آیت الله جوادی آملی هفته پیش در این باره چنین گفته است: “ابراز شادی در مرگ افراد، چه ضرورتی دارد؟ این رفتار نه واجب است و نه مستحب؛ برای چه باید عواطف یک عده را جریحه دار کرد؟ علی الخصوص که حجاج ما برای انجام فریضه حج باید به این کشور سفر کنند.”
عصرایران – “آیت الله جنتی در خطبه های نماز جمعه تهران با اشاره به درگذشت پادشاه عربستان با بیان اینکه پادشاه قبلی عربستان با شیعه دشمنی بسیاری داشت و تکفیر را راه‌اندازی و از آن حمایت کرد، گفت: پادشاه عربستان به سزای اعمالش خواهد رسید و الان نیز در حال تحمل مجازات اعمالش است.
وی ملک عبدالله را «قارون سعودی» خواند و با بیان اینکه باید به اسرائیلی‌ها و آمریکایی‌ها و آنها که در اینجا نیز گاهی اوقات از سفره او تغذیه می‌کردند و او را حمایت می‌کردند، تسلیت بگوییم، گفت: به مومنان و مسلمانان و کسانی که واقعا غصه اسلام و شیعه را می‌خورند تبریک بگوییم و امیدوار هستیم که ادامه کار به این صورت نباشد.” ایسنا و فارس
چندی قبل و پیش از درگذشت ملک عبدالله، روزنامه وطن امروز تیتری در این باره زد که با واکنش نهادهای رسمی مواجه شد و حتی هیأت نظارت بر مطبوعات خبر از ارسال پرونده این روزنامه به دادگاه داد؛ وطن امروز، با چاپ عکس ملک عبدالله، تیتر زده بود: “خبر مرگش” !
تیتر این روزنامه، البته که مناسب نبود اما بعد از آن، نهادهای نظارتی به رسانه ها هشدار دادند که نباید در خصوص درگذشت پادشاه عربستان مطالبی منتشر کنند که به روابط دو کشور آسیب بزند که البته نکته درست بود.
اینک اما دبیر شورای نگهبان قانون اساسی و خطیب جمعه تهران، بدون توجه به منافع کشور و در اقدامی عجیب، درگذشت پادشاه کشور همسایه را رسماً و علناً ، آن هم در خطبه های نماز جمعه پایتخت تبریک می گوید!
متعاقب این اظهارات عجیب و غریب، رسانه های خارجی و مشخصاً رسانه های فارسی زبان آن سوی آب، با مغتنم شمردن سخنان آیت الله جنتی، جو تبلیغاتی سنگینی را علیه ایران به راه انداختند چرا که خطیب جمعه تهران، رسماً «آب به آسیاب شان ریخته بود»!
واقعاً در شرایطی که موضع رسمی کشور، ابراز همدردی با کشور همسایه است و وزیر خارجه کشور نیز برای تسلیت گویی به عربستان می رود، چرا باید چنین ادبیات نامناسبی از یک تریبون عمومی توسط یک مقام رسمی حکومتی مطرح شود؟ تبریک گویی به مناسبت مرگ رئیس یک کشور همسایه، در کدام بخش از مناسبات انسانی و عقلانی و مصالح ملی و دینی می گنجد؟!
گیریم که جناب آقای جنتی، شخصاً از درگذشت ملک عبدالله، خوشحال هم شده باشد، آیا باید این را در تریبون نماز جمعه فریاد بزند و برای کشور هزینه درست کند؟!
آیا اگر یک مقام ایرانی و مثلاً خود آیت الله جنتی – که عمرشان دراز باد – از دنیا برود، آیا مؤدبانه و انسانی خواهد بود که در خطبه های نماز جمعه عربستان، این موضوع را تبریک بگویند؟!
آیا در شرایطی که ۱۲ ماه سال، زائران ایرانی در عربستان هستند، درست است که یک مقام ایرانی درگذشت شخص اول عربستان را تبریک بگوید، او را “قارون” بنامد و با جریحه دار کردن احساسات سعودی ها، کینه های ضد ایرانی شان را شعله ور کند تا هزینه و تاوانش را حاجیان ایرانی بپردازند؟!
آیت الله جوادی آملی هفته پیش در این باره چنین گفته است: “ابراز شادی در مرگ افراد، چه ضرورتی دارد؟ این رفتار نه واجب است و نه مستحب؛ برای چه باید عواطف یک عده را جریحه دار کرد؟ علی الخصوص که حجاج ما برای انجام فریضه حج باید به این کشور سفر کنند.”
اگر عده ای در سیاست خارجی، کمک حال کشور نیستند و دستی نمی گیرند، چرا باید سنگ اندازی کنند؟!
آیا آیت الله جنتی که سکان انتخابات کشور در دستان اوست و درباره هزاران کاندیدای مجلس و ریاست جمهوری تصمیم می گیرد که کدام شان صلاحیت دارد و کدام شان ندارد و به خاطر این منصب فوق العاده حساس، باید بسیار “باتدبیر” باشد، این موضوع ساده را متوجه نیست که چنین سخنانی به ضرر کشور است؟
از همه این ها گذشته، مگر با مرگ ملک عبدالله، فردی بهتر از او بر سر کار آمده است؟ عبدالله که میانه رو بود رفت و سلمان که به محافظه کاری شهره است، جای او آمد و در این بین، هیچ اتفاق مثبتی نه برای ایران رخ داد و نه برای شیعه. این جای تبریک دارد؟!
آیا آب به آسیاب دشمن ریختن و خلاف منافع نظام عمل کردن، تنها از رسانه ها سر می زند که مستوجب برخورد هستند یا مقامات کشور نیز اگر چنین کنند، باید پاسخگو باشند؟!
اگر آیت الله جنتی ، به هر دلیلی از جمله کهولت سن، نمی تواند آن طور که شایسته است خطبه بگوید، -ضمن احترام- صلاح ایشان و جامعه در آن است که استعفا کند و این تریبون مهم را به افراد دیگری بسپارد.