لیلی گلستان
لیلی گلستان در نامه‌ی سرگشاده‌ای خطاب به رئیس جمهور ایران از فشارها و محدودیت‌هایی که بر اهل فرهنگ و آثار هنری تحمیل می‌شود به شدت گلایه کرد. او اهل فرهنگ را آبروی مملکت خوانده و از روحانی می‌خواهد آنها را دریابد.
در انتخابات ریاست جمهوری سال ۹۲ بسیاری از هنرمندان و فعالان فرهنگی رأی خود را به سود حسن روحانی به صندوق‌ها ریختند و انتظار داشتندز وعده‌های او درباره سپردن امور این حوزه به اهل فرهنگ تحقق یابد.
یکی از این رأی‌دهندگان لیلی گلستان نویسنده، مترجم و گالری‌دار نام‌آشنای ایران است که سه سال پس از پیروزی روحانی در نامه سرگشاده‌ای خطاب به او از “خسته و لم‌مرده” شدن اهل فرهنگ سخن می‌گوید.
این نامه با “سلام و صلوات بسیار” آغاز شده و چنین ادامه می‌یابد: «من به شما رأی دادم و نه به وزرا و وکلایتان، پس روی سخنم فقط با شماست و لاغیر. دلم می‌خواست روبه رویم نشسته بودید و حرف‌هایم را نه آرام بلکه با فریاد می‌گفتم.»
مصائب نشر و سینما
گلستان در این نامه به رمان “کلنل” محمود دولت‌آبادی اشاره می‌کند که در ایران مجوز انتشار نگرفته اما ترجمه‌های ناقص نسخه آلمانی آن “روی تمام بساطی‌ها ریخته” است.
او همچنین از دو کتاب ترجمه شده خود نام می‌برد که مجوز تجدید چاپ ندارندز اما نسخه افست شده آنها کنار خیابان‌ها به فروش می‌رسد و در قفسه کتاب فروشی‌ها هم دیده شده است.
این مترجم در ادامه نوشته است: «از عمل کیارستمی بگویم که منجر به مرگش شد یا از فرش قرمزی که برای ورود جسدش پهن کردند! از فیلم “۵۰ کیلو آلبالو” بگویم که بعد از سه ماه گفتند: از دستمان در رفته بود! و لغو مجوز شد.»
“۵۰ کیلو آلبالو” ساخته مانی حقیقی، فرزند لیلی گلستان و نعمت حقیقی، فیلمبردار است که پس از انتقاد برخی مراجع تقلید و رسانه‌های اصول‌گرایان افراطی پروانه نمایش آن حدود یک ماه پیش لغو شد.
متولیان “هیچ‌کاره” فرهنگ
گلستان با اشاره به نمونه‌هایی از جمله “قلع و قمع کتاب‌ها”، “لغو مجوز آخرین لحظه کنسرت‌ها”، ایجاد محدودیت برای شجریان و ممنوع‌الخروج کردن پرویز تناولی، نقاش و مجسمه‌ساز، از ناتوانی متولیان فرهنگی دولت در برخورد با این محدودیت‌ها انتقاد کرد.
او در این نامه که نسخه‌ای از آن دوشنبه (۲۲ تیر / ۱۳ ژوئیه) در روزنامه شرق منتشر شد نوشت: «متولیان فرهنگ و هنرمان که فقط نظاره‌گرند،
دست‌هایشان را به هم می‌مالند، سری تکان می‌دهند و می‌گویند در بضاعت‌مان نیست. یعنی نمی‌توانیم؛ یعنی قدرتش را نداریم؛ یعنی هیچ کاره‌ایم.»
حسن روحانی در یکی از سخنرانی‌های انتخاباتی خود گفته بود: «اگر نمی‌توانیم کاری کنیم، باید از روز اول بگوییم نمی‌توانیم؛ مردم ما دل‌تنگ هستند چون سرمایه‌های انسانی این کشور در حال تلف شدن هستند.»
وعده‌های انتخاباتی روحانی
لیلی گلستان در نامه به رئیس‌جمهور با بیان این که اهالی فرهنگ و هنر “خسته و دلمرده و جان به لب” شده‌اند، فرهنگ‌سازان را آبروی مملکت خوانده و از روحانی می‌خواهد آنها را دریابد.
در خاتمه این نامه خطاب به رئیس دولت یازدهم آمده است: «فقط شما می‌توانید، فقط شما بضاعتش را دارید، شما چیزی از دستتان در نمی‌رود! آقای روحانی من به شما رأی دادم و پای رأیم هم ایستاده‌ام؛ رو سیاهم نکنید.»
روحانی در سال ۹۲ با انتقاد از این که”چیزی از سینما باقی نمانده” خاطر نشان کرده بود که باید انقلابی در سینما به وجود آید و برای نجات آن امور این بخش را “به اهالی و آنانی که هنرمند و فیلم‌ساز هستند واگذار کنیم”.
سایت “روحانی‌سنج” که به بررسی وعده‌های رئیس دولت یازدهم و میزان تحقق آنها می‌پردازد، گزارش داده که اغلب وعده‌های فرهنگی او “پیگیری نشده” است.
واگذاری امور سینما به سینماگران، به حداقل رساندن کنترل در حوزه سینما، تدوین قواعد و قوانین شفاف برای سانسور کتاب، و بازگشایی انجمن صنفی روزنامه‌نگاران از جمله وعده‌ها و شعارهای حسن روحانی پیش از انتخاب شدن بوده که تاکنون اقدام مشخصی برای تحقق آنها انجام نشده است.
از: دویچه وله
