم دیر زمانی است که حرفی با عاملان ستم نمانده است؛ شاید حتی از بدو به وجود آمدن‌شان. مطالبه و سخن گفتن با ماشین استبداد، هم وهن انسانیت و هم بیهوده است.
اما شما بهاره‌ی عزیز! با شما می‌توان مفتخرانه سخن گفت. شما که تا آخرین لحظه با چنین ستم‌پیشگانی به ستیز پرداخته‌اید و هم‌اکنون که در اسارت هستید نیز آخرین سلاح، یعنی جان عزیزتان را از برای ملت و میهن عزیزمان در دست گرفته‌اید. دلیلی بس مقدس که هر انسان شجاع، آزاده و میهن‌دوستی حاضر است جان فدای آن کند.
بی‌شک از شما در تاریخ پرافتخار این مرز و بوم به نیکی یاد خواهد شد و هیچ‌گاه کسی فراموش نخواهد کرد که چگونه تمام زندگی خود را وقف تلاش برای سربلندی وطن نموده‌اید.
نه می‌توان خواسته شما را نادیده گرفت و نه می‌توان از شما خواست که خواسته‌های به‌حق و اصول‌تان را زیر پا بگذارید. تنها می‌توانیم از شما خواهش کنیم که نه تنها به‌خاطر خود، بلکه به خاطر ملت و جامعه عزیزمان که در یک سال گذشته داغ مهسا‌ها، نیکاها و حنانه‌ها به دلش نشسته و هم‌چنان عزادار عزیزترین و رعناترینِ جوانانش است، از چنین تصمیمی صرف نظر کنید و این اجازه را بدهید تا مردم عزیز سرزمینمان، ایران، از در امان بودن جان شریف‌تان اطمینان خاطر یابند.
سازمان دانشجویان جبهه ملی ایران
سازمان جوانان جبهه ملی ایران
۱۸ شهریور ۱۴۰۱
از: ایران امروز