ایران اینترنشنال
نرگس محمدی در نامه‌ای با اشاره به حضور ۲۱ زن زندانی سیاسی بالای ۶۰ سال در اوین نوشت زندانی شدن آن‌ها «نشانه‌ای از بی‌رحمی جمهوری اسلامی و اراده زنان برای رهایی» است. برنده جایزه نوبل صلح تاکید کرده جامعه از رژیم دینی استبدادی گذر کرده و سودای طرحی نو برای آزادی و برابری دارد.
محمدی در این نامه که روز دوشنبه ۱۷ اردیبهشت در اینستاگرام او منتشر شده، خبر داده در میان ۶۹ زن زندانی سیاسی و عقیدتی اوین، ۲۱ زن بالای ۶۰ سال در حبس هستند.
او با بیان این‌که «حضور این زنان در صف مخالفانی که حاضر به پرداخت سنگین‌ترین هزینه‌ها هستند، نشانه به‌پاخواستن عموم زنان برای تحقق دموکراسی، آزادی و برابری است»، تاکید کرده که «این مساله از شدت عصیان جامعه علیه تبعیض، ستم و سلطه حکایت دارد.»
برنده جایزه نوبل صلح با اشاره به این‌که چهار نفر از این زنان بالای ۷۰ سال دارند و برای احقاق حقوق انسانی زندانی شده‌اند، نوشته این نامه را برای این می‌نویسد که «جوانان سربلند به‌ویژه دختران دلیر و جسور ایران، آگاه و دلگرم باشند که تا زمانی که چنین مادرانی در صف مبارزان ایستاده‌اند، استبداد ناکام و آزادی پرقدرت خواهد بود.»
ایران‌اینترنشنال، روز ۱۹ فروردین امسال در گزارشی به فشارهای امنیتی و قضایی بر ۶۵ زن زندانی سیاسی در زندان اوین پرداخت.
در بخشی از این گزارش آمده بود که شماری از زنان زندانی بارها به دلیل فعالیت‌هایشان در زندان از جمله تحصن اعتراضی، نوشتن نامه و امضای بیانیه‌های جمعی با محرومیت‌هایی همچون محرومیت از حق تماس تلفنی و ملاقات با خانواده مواجه شده‌اند.
محمدی اکنون در نامه خود از مهوش شهریاری، کبری بیکی، راحله راحمی و ناهید تقوی به‌عنوان برخی از زنان مبارز بند زنان اوین یاد کرده که «هر روز به عظمت و شکوه ایستادگی و اراده تزلزل‌ناپذیرشان غبطه می‌خورد.»
این فعال حقوق بشر، این چهار زن هم‌بندی خود را مادرانی نامیده که «در دهه ۷۰ زندگی‌شان، برکت آزادی‌خواهی، برابری‌‌طلبی، سربلندی و ظلم‌ستیزی را به تاریخ انسان‌ها می‌بخشند.»
او «حضور مادران و زنانی که ششمین و هفتمین دهه عمرشان را در زندان سپری می‌کنند» را «نشانه بی‌رحمی، مردم‌ستیزی و سبعیت رژیم» دانسته که «برای حفظ قدرت پوشالی خود چشم بر اخلاق، ارزش‌های جامعه و انسانیت بسته و روز به روز منفورتر می‌شود.»
محمدی ۱۴ مهر ماه سال گذشته برنده جایزه صلح نوبل سال ۲۰۲۳ شد.
در سال‌های گذشته او بارها با عناوین اتهامی مختلف به دلیل فعالیت‌های حقوق بشری‌اش بازداشت، محاکمه و حدود شش سال زندانی شد.
این فعال حقوق بشر آخرین بار در آبان ۱۴۰۰ بازداشت شد و از آن زمان تاکنون در پرونده‌های مختلف مجموعا به ۱۲ سال و سه ماه زندان، ۱۵۴ ضربه شلاق، چهار ماه رفتگری و نظافت خیابان‌ها، دو سال ممنوع‌الخروجی، دو سال منع استفاده از تلفن هوشمند، دو فقره جزای نقدی، محرومیت‌های اجتماعی و سیاسی و تبعید محکوم شده است.
محمدی با اشاره به این‌که برخی از زنان هم‌بندی‌اش به دلیل مشکلات جسمی و بیماری، شرایط بسیار دردناک و دشواری دارند، نوشته «حداقل سه نفر از آن‌ها عدم تحمل حبس دارند اما با روحیه بسیار بالا و بی‌نظیر و همدل و همراه با جمع زندانیان و مقاوم و سربلند، الگوی زن زندانی سیاسی و عقیدتی هستند.»
او در بخش پایانی نامه خود از مردم خواسته قدر این زنان را که دست‌هایشان پس از دهه‌ها زندگی و تقلا نشان از رنج دوران دارد بدانند و به حرمت آزادی و عدالت، برای آزادی‌شان تلاش کنند.
ایران‌اینترنشنال روز یک‌شنبه ۱۶ اردیبهشت هم در گزارشی از برگزاری سه روزه مراسم روز جهانی کارگر در بند زنان زندان اوین خبر داده بود.
بند زنان اوین یکی از بندهای سیاسی در ایران است که جمهوری اسلامی در سال‌های گذشته با آزار و اذیت محبوسان در آن تلاش کرده محیط آن را از زنان مبارز زندانی خالی کند.