حامد آئینه وند
انتشار گزارش تحقیقی سازمان عفو بین الملل درباره شیوه و ابزارهای سرکوب معترضان ایرانی در جریان سرکوب خیابانی و امنیتی جنبش زن زندگی آزادی که جمع بندی آن این بوده است که نهادهای امنیتی جمهوری اسلامی از خشونت جنسی به شکل سازمان یافته برای ارعاب و تنبیه افراد بازداشت شده استفاده کرده اند به قدری تکان دهنده بود که به دشواری می توان هضم کرد کسانی که بر بالای منابر در مساجد تکایا و حسینیه ها می گفتند که خاتم پیامبران برای اتمام مکارم اخلاق مبعوث شده است و خود را پیرو ایشان معرفی می کردند این چنین در برابر فاجعه ای به این وسعت سکوت کنند. مخاطبان به خوبی می‌دانند عفو بین الملل دارای اعتبار بسیار بالایی نزد مجامع سیاسی ، حقوق بشری و فرهنگی در جهان و از جمله در میان فعالان سیاسی ایرانی است و انتشار گزارش هایی از این دست با دقت و وسواس تحقیقی فراوان و با استناد به منابع مختلف تهیه می‌شود و درصد خطای آن بسیار ناچیز است .
در بیانیه مطبوعاتی این سازمان که همزمان با انتشار این گزارش در اختیار رسانه‌ها قرار گرفته، انییس کالامار، دبیرکل عفو بین‌الملل گفته: «شهادت‌های هولناکی که جمع‌آوری کردیم به الگوی گسترده‌تری از کاربرد خشونت جنسی به‌عنوان یک سلاح کلیدی در زرادخانه سلاح‌های مقامات جمهوری اسلامی برای پایان دادن به اعتراضات و سرکوب مخالفان برای حفظ قدرت به هر قیمتی، اشاره دارد».
خانم کالامار در این بیانیه به خشونت و تجاوز جنسی به معترضان، حتی کودکی که تنها ۱۲ سال داشته، اشاره کرده و گفته است: «اکثریت قریب به اتفاق آسیب‌دیدگان به عفو بین‌الملل گفته‌اند که پس از آزادی، طرح شکایت نکرده‌اند، زیرا از آسیب بیشتر می‌ترسند و معتقدند که قوه قضائیه (ایران) نه برای جبران خسارت که ابزاری برای سرکوب است».
من تصور می کنم اگر اراده واقعی در میان مراجع شیعه و اصلاح طلبان برای تغیر وضعیت وجود داشت آنها باید با فشارهای بی امان به حاکمیت می‌خواستند تا از عفو بین الملل بخواهد شواهد و مستندات خود را برای برخورد با چنین فجایعی در اختیارشان بگذارد . تا روشن شدن ابعاد دهشتناک چنین فجایعی صحبت درباره انتخابات را به هر کیفیتی تعطیل می کردند. حکومت را برای ورود گزارشگر ویژه حقوق بشر به ایران تحت فشار می گذاشتند.
همه کسانی که با هر تفکر سیاسی به وضعیت موجود معترض هستند باید بدانند که تا روشن شدن تکلیف این گزارش و گزارش هایی از این دست و خشکاندن ریشه های خشونت این چنینی در دستگاه های امنیتی ایران باید خواب و خوراک را بر خود حرام کنند. این اقدام از هر اقدام دیگری مهمتر و دارای پیامدهای سیاسی موثرتری است. اصلاح طلبان اگر به چیزی جز انتخابات و نشستن بر سفره چرب انقلاب با هر خفت و خواری فکر می کنند باید واکنش شایسته و پیگیرانه ای به این گزارش تحقیقی عفو بین الملل داشته باشند. مراجع شیعه اگر به تتمه آبروی خود فکر می کنند به میدان بیایند و برای خشکاندن ریشه این فجایع در دستگاه های امنیتی جمهوری اسلامی تا دیرتر نشده کاری کنند. ای مراجع شیعه چگونه به راحتی می‌خوابید؟ ای اصلاح طلبان چگونه با انتشار این گزارش ها به انتخابات فکر می کنید ؟ ای نیروهای ارزشی واقعی اگر تجاوز جنسی به معترضان جزء باورهای شما نیست چرا اعتراض نمی کنید ؟ سخن آخر اما با آنهایی است که مشغول اندازه گیری صبر ملت به ویژه در دستگاه های امنیتی هستند . بدانید که بی رحمی، توحش و رفتارهای ضد بشری شما پاسخ سختی خواهد گرفت و سرنوشت بدی خواهید داشت و گرفتاری شما در دام اعمال خودتان قطعی است.