بیانیه جمع کثیری از زندانیان سیاسی زندان گوهردشت کرج < تحت عنوان ماشین اعدام نیز چاره ساز نیست> همراه با فراخوان آنها به مناسبت گرامیداشت روز جهانی زن در تهران و شهرستانها جهت اطلاع عمومی و انتشار در رسانه ها در اختیار « فعالین حقوق بشر و دمکراسی در ایران» قرار داده شده است . متن بیانیه به قرار زیر است:
رژیم این روزها با وحشی گری هر چه تمام تر ماشین اعدام را به کار انداخته و فقط طی ۳ روز گذشته بیش از ۶۰ نفر را اعدام کرد که ۶ نفر، از زندانیان عقیدتی اهل سنت بودند.
دادرسی غیر عادلانه، شکنجه در حین بازجویی و صدور احکام در دادگاههای غیرعلنی و غیرمنصفانه و به ویژه نحوه اعزام زندانیان برای سلول انفرادی پیش از اعدام و حلق آویز کردن زندانیان در نیمه های شب، از وحشیانه ترین و ضدانسانی ترین رفتارهای این حکومت ارتجاعی است.
تردیدی نیست که شتاب بخشیدن به اعدام در شرایطی که رژیم محتاج ترحم غرب برای توافق در پرونده مشکوک و ماجراجویانه هسته ای است، فقط به دلیل ترس و وحشت از خیزش های مردمی ، اختلافات درون حکومتی، بحرانهای اجتماعی و فروپاشی حکومت است. گمان باطل محافل امنیتی حکومت این است که اگر بر تعداد اعدامها بیفزاید حتما در گسترش اعتراضات مردمی تاثیری بازدارنده دارد.
در حالیکه فشارهای بسیار شدید ناشی از فقر عمومی و سرکوب اجتماعی به نقطه ای غیرقابل برگشت رسیده و در وضعیت کنونی ، هر نوع رفتار خشونت آمیز از ناحیه رژیم به مثابه ریختن بنزین بر آتش است . به همین دلیل از همان ساعات اولیه انتشار خبر احتمال اعدام ۶ زندانی عقیدتی ، خانواده و برخی فعالین مدنی مخالف اعدام و شکنجه روبروی زندان رجایی شهر ( قتلگاه زندانیان ) دست به اعتراض زده و ساعاتی پس از حلق آویز کردن گروهی از زندانیان ، همبندهای آنان در سالن ۱۰ زندان با شعارالله اکبر، مرگ بر خامنه ای لرزه بر اندام زندانبانان و قاتلان انداخته و همگی آنان در پشت درب بند جمع شده و به فکر چاره جویی افتادند.
رژیم در بحران فروپاشی غلطیده و جنگ و نزاع جناح های مختلف آن از محافظه کار و اصلاح طلب به خوبی این واقعیت را آشکار ساخته است تا آنجا که رفسنجانی خواهان بستن تریبون مجلس شده، وزیر بهداشت از فاجعه در زندان می گوید، سخنگوی شورای نگهبان رژیم وضعیت حکومت را به جزایر سلطان نشین تعبیر می کند و فرمانده نیروی انتظامی از شرمساری رژیم به دلیل جنایت ارتکابی در کهریزک حرف می زند.
از دیگر سو سندیکاها، اتحادیه ها و انجمن ها ی مدنی ـ صنفی جایگاه تاریخی خود را با راه اندازی اعتراضات مردمی متشکل از کارگران، معلمان، پرستاران، دانشجویان، زنان و پشتیبانان محیط زیست بیش از پیش نشان می دهند.
سرعت گسترش این اعتراضان بویژه در آستانه برگزاری روز جهانی زن در روز ۱۷ اسفند، حکومت را با بهت و هراس روبرو ساخته است. این مسئله به خوبی نشان می دهد که نقش تشکل ها در سامان دهی اعتراضات صنفی و دمکراتیک تا چه اندازه بااهمیت است و این در حالیست که معلم ها و سایر طبقات اجتماعی، در تظاهرات صنفی خود آزادی زندانیان سیاسی و مخالفت با اعدام و شکنجه را خواستار شدند.
یعنی اینکه مسئله آزادی و مسائل معیشتی و اقتصادی در وضعیت کنونی دو روی یک سکه است. حکومت در برابر موج فزاینده اعتراضات از یکسو و به دریوزگی افتادن در مذاکرات هسته ای و ناتوانی در حل بحرانهای درونی از سوی دیگر ، راه اعدام را برگزیده و البته ناگفته آشکار است ، بخش های زیادی از نیروهای درون حکومت نیز با این رویکرد مخالفت جدی دارند. زیرا از عواقب ویرانگر آن برای تسریع در فروپاشی آگاه هستند.
گروههای مختلف اجتماعی که با هر نوع اعدام و شکنجه مخالف هستند و بر حقوق اساسی شهروندان به ویژه نفی هر نوع تبعیض و نابرابری جنسیتی تاکید می کنند ، روز ۱۷ اسفند با حضور در متینگ هایی که به همین منظور و در تهران با دعوت زنان ازادیخواه و عدالت طلب در برابر کانون وکلا برگزار می شود شرکت خواهند کرد تا عملا به حکومت گران نشان بدهند و سرکوب و اعدام راه حل پاسخگویی بحرانهای ناشی از اندیشه و عمل خود آنها نیست و تمکین در برابر حقوق اساسی مردم امری الزامی است.
زندانیان سیاسی زندان رجایی شهر
اسفند ۱۳۹۳
خالد حردانی، افشین حیرتیان، اهرخ زمانی، حشمت الله طبرزدی، پیروز منصوری، اسد الله هادی، رضا اکبری منفرد، مجید اسدی، سهیل بایادی، سعید شیرزاد، صالح کهندل، ابوالقاسم فولادوند، سعید ماسوری، علیرضا فراهانی، ایرج حاتمی، فرید آزموده.