امروزه گفتمان حاکم در میان جمعیت ایران چه در درون این کشور و چه در میان ایرانیهای خارج از کشور، بیشتر بر هزینه رسیدن به یک افق سیاسی نوین متمرکز است تا گفتمان غالب دهه ۱۹۹۰ که بین جناحهای اصلاحطلب و محافظهکار درون نظام سیاسی در آن زمان در جریان بود