شهاب الدین حائری شیرازی
حکومت خر خودش را می راند، نه از مردم می پرسد کجا می خواهید بروید و نه در مقابل اعتراض مردم که ما نمی خواهیم پول و دارایی مملکت در کشورهای دیگر و مقاصد موسوم به انقلابی خرج شود، جوابی غیر از تحقیر و زندان و پرونده سازی دارد.
در چنین وضعیتی چه توقعی هست که مردم دل بسوزانند برای حکومت. وقتی حکومت تهدید می شود یا خود را سپر بلای حکومت کنند.
صبح برای خرید رفتم سوپری، پیرمرد به آهستگی و البته حس خوشحالی مرموزی به فروشنده می گفت یعنی می زند؟
بعد با عجله یک شیرین عسل از کنار رف برداشت و رفت به سمت فروشنده که یخچال را می چید و گفت: ببین چقدر کوچیک شده و بعد در حالیکه از روی پاکت، شیرین عسل را لمس می کرد، گفت شده دونه ای سه هزار تومن! و من را که ریش داشتم و گمان می کرد حکومتی هستم ورانداز کرد.
مردم یاد گرفتند چطور متلک بگویند یا غرولوند بزنند که برایشان دردسر نشود.
چطور توی روی حکومتی ها نگاه کنند و نفرت خود را بیرون بریزند.
بسیاری از نخبگان هم، روی اینکه کجا را بزند اختلاف دارند اما ته دلشان ناراضی نیستند از اینکه به نحوی این کیفیت خسارت بار حکمرانی عوض شود.
حکومت هم که پیش از این می گفت نه مذاکره نه جنگ حالا می گوید پیه جنگ را به تن مالیده!
جنگ برای چه؟
برای اینکه اسرائیل ظلم می کند به فلسطینیان؟
خوب مگر مثل همین ظلم را چین به ۱۱ ملیون مسلمان ایغور نمی کند؟
مگر خود شما با سیاستها فقر گستر، ظلم عظیم به مردم ایران نکردید و نمی کنید؟
کدام عقل و شرع به شما اجازه داده که برای فلسطین، ایران را فدا کنید که آخر سر هم نه تنها چیزی عاید آنها نشود، که مملکت ضعیف شده درگرداب سیاستهای غلط تحریم زا، به فنا رود!
تا حکام با شکمهای برآمده آروغ بزنند روی کباب برگ و مرگ بر این و آن بگویند.
از: گویا