اول ما مه، روز جهانی کارگر مبارک باد

اول ماه مه، یادآور مبارزه کارگرانی است که برای احقاق حقوق خویش، در اعتراض به سلطه سرمایه و استثمارانسان به جنبش برخاستند.

 تشکیل سندیکاها و تشکلات آزاد و غیر دولتی کارگری در سراسر جهان، از جمله دست آوردهای این جنبش بود که درنتیجه حضور کارگران در جنبش های مطالبه محور در بسیاری از کشورها، تغییرات اجتماعی- سیاسی را در پی داشت.

از این روست که هم در نظام های با تفکر سرمایه داری سلطه جو، همچنین نظامهای استبدادی کوشش فراوانی می شود تا این نیروی محرکه به حاشیه رانده شود و با تبدیل آن به تنها ابزاری برای تولید، از نقش و اثر آن در تحولات کاسته شود.

در ایران، در چند دهه اخیر، در دو حرکت و مبارزه استقلال طلبانه و آزادیخواهانه مردم، یعنی جنبش ملی کردن صنعت نفت و در پی آن انقلاب ضد استبدادی سال ۱۳۵۷، جنبش کارگری در کنار حرکتهای دانشجویی و دانشگاهی از عمده ترین و موثرترین نیروی محرکه برای خلع ید ازسلطه گر و مستبد بودند. با پیروزی انقلاب ضداستبدادی مردم، امید آن می رفت این بار، در سایه دو خواسته و شعار اصلی انقلاب یعنی استقلال و آزادی، با استقرار ولایت جمهور مردم، حق حاکمیت و تعیین سرنوشت از آن مردم بگردد تا رشد بر میزان عدالت اجتماعی، امکان پذیرشود. با کودتای ملاتاریا در خردادماه سال ۱۳۶۰این امید به محاق رفت.

اما از آنجا که مبارزه برای زیست مستقل و آزاد، برخورداری از حقوق بشر،حقوق شهروندی، حقوق ملی و حقوق طبیعت امری پایدار است، علیرغم خشونت وشدت سرکوب توسط استبداد حاکم، اراده مبارزه حق طلبانه مردم همچنان برجاست.

امروز، درایران تحت حاکمیت استبدادی ولایت مطلقه فقیه، ناهنجاری های اقتصادی- سیاسی و فرهنگی ناشی از فساد و رانت، بحرانی را دامن زده است که آینده را هر روز تیره تر می نماید و در این میان بد ترین وضعیت را قشر آسیب پذیر جامعه یعنی کارگران و زحمتکشان دارند.

یاد آور می شویم که هر ساله، با توجه به رشد تورم، میزان بالا بردن دستمزد مخصوصا برای کارگران به حدی است که کفاف مخارج حد اقلی زندگی آنها را نمی دهد، در نتیجه هر سال از قدرت خرید کارگران کاسته شده و فقیرتر می شوند. برخورداری از کرامت انسانی و تامین زیست کرامتمند کارگران و خانواده های آنها حق آنها است و بایستی از آن برخوردار بگردند.

بنا برتجربه، امر واقع این است که حاکمیت بنا بر ماهیت استبدادی نه میتواند و نه می خواهد نیروهای سالم و کار آمد را برای اداره جامعه بکار بگیرد زیرا لازمه این امر، بر قراری آزادی و استقلال، هم در سطح فرد و هم در سطح جامعه ملی است. از این روست که خروج از بن بست موجود، جنبش برای تغییر را اجتناب ناپذیر و ناگریز کرده است.

ترس نظام ولایت مطلقه فقیه، از جنبش فراگیر موجب شده است تا مهار سه نیروی محرکه موثر در تغییر، کارگران، دانشجویان و دانشگاهیان و زنان برای حاکمیت استبدادی اولویت ویژه ای داشته باشد و ما شاهد فشار روز افزون بر آنها هستیم.

یاد آور می شود، هرگاه خواسته های جنبش، برحق و روش بکار رفته، خشونت زدا و همبستگی و همگرایی در آن گسترده تر باشد مهارآن مشکل، بلکه نا ممکن می گردد.

امروز در ایران هر روز شاهد جنبش های اعتراضی در شهر های کوچک و بزرگ کشور هستیم که اغلب پراکنده هستند و بنا بر این کنترل آنها توسط سرکوبگران، ساده و ممکن است. به هم پیوستگی و حمایت از هم، موجب توانایی جنبش، در نتیجه، مهار ناپذیری آن خواهد بود. اعتراض همگانی به سرکوب و خشونت استبداد حاکم، از جمله مجازات های مغایر با حقوق بشر، اعدام، اعترافهای اجباری و… به شیوه های مختلف و ممکن که مهمترین آنها، جنبش های اعتراضی واعتصابات کارگری و دانشجویی و حمایت از آنها است موجب توانایی حرکت مردم و ناتوانی سرکوبگران می شود.

مجامع اسلامی ایرانیان

اول ماه مه ۲۰۲۴ برابر با دوازده اردیبهشت ۱۴۰۳

dabirkhaneh@majame.com

وب سایت: https://www.majame.com/