سی وسه سال از قتل فجیع رهبر بزرگ نهضت مقاومت ملی ایران می گذرد.
روز ششم اوت ۱۹۹۱، فرستادگان جمهوری اسلامی، دکتر شاپور بختیار، آخرین نخست وزیر نظام مشروطه ی ایران، ادامه دهنده ی ثابت قدم راه مصدق بزرگ و رهبر نهضت مقاومت ملی ایران و دستیار وفادارش سروش کتیبه را کشتند.
دکتر بختیار شش ماه پس از سقوط دولتش در پاریس، در نخستین پیامی که به ایران فرستاد، از مردم درخواست کرد که در مقابل یورش نظام اسلامی به هویت ایرانی، ملیت خود را بیش از پیش گرامی بدارند. او در بخشی از پیامش گفت: «از شما می خواهم که هر بامداد چنانکه ما هر روز در زندان عمل می کردیم، آهنگ جانفزای «ای ایران ای مرز پرگهر» را دستجمعی با فرزندان خود بخوانید تا فراموش نکنید از کجائید و اطمینان داشته باشید که ایران با نیروی لایزال مردم این آب و خاک و لطف الهی حیات جاودانه دارد.»
بختیار همانند مصدق ایمان و یقین داشت که « این آتش هرگز خاموش نخواهد شد و مردم آگاه ایران این مبارزه ی ملی را آنقدر ادامه خواهند داد تا به نتیجه برسد »
دکتر شاپور بختیار به راه نهضت ملی، به راه پدران فرهیخته‌ی مشروطیت، به راه مصدق بزرگ و به راه آزادی و استقلال ایران و حاکمیت ملت بر سرنوشت خویش رفت و مردانه در راه کوشش بی‌پایان خود برای تحقق دموکراسی در ایران و ارج به پرچم سه‌رنگ به معنیِ حفاظت بی‌چون‌وچرا از تمامیت ارضی کشور ایستاد.
دکتر بختیار به درستی در پارلمان اروپا می گوید:
مبارزه ما، اگر بخواهم آنرا در یک کلمه خلاصه کنم باید بگویم، مبارزه برای استقرار دموکراسی و احترام به حقوق بشر است. قضاوت شما و موضعگیری شما برای ما ملت ستم کشیده و اسیر دست یک گروه وحشی دستاربند اهمیت فوق العاده دارد. چه آنهائی که در داخل کشور رنج میبرند و چه آنهائی که فراری از کشور، در پنج قاره جهان سرگردانند احساس خواهند کرد که در مبارزه شان برای آزادی و بازیابی حیثیت انسانی، مورد حمایت قرار گرفته اند.
درد اینجاست که بعضی کشورها معتقدند که دموکراسی رژیمی بسیار خوب ولی تنها برای آنهاست، ما در ازاء این برداشت غلط بهای سنگینی پرداخته ایم و رنج فراوان کشیده ایم. بعد از سلطنت خودکامه گذشته، حکومت ننگین و بی رحم ملایان در ایران برقرار شد.
بی تردید آنچه بیش از هر چیز ما بدان نیاز داریم و در جستجوی آن هستیم دموکراسی، باز هم دموکراسی و همیشه دموکراسی است. ما بدون دموکراسی به موقعیتی استوار و پایدار دست نخواهیم یافت. تنها به وسیله دموکراسی است که صلح، پیشرفت و حیثیت انسانی هر یک از ما قابل تصور است.
زنده یاد مهندس احمد زیرک زاده در خاطرات خود، «پرسشهای بی پاسخ در سالهای استثنایی» در باره ی دکتر بختیار می گوید:
” دکتر شاپور بختیار از نقطه نظر انسانی مردی باوفا، جوانمرد و بخشنده بود. … . از روزی که داخل حزب ایران شد هیچ وقت در هیچ موردی در صدد جدایی برنیامد … . با مصدق و با نهضت ملی همیشه وفادار ماند، جوانمرد بود چون هیچ وقت ندیدم که عمل پستی از او سر بزند، به ضعیفی آزار برساند، بی جهت تهمت بزند … . بخشنده بود و تا می توانست کمک می کرد.”
دکتربختیار از همان دقایق اول از مخفیگاه خویش به ملت ایران پیام فرستاد و از مردم خواست تا در مقابل دیکتاتور به مراتب مخوف تری که دست تسلط روی ایران و ایرانی گشوده بود، بایستند. او از نخستین روز ورود به فرانسه، به مبارزه با نظام ضد انسانی جمهوری اسلامی ادامه داد و با کمک چند تن از یاران وفادار خویش تشکیلات نهضت مقاومت ملی ایران را، در ادامه ی نهضت مقاومت ِ ملّی ِ بعد از کودتای ۲۸ مرداد ۳۲، بنیان گذاشت و با ارائه ی شعارهای «حاکمیّت ملی»، «تمامیّت ارضی» و «جدائی دین از حکومت»، تا لحظه ی مرگ سربلند در میدان مبارزه ماند.
بی تردید آنچه بیش از هر چیز بدان نیاز داریم و در جستجوی آن هستیم دموکراسی، باز هم دموکراسی و همیشه دموکراسی است.
ما بدون دموکراسی به موقعیتی استوار و پایدار دست نخواهیم یافت. تنها به وسیله دموکراسی است که صلح، پیشرفت و حیثیت انسانی هر یک از ما قابل تصور است.
پاینده ایران
سه شنبه ۱۶ مردادماه ۱۴۰۳ برابر با ۶ اوت ۲۰۲۴
دکتر پرویز داورپناه
عضو سازمان های جبهه ملی ایران در اروپا ــ دوسلدورف
از: احترام آزادی