بیمارستان گاندی در آتش می‌سوزد و مقامات مسئول با افتخار اعلام می‌کنند ما از چند ماه قبل می‌دانستیم این بیمارستان ایمن نیست!
دو جوان در یک روز اعدام می‌شوند تا اقتدار نظام به رخ جامعۀ فقیر شده کشیده شود. ده‌ها کُرد مظلوم و سیستان و بلوچستانیِ فقیر همچنان در نوبت اعدامند!
منابع آمریکایی می‌گویند ما قبل از حادثه کرمان به ایران اطلاع داده بودیم خطراتی قریب‌الوقوع وجود دارد، اما ایران نخواست توجهی کند.
مهم برگزاری با شکوه مراسم بوده!
وزیر امور خارجه اعلام می‌کند ایران حامی حوثی‌هاست، با همه ناامنی‌هایی که در آبراه‌های بین‌المللی ایجاد می‌کنند.
چک سفیدی که به آنها می‌دهیم.
جمهوری اسلامی تنها حاکمیتی می‌شود که با وجود نابودی تمام غزه، همچنان معتقد است عملیات حماس پیروزمندانه بوده.
اسرائیل به‌طور رسمی تجهیزات و نیروهای ایران را هدف قرار داده، نابود می‌کند.
عراق از تجاوز موشکی ما به کردستانش به شورای امنیت شکایت می‌کند.
نظامیان پاکستان به داخل ایران آمده اهدافشان را زده و به سلامت برمی‌گردند.
رئیس‌جمهور سابق داوطلب انتخاباتی بی‌خاصیت می‌شود، صلاحیتش مردود اعلام می‌شود، عملاً می‌گویند او منحرف بوده.
دلار از خواب دو سه ماهه بیدار شده و همۀ راه نرفته را ظرف یک هفته جبران می‌کند، معلوم می‌شود دولت هیچ توانی برای کنترل ارزش پول ملی ندارد.
بودجه ۱۴۰۳ به نحوی تنظیم می‌شود که همه اقتصاددان‌ها و مردم نگرانند بدبختی‌ها چند برابر شود.
هزینه‌های برق و آب و گاز کمر مردم را شکسته، زمزمه گران شدن بنزین همه را وحشت‌زده کرده.
رسماً تورم بالای ۵۰ درصدی را تجربه می‌کنیم، حقوق کارگران، کارمندان، معلمان، بازنشستگان، یک ریال جابجا نمی‌شود.
مقامات همچنان در توهم رسیدن به قله سخن می‌گویند اما نمی‌گویند کدام قله! همچنان بر طبل شرکت بی‌هدف در انتخابات می‌کوبند.
رای بدهید تا گواه باشید حاکمیت شما بهترین است!
انتخاباتِ در پیش، در هر حال یک حماسه بزرگ است، با مشارکتی وصف‌نشدنی!
تا بگویند اینهم دمکراسی در حکومت دینی، تا بگویند مردم ما را می‌خواهند!
دست‌بردن در آمارها برای حفظ آبروی نظام هم، که مجاز!
و باز مردمی که تحقیر می‌شوند
و باز دخترانی که باید بترسند از مأموران
و باز سیل مهاجرت جوان‌های با استعداد
و باز درمانی که می‌شود خاص اقشار مرفه
و باز حاکمانی که فربه‌تر می‌شوند و مدعی‌تر، که اگر ما نبودیم همین را هم نداشتید!
لیست را طولانی‌تر نمی‌کنم
شاید بشود صدها بند دیگر اضافه کرد، از زندانیان بی‌گناه، تا محیط‌زیست فراموش شده، از زلزله‌هایی که نیامده ما را می‌ترساند، تا نونهالانی که در سیستم فشل آموزش‌و‌پرورش استعدادهایشان کور می‌شود
و مردانی که خجالت می‌کشند بگویند نداریم…
کادوی روز مرد نمی‌خواهیم، همانطور که روز زن نداشتیم هدیه بدهیم!
همه اینها وجود دارند، مگر می‌شود انکارشان کرد!
وقتی از آنها نمی‌نویسیم و نمی‌گوییم معنی‌اش آن نیست که نمی‌بینیم.
معنی‌اش آنست که “زندگی تنها همین‌‌ها نیست”!
نباید در ناله کردن و ذکر مصائب متوقف شویم!
نباید ناامید باشیم.
هرگز!
چون می‌دانیم زندگی عرصۀ مبارزه است برای اهداف سخت
زندگی عرصۀ تلاش است برای آنچه دست نیافتنی می‌نماید
زندگی رسیدن به آرزوهایی است که برخی ناامیدانه می‌گویند نمی‌شود!
ما نباید اهل پذیرش شکست باشیم
ما اصل مهمی را دریافته‌ایم؛
هیچ شکستی بی‌دلیل نیست
به‌جای متهم کردن این و آن، به‌جای چیدن دلایل واهی، بسیاری اوقات لازم است خودمان را بشکنیم!! خودمان را به محاکمه بکشیم.
نواقص ما چه بوده؟
چرا زود خسته و ناامید می‌شویم!
چرا باور نمی‌کنیم امداد غیبی سرنوشت ما را تغییر نمی‌دهد.
چرا خودمان و قدرت‌مان را باور نداریم؟
مگر ممکن است اراده کنیم، دست به دست هم بدهیم، با مطالعه عمل کنیم، و به نتیجه نرسیم!
قبول کنیم انقلاب مشروطیت، تحولات سال‌های ۳۲، ۵۷، ۸۸، ۹۶، ۹۸، ۰۱ همه نواقصی داشته‌اند که به نتیجه نهایی نرسیده‌اند. آن نواقص چه بوده؟
شاید دو ماه دیگر میوه تلاش‌ها برسد
شاید دو سال دیگر
شاید بیشتر
البته که همه عوامل در اختیار ما نیست!
ولی ما اراده نکنیم، هیچ اتفاقی نمی‌افتد.
ما نباید ناامید بشویم
هر آنچه را که در اختیار ماست به انجام می‌رسانیم، شاید کمتر از چند ماه نهال ما به ثمر نشست!
اما اگر قرار بود سال‌ها تلاش کنیم، نباید کم بیاوریم. نباید ناامید شویم!
ما وظیفه‌مان را به‌خوبی انجام می‌دهیم، و با آرامش، از انتظارات بی‌جا دست برمی‌داریم و قبول می‌کنیم برای موفقیت باید کار و تفکر کرد و نه مصائب را تنها شمرد!
ما با تلاش و اراده‌مان چند سال را می‌کنیم چند ماه
موفقیت را با شایستگی به آغوش می‌کشیم
وقتی لیاقتش را داشته باشیم
وقتی بپذیریم همه چیز از خودمان شروع می‌شود!
و آن روز، هر وقت باشد، دیر نخواهد بود!
تلگرام نویسنده
از: ایران امروز