مدرسه فمینیستی: مریم بهرمن، یکی از فعالان جنبش زنان در شیراز و از کنشگران کمپین یک میلیون امضاء و همگرایی جنبش زنان برای طرح مطالبات در انتخابات، به تازگی به ۸ ماه حبس تعلیقی و دو میلیون و ششصد هزار تومان جزای نقدی محکوم شده است.
آقای محمود طراوت روی، وکیل مریم بهرمن گفت که صبح روز دوشنبه ۱۳ آذر با مراجعه به دادگاه انقلاب شیراز حکم صادر شده توسط این دادگاه را برای مریم بهرمن رویت کرده است و از ۸ ماه حبس به اتهام تبلیغ علیه نظام به موکلم خبر دادم. به گفته آقای طراوت روی، این حکم برای مدت سه سال تعلیق شده است.
محمود طراوت روی همچنین از ۸ جلد پرونده تشکیل شده علیه خانم بهرمن در دوره بازداشت خبر داد. وی در مورد روند پرونده در دادگاه انقلاب گفت که خوشبختانه فرصت مطالعه ۸ جلد پرونده و یادداشت برداری از پرونده به من وموکل داده شد. همچنین در سه جلسه نسبتا طولانی من و موکلم امکان دفاع پیدا کردیم و بعد هم لایحه دفاعیه داده شد. وی خاطرنشان کرد که همانگونه که در لایحه دفاعیه نوشته شده است، جرایم نسبت داده شده به فعالیت های خانم بهرمن از نظر قانونی هیچکدام از مصادیق این جرایم نبودند. به همین دلیل آقای طراوت و خانم بهرمن انتظار حکم برائت ازتمام اتهامات را از طرف دادگاه انقلاب داشتند.
محمود طراوت روی در ادامه افزود: طی حکمی که برای خانم مریم بهرمن صادر شده است، او از اتهام توهین به رهبری و بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران تبرئه شده است ولی دادگاه عمومی دیگری تشکیل شد که در آن مریم بهرمن را به پرداخت دو میلیون و ششصد هزار تومان جزای نقدی بدل از حبس به اتهام توهین به رئیس جمهور و مقامات رسمی و نشر اکاذیب به قصد تشویش اذهان عمومی محکوم کرد که من به عنوان وکیل خانم مریم بهرمن به این حکم اعتراض کردیم و پرونده در حال حاضر در دادگاه تجدید نظر فارس در دست بررسی است.
در ادامه به بهانه صدور حکم مریم بهرمن با وی گفتگوی کوتاهی داشتیم که در زیر می خوانید:
با توجه به گزارش هایی که به دست ما رسیده است، دادگاه شما را به ۸ ماه حبس تعلیقی محکوم کرده است. جریان بازداشت تان چگونه بود؟
مریم بهرمن: در بیست و یک اردیبهشت ۹۰ در شیراز با حکم دادستانی به اتهام اقدام علیه امنیت ملی بود بازداشت شدم . ۵۵ روز اول در پلاک ۱۰۰ ( بازداشتگاه اطلاعات شیراز) بودم ، حدود یک ماه در بند زنان و بعد به بند ۲۰۹ اوین منتقل و ۴۰ روزی را آن جا بودم و در نهایت در تاریخ ۲۴ شهریور به قید وثیقه از شیراز آزاد شدم .
اتهامات تان چه بود؟
مریم بهرمن: من با ۴ اتهام روبرو بودم ، که از برخی از آنان تبرئه و برای برخی دیگر برایم حکم ۸ ماه حبس تعلیقی و جزای نقدی صادر شده است. و الان پرونده با توجه به اعتراض وکیل ام در دادگاه تجدید نظر است و امیدوارم حکم برائت برایم صادر شود.
در زندان شیراز، زنان زندانی سیاسی جداگانه نگه داری می شدند؟
مریم بهرمن: خیر، به دلیل فضای ناکافی و همچنین تعداد محدود زندانیان سیاسی- عقیدتی زن، زندانیان سیاسی همراه با دیگر زندانیان نگه داری می شوند.
