مجید نفیسی
کی کشتی خود را به آتش می کشیم؟
دیرگاهیست که درین بندرگاه لنگر گرفته ایم
و توفانهای دریایی در روح ما لانه کرده اند.
دستهایمان از طنابهای سنگین جدا نمی شوند
و چشمانمان بجز سپیدی نمک نمی بینند.
مرگ با آب دهانهامان درآمیخته است
و با هیچ دهانشویه ای پاک نمی شود.
موشهای موذی، یادنامه هایمان را جویده اند
و در سرتاسر عرشه رد پای آنها دیده میشود.
پرندگان دیگر بر فراز دکلها چرخ نمی زنند
و خرده های نان
یادآور هیچ خاطره ای نیست.
همسرانمان دیرگاهیست که عرشه را ترک کرده اند
و کودکانمان در وِلوِله ی باد گم شده اند.
آتش افروزِ ما کجاست؟
تا با کشیدن کبریتی
بادبانهای نخ نما را به آتش کشاند
و راه دهد تا آتشِ پاک
رهنامه های کهن را خاکستر سازد.
بگذار دریا را به دریا واگذاریم
و سفرنامه ی “سندبادِ بحری” را بسوزانیم.
بر این ساحلِ سخت باید ایستاد
و استواری زمین را زیرِ پای خود آزمود.
آیا در میان ما
زنی چون “روما”* یافت نمی شود
تا این کشتی کهنه را به آتش بکشاند؟
او را بگو که بپاخیزد
و پیش از این که کرکسان
بر پیکرهامان به رقص درآیند
بگو که بیاید
تا در درخششِ چشمان وحشیَش
ایرانشهرِ کوچک خود را ببینیم
که در کرانه ی آبهای “آرام”
آرام آرام از دستهای ما می روید.
۱۷ فوریه ۲۰۰۰
*- به روایت پلوتارک، تاریخ نویس یونانی – رومی، پس از اینکه بازماندگانِ
شهرِ سقوط کرده ی تروا به ایتالیا رسیدند، زنی بنام “روما” کشتی ها را به
آتش کشید تا تبعیدیان را وادار کند که از ادامه ی سفر دریایی دست برداشته
و در آنجا شهر جدیدی بنام رُم بسازند.
http://www.iroon.com/irtn/blog/5245/
To Iranians in Exile
by
Majid Naficy
When will we set fire to our ship?
Long have we anchored in this port
And storms have dwelt in our souls,
Our fingers do not relinquish heavy ropes
And our eyes cannot see but whiteness of salt.
Death has mixed with our saliva
And cannot be removed by any mouthwash.
Sly rats have chewed our chronicles
And their footprints can be seen throughout the deck.
Seagulls no longer whirl around the masts
And crumbs of bread do not evoke any memory.
Our mates have left the board a long ago
And our children are lost in the howling wind.
Where is an arsonist?
Who by striking a match
Sets fire to our shabby sails
And paves the way to the purifying fire
Turning the old maps into ashes.
Let us leave the sea to the sea
And burn Sindbad’s book of sea voyages.
We must stand on this rocky shore
And feel the earth’s firmness under foot.
Is there not a Roma* among us
Who can set fire to this old ship?
Tell her to stand on her feet
And before vultures
Dance on our corpses,
Tell her to rise
So in the light of her wild eyes
We see our Little Iran
Growing gradually out of our hands
On the shore of the Pacific.
February 17, 2000
*- According to Plutarch, the Greek-Roman historian, when the
survivors of the falling city of Troy reached Italy, a woman by the
name of Roma set fire to their ships and forced them to give up their
voyage and build the city of Rome as their new homeland.