جای بسی خوشوقتی است که مراسم بزرگداشت خانم منیر طه در زمان حیاتشان برگذار می گردد. و خوش تر آنکه یاری دهندگانشان در بنیاد رودکی که به همت ایشان در سال ۱۹۸۸ برای شناساندن فرهنگ، هنرو ادبیات ایران به جامعه ایرانی و کانادایی پایه گذاری شد، میزبان این برنامه می باشند.
مثل اینکه دیروز بود. شانزده سال پیش در سفری به ونکوور به همراهی برادر عزیزم به منزل ایشان رفتیم.
خانم طه پذیرایی گرمی از ما کردند و ما با دستپخت و هنر آشپزی ایشان آشنا و شگفت زده شدیم و در پایان ما را با یک دسر، مسقطی شیرازی، سورپرایز کردند.
اینجا بود که احساس کردم که شاعر زمان ما فقط در خلاقیت غذای روح چیرگی ندارد و توانایی های دیگری نیزدارد که از دید بسیاری پنهان مانده است.
بی جهت نیست که دختر خانم طه برای آشنایی آمریکایی ها با هنر آشپزی ایرانی در آمریکا کتابی به زبان انگلیسی منتشر کرده است.
همچنین به خاطرم آمد که که در پایان مصاحبه ای که در تاریخ ۸ مارس ۲۰۰۹ با خانم طه داشتم و به ایشان گفتم: سخن آخر را بفرمایید.
پاسخ خانم طه این بود:
«سخن اول و آخر اینکه: صدای عشق هرگز خاموش نشد و «نامه های عاشقان» که بسی فراتر از پانصد نامه است و شعر ها هم در همان فراز، تنها دارایی و نام و نشانِ من است. عشقِ به وطنم و نظم و نثرش را هم در همینجا باید جستجو کرد.
بنا براین عنوان شاعر ملی که از سوی برخی از هواداران دکتر مصدق از سرِ مهر در حق من بکار می رود به من نمی آید. زیرا که کم گرفتن و به هیچ شمردن هفت مجلد شعر است که از سینۀ من برخاسته است.
من بیشتر مقاله ها و شعر های سیاسی خودم را در رابطه با زمان ملی شدن صنعت نفت و شخصیت های معتبرش که مظهر آزادی و آزادگی هستند، در مهاجرت که آزادی قلم دارم نوشته ام در مکتب آزادی و آزادگی و در همان مایه و پایۀ عاشقانه هایم .
و دیگر سخنم برای آنهایی است که مرا دیدند، مرا شنیدند و دوستم داشتند. آنهایی که عشق را نشاط و چراغِ زندگیم کردند. آنهایی که جانِ شیفته ام را هنوز به کلامی و سلامی می نوازند. آن یاران، آن مهربانان را دوست و در یاد دارم.»
براى دکتر منیر طه سلامت و تندرستى آرزو دارم.
سپتامبر۲۰۲۴
دکتر پرویز داورپناه