آنچه در مراسم هفتم خسرو علیکردی در مشهد اتفاق افتاد برای جریانهای ضددموکراسی، یک رسوایی و نقطهی عطف در جهت روشنشدن سویههای ضد آزادیِ بیان آنان و ماهیت تمامیتخواهانه آنان بود
جماعتی وارث شعبانبیمخها و در ادامه همان مرام و همچنین در ادامه(یا شاید همدستی) چماقکشی انصارحزبالله در دهههای حکومت جمهوریاسلامی برای برهم زدن میتینگ مخالفان و مردم، اینبار امام خیلی زود و قبل از رونمایی از قدرتِ سلطنتی مطلوبش، دستش رو شد
آن سنگزدن به صورت نرگس محمدی،
سنگ به صورت زنزندگیآزادی بود
سنگ به صورت حق آزادی بیان بود
سنگ به حق تجمع بود
سنگ به حق صاحبعزا بود
سنگ به حق بر سلامت(با توجه به مخاطره برای جان و چشم سخنرانان) بود و…
شعارهای «زنزندگیآزادی» و «پاینده ایران» و «مجیدرضا رهنورد» را هم برهم زدند و کنار زدند
فقط شعار«جاوید شاه» و با افتخار میگویند خوب کردیم و هرگز محکوم نکردند.
