ساعدی که در اوج شهرت و محبوبیت همچنان خاکی و بی‌ریاست ما را که جوانانی از راه رسیده بیش نیستیم به گرمی می‌پذیرد و از هر سوژه ای که به ذهنش می‌رسد برایمان حرف میزند. یکی از آنها به دل من مینشیند و همان فیلمی میشود که چند ماه بعد با نام “ما گوش می‌کنیم” در سرلوحه کارنامه سینمائی من مینشیند.