وطن را هر کسی یگ گونه دیده است

وطن را هر کسی یگ گونه دیده است
سپس از بهر آن شعری سروده است

یکی گفتا وطن یعنی دماوند
همان دیو سپید پای دربند

یکی گفتا وطن نوروز جمشید
جلال و افتخار تخت جمشید

وطن عرفان مولانای درویش
وطن شهنامه پیر خوش اندیش

سرای حافظ و سعدی و نیما
دیار مرد دانش، پور سینا

همه گفنتد وطن یعنی همین ها
هر آنچه مانده از یاد قدیم ها

ولی از دید من این ها وطن نیست
وطن امروز دگر این قصه ها نیست

وطن این روزها درد است و نکبت
به هر جا حیله و مکر و خیانت

وطن یعنی عبا و ریش و دستار
به نام دین سر آزادی بر دار

وطن یعنی شکنجه، دار شلاق
وطن یعنی اوین آن دوزخ داغ

وطن یعنی زن در زیر چادر
حجاب زورکی بر چهره دُر
ّ
حقوق زیر پا له گشته او
وطن یعنی دل صد پاره او

وطن یعنی دیار بی خیالان
نه ناموس مانده نه غیرت نه وجدان

وطن یعنی شدیم خاموش و بی هوش
خرد از یاد ما گشته فراموش

وطن بر طبل بی عاری زدن ها
اسیر دام خود خواهی شدن ها

وطن یعنی سحرگاهان دل آرام
همه با هم رویم دیدار اعدام

وطن یعنی سر پل زور گیری
به زور تیغ چاقو باج گیری

وطن یعنی فساد و فقر و فحشا
به هر جا کودکان کار پیدا

وطن یعنی حشیش و بنگ و شیشه
جوان بر خود زند تیشه به ریشه

وطن یعنی بزن خنجر به یاران
به پشت با نوا و بی نوایان

خیانت کن به هر که آید از در
به همسایه به دوست حتی برادر

اگر همسایه ات می سوزد از تب
بزن خود را به کوچه علی چپ

وطن این ملت گم کرده فرهنگ
وطن این بوقلمون های هر رنگ

وطن یعنی تب میهن فروشی
شده شغل همه آدم فروشی

بساط خائنان و خود فروشان
همه گندم نما و جو فروشان

وطن یعنی قمه، زنجیر، هیئت
نماز و روزه و ذکر مصیبت

به منبر زجه های روضه خوانان
فغان و ناله شام غریبان

وطن یعنی دکان دین فروشی
هزار و چهار صد سال خود فروشی

وطن این سرزمین خفته در خویش
به یغما رفته هم آئین و هم کیش

وطن یعنی سیه تاریخ قاجار
شهان بی لیاقت بر سر کار

وطن یعنی فغان و داد و بی داد
سمرقند و بخارا رفت بر باد

وطن یعنی حمام فین کاشان
امیری گوشه ایی افتاده بی جان

وطن یعنی که نادان گشت سردار
ولی حلاجِ دانا بر سر دار

وطن یعنی خیانت های افشین
که شد بازیچه اهریمن آئین

وطن یعنی مغول،تیمور، سکندر
اگر خواهی روم باز هم عقب ت
ر
وطن یعنی سراسر طول تاریخ
جدا گشتیم زغیرت از بُن و بیخ

وطن کی افتخارات من و ماست
وطن تاریخ جهل و ذلت ماست

وطن این میهن دل خسته ماست
وطن این مرغک پر بسته ماست

وطن یعنی همان خاک گوهر بار
ولی باید شویم از خواب بیدار

اگر از مهر میهن سینه لبریز
ازاین خواب گران خواب گران خیز

وطن یعنی تجلی‌گاه ملت
حضور زنده آگاه ملت

وطن یعنی دیار عشق و «امید»
دیار ماندگار نسل خورشید

کنون ای هم‌وطن، ای جان جانان
بیا با ما بگو «پاینده ایران»

سروده بابک اسحاقی