از ته چاه عمیق تاریک دیروزی « اعدام باید گردد» تا اوج قله روشن امروزی « نه به اعدام»!
جمهوری اسلامی از روز نخست پیدایش خود، اعدام ها را از پشت بام مدرسه علوی آغاز نمود. بعضی از احزاب و سازمان های سیاسی، در لباس انقلابی، آتش بیار معرکه بودند و جوخه های اعدام گوش به فرمان خمینی و مرید دیوانه اش، خلخالی بودند. از آن تاریخ تا به امروز عفریت کشتار ماشین دولتی به فرهنگ و دین حکومت اسلامی تبدیل شده و سایه شوم خود را در پهنه کشور، بر سر آزادیخواهان و میهن دوستان گسترانیده است.
جمهوری کودک کش اسلامی هزاران نفر از دگر اندیشان و مخالفان خود را در خیابان ها، زندان ها، میدان های جنگی و کشورهای دیگر به قتل رسانیده است. ایران به نسبت جمعیت خود بیشترین تعداد اعدام ها را در دنیا دارد و بدین ترتیب اولین کشور آدم کش است. این کار ننگین رژیم سبب شده تا چشمان مردمان ما بازتر شوند و در اعتراضات خود شعار« اعدام نکنید» سر دهند.
اگر روزی افکار عمومی ما ناآگاه و زهرآگین بود، امروزه علیرغم تلاش های رژیم برای شستشوی مغزی، به آن حد از آگاهی رسیده است که زندان، شکنجه و اعدام را برای هیچ کس و مقامی نمی خواهد.
ما فهمیده ایم که روش های انسان های بدوی مانند انتقام، کینه و کشتار راه چاره برای برقراری عدل و داد نیستند. باید در دنیای مدرن امروزی روش های مدرن محاکمات عادلانه، بی طرف و مستقل با حق وکیل متهمان را به کار برد. باید با رعایت حقوق کامل یک زندانی، در چارچوب پیمان جهانی حقوق بشر، کرامت انسانی را حتی برای یک مجرم و مخالف خود رعایت کرد.
امروزه کل جامعه ما به این درک رسیده است که اعدام یک راه حل سیاسی و دادگری نیست. آمران و عاملان اعدام ها به هر دلیلی که دست به این جنایت دولتی می زنند، در فردای آزادی ایران و برقراری دموکراسی، باید پاسخگوی اعمال ضد انسانی خود باشند.
باید اضافه کنیم که جمهوری اسلامی با اعدام و مرگ روی کار آمده است و تا آخرین روز عمر ننگین خود به اعدام ها ادامه خواهد داد. برای لغو مجازات اعدام در ایران به هیچ وجه نباید به حکومت اسلامی دل خوش کرد. لغو مجازات اعدام در ایران تنها و تنها یک راه دارد.
ما امضا کنندگان این بیانیه، در روز جهانی نه به مجازات اعدام، در کنار تمام نهادهای حقوق بشری، احزاب و نیروهای مترقی، مخالفت خود را با اعدام هر انسانی با هر اندیشه و درجه جرمی اعلام می کنیم.
شبکه همبستگی برای حقوق بشر در ایران -اکتبر ۲۰۲۳
امضاکنندگان:
۱ – انجمن جمهوری خواهان آلمان و هلند
۲ -انجمن حقوق بشر و دموکراسی برای ایران – هامبورگ
۳ – انجمن فرهنگی ایران و سوئیس – ژنو
۴ – بنیاد اسماعیل خویی
۵ – حزب آزادی و رفاه ایرانیان (آرا)
۶ – حامیان مادران پارک لاله – هامبورگ
۷ – حامیان مادران پارک لاله – فرزنو
۸ – زنان برای آزادی و برابری پایدار
۹ – صدای زنان سوسیال دموکرات ایران
۱۰- فدراسیون اروپرس
۱۱- کانون مدافعان حقوق بشر کردستان
۱۲- کارزار حقوق بشر برای ایران
۱۳- کمیته مستقل ضد سرکوب شهروندان ایرانی – پاریس
۱۴- کمیته دفاع از حقوق بشر در ایران – هجا
۱۵- کمیته دفاع از حقوق بشر در ایران – شیکاگو
۱۶- کمیته حقوق بشر جنوب کالیفرنیا
۱۷- کمپین دفاع از زندانیان سیاسی و مدنی
۱۸- مادران پارک لاله – دورتموند
۱۹- مادران صلح مونترال
۲۰- نهاد «همه حقوق بشر، برای همه، در ایران»
۲۱- همبستگی ملی ایرانیان فرزنو – کالیفرنیا
۲۲- همبستگی جمهوری خواهان ایران (هجا) – مونترال
۲۳- همبستگی برای حقوق بشر در ایران – کلگری
۲۴- همگرایان سوسیال دموکرات ایران