عباس ، به بسیار هنرها آراسته بود،فیلم ساز بود، شاعر بود، نجار بود ،نقاش بود، عکاس بود. در او مهارت و معنا ، شعر و شعور و شیدایی امیخته شده بود. شاعر بود و شعر دوست. همیشه طنزی در بیان داشت و شعری بر زبان.حافظه شگفتی داشت. در نوجوانی تمامی دیوان حمیدی شیرازی را به خاطر سپرده بود ودر گذر سال ها از یاد نبرده بود.. هم سروده های سعدی و مولانا و حافظ را از حفظ می خواند وهم شعرهای نیما و سهراب و احمدی را. فیلم هایش به شعر می ماند، شعر مجسم یا شعر مصور