شهرام امیری، بی گناه یا باگناه به دار آویخته شد و چند روزی سرخبر رسانه ها بود و موجی بلند در دریای خبرها ساخت و اکنون از یادها رفته و من و تو فراموشش کردیم تا مگر برای یادآوری و نوشته ای، ولی چه بر مادر همین شهرام امیری در همه آن سال ها رفت و اکنون هم. مادر ستار بهشتی ، جامه سیاه خود را پس از چند سال از کشتنش بدست رژیم جمهوری اسلامی همچنان به تن دارد و غمی بسیار سنگین تر در دل. مادر سعید زینالی از تیرماه سال ۱۳۷۸ که پسرش را ربودند تا امروز ،در به در، دنبال پسرش می گردد و پاسخ رژیم این است؛ دنبال دوپاره استخوان پسرت نگرد.
چه بسیارند مانند این مادران. کشتار و زندانی شدن هزاران فرزند ایران زمین، زیر نام های گوناگون ساختگی و مورد نظر، در همه سال های آمدن باند خمینی و خامنه ای و سپاه،بار غمی بزرگ بر دوش مادران ماند و هرچند در میانشان شماری هم مادر بودند مانند نخستین وزیر زن ایرانی یعنی خانم فرخ رو پارسا که تیرباران شد و مادرانی هم که در سینما رکس آبادان ،خود یا فرزندانشان زنده زنده بوسیله باند احمدخمینی سوزانده شدند و آن همه جوان ایرانی که به جنگ بی مورد و ساختگی رژیم جمهوری اسلامی با عراق رفتند و جانباخته و جانباز شدند ، مادر ایرانی کمتر از آن جوانان آسیب ندید و هزار بار مرد و زنده شد و این گوشه ای از رنج و وحشت بزرگی است که از رژیم جمهوری اسلامی به مادر ایرانی رسید، مرگ و شکنجه خاموشی که از اعتیاد، بیکاری، بیماری و بزه ای که در ایران به گونه برنامه ریزی شده ساختند داستان دیگریست که مادر ایرانی را فسرد و پریشان کرد
از: ایران ایرانستان شد