در زمانی که در زندان بودی توانستی با زنان زندانی عادی تماسی داشته باشی؟
مریم بهرمن: من حدودا یک ماه در زندان بیشتر نبودم، یک هفته ی اول بله، در اتاقی بودم که حدود ۳۰ نفر در آنجا بودند با هر نوع اتهام و جرمی ولی بعد از یک هفته، ممنوع الحرف و تماس شدم و در اتاقی که مشهور به اتاق فرهنگی بود منتقل و به نوعی زندان در زندان شدم. حق صحبت و تماس با دیگر زندانیان را نداشتم، به هر حال فرصت محدود بود برای تماس و هم صحبتی با زنان زندانی عادی.
با توجه به همین اندک تماسی که داشتید فکر می کنید مهم ترین مشکلات زندان زنان شیراز چه بود؟
مریم بهرمن: در چند سال گذشته، بند زنان از زندان عادل آباد به زندانی در کین آباد، که در تابلو آن نوشته «کانون اصلاح و تربیت» منتقل شده است. برای همین بند قرنطینه هنوز ساخته نشده بود، لذا زندانیان معتاد به مواد مخدر از همان ابتدا در جمع زندانیان دیگر بودند و مشکلات زیادی در بند ایجاد می شد. سالن ملاقات هم ساخته نشده بود، برای همین خانواده ها در آن گرما علاوه بر این که مجبور بودند ساعت ها در نبود سایه بان بایستند باید مسافت نسبتا زیادی را پیاده طی می کردند تا به سالن ورزشی برسند که برای ملاقات در نظر گرفته شده بود. با توجه به فضای موجود، جمعیت در اتاق ها به شدت زیادتر از حد ظرفیت شان بود و امکانات هم محدود. زمانی که من آن جا بودم تنها یک گاز دو شعله برای جمعیتی حدود ۱۰۰ نفر وجود داشت . به هرحال امکانات موجود جوابگوی جمعیت در زندان نبود، هر چند تلاش برای بهتر کردن وضعیت، دیده و احساس می شد. به طور مثال چند تن از خانم ها بودند که در زندان مددکاری و یا به عنوان روانشناس کار می کردند، آنها خیلی تلاش می کردند و واقعا پیگیر وضعیت زنان زندانی بودند، اما متاسفانه نگاه شان تاحدودی فاقد حساسیت جنسیتی بود و در چارچوب نگاه سنتی به زنان مشاوره می دادند. این مشاوره ها و یا حتی میانجی گری ها و تلاش برای حل مشکلات با نگاهی کوتاه مدت در جرایمی خاص مانند ارتباط نامشروع، زنان قربانی را قربانی تر می ساخت. از سوی دیگر می شد تلاش هایی را هم در سیستم مدیریتی مشاهده کرد، اما مواردی همچون کمبود بودجه با توجه به جمعیت زنان زندانی، بهانه ای بود برای بسیاری از کاستی ها.
می دانیم که یک مدتی هم به زندان اوین منتقل شدید، آیا وضعیت در زندان شیراز با زندان اوین متفاوت بود؟
مریم بهرمن: وقتی به بند ۲۰۹ منتقل شدم و شرایط نگه داری و برخورد مامورین زن در بند ۲۰۹ را با شرایط شیراز مقایسه می کردم تازه متوجه شدم، نبود بند زنان و مامور زن در بازداشتگاه اطلاعات شیراز (مشهور به پلاک ۱۰۰) چقدر شرایط و تحمل حبس را در دوران انفرادی برای یک زن در آن فضای مردانه سخت تر می کند.
پس از آن که از زندان آزاد شدید، تلاش نکردید تا برای بهبود شرایط زنان زندانی عادی فعالیت بکنید و با این زنان مددکار زندان کار کنید؟
مریم بهرمن: با توجه به همه ی محدودیت ها، اما باز هم آنچنان که باید به صورت عملی نه! همان اوایل با توجه به اشتیاق زنان زندانی به خواندن رمان و دیدن فیلم به همت جمعی از فعالین اجتماعی و زنان در شیراز تعدادی کتاب و فیلم جمع شد و به زندان زنان فرستاده شد. متاسفانه فضای سیاست زده موجود و نگاه امنیتی به حوزه ی زنان، روی فعالیت های فردی تاثیر گذاشته و پیشاپیش تنها با حدس و گمان تصمیم گیری هایی می شود که به حذف و خودسانسوری شخصی منجر می شود.