هر ساله با فرا رسیدن ماه رمضان شعارها و سخنان ضد اسرائیلی و گفتن از «رویای محو اسرائیل» در بیان دولتمردان و وابستگان جمهوری اسلامی بیش از پیش شدت میگیرد. هرچه به روزهای پایانی و آخرین جمعه این ماه که «روز قدس» نامگذاری اش کرده اند، نزدیکتر میشویم؛ بر میزان این دشمنی های لفظی و سخنان ضد اسرائیلی نیز افزوده می شود. تا بدانجا که حتی رهبر جمهوری اسلامی نیز از دغدغه ها و رویایش برای محو و نابودی اسرائیل می گوید.
دشمنی با اسراییل در جمهوری اسلامی تنها منحصر به تندروهای حکومتی و امثال احمدی نژادها نیست. این دشمنی فراجناحی ریشه ای «ایدئولوژیک» دارد و تقریبا از روز نخست و یا حتی پیش از آن، با ماهیت وجودی جمهوری اسلامی گره خورده است. تا آنجا که سید حسن خمینی در ۱۵ تیر ماه ۱۳۹۴، در همایشی به نام «فلسطین؛ نماد مقاومت» محو اسرائیل را یکی از اهداف انقلابشان خواند و گفت: «یکی از اهداف اصلی انقلاب اسلامی حذف غده سرطانی اسرائیل بوده و این هدف نیاز به جهاد در همه عرصه‌ها دارد.»
اما، برخلاف این روزها، روابط ایران و اسراییل (یهودیان) از گذشته های بسیار دور در تاریخ دوستانه بود. پادشاهان هخامنشی به بازگشت یهودیان به سرزمین اجدادی و بازسازی معبد مقدس یهود کمکهای بسیار کرده بودند. کمکهای کوروش بزرگ، داریوش هخامنشی و خشایارشاه به یهودیان برای رهایی، بازگشت و بازسازی سرزمین مقدس قوم یهود؛ شاید به نوعی اولین پایه های بنیانگذاری سرزمینی به نام اسرائیل باشد.
ایران و اسرائیل در دوران پهلوی نیز، بویژه در زمان محمدرضا شاه پهلوی، روابط دوستانه ای داشتند. با روی کار آمدن جمهوری اسلامی روابط ایران با اسراییل از همان روزهای آغازین دچار تنش شد. جمهوری اسلامی تمام روابط دیپلماتیک و تجاری با اسرائیل را قطع کرد و گفت که اسرائیل را به عنوان یک کشور به رسمیت نمی‌شناسد. اما جمهوری اسلامی در روزهای جنگ با عراق، به خرید اسلحه از اسراییل روی آورد (هرچند که در ظاهر، فروشندگان آنها پرتغالی و ایتالیایی بودند).
در این سالها این دشمنی و خصومت ایدئولوژیک بیشتر نیز شد. تا بدانجا که بنا به نظربسیاری از کارشناسان امر، انفجارمرکز یهودیان آمیا در بوئنس آیرس آرژانتین طرح و نقشه جمهوری اسلامی بود که توسط حزب الله اجرا شد. نوشتن شعار نابودی اسرائیل بر روی موشک نمونه دیگری از رفتار تحریک آمیز و جنگ طلبانه جمهوری اسلامی است. شعاری ایدئولوژیک که دستاوردی برای منافع ملی ایران ندارد.
برای بسیاری از ما، به عنوان یک «ایرانی»، دلایل اینهمه دشمنی و نفرت قابل درک نیست. چرا باید سرمایه های «ایران» صرف دشمنی و نفرتی شود که هیچ ارتباطی با کشور ما ندارد؟ چرا باید محو کردن اسراییل، دغدغه «ایران» باشد؟ اصلا ما چرا باید از اسراییل متنفر باشیم؟
ایران و اسراییل پیشینه مشترک و دوستانه ای داشته اند و روابط دوستانه دو کشور می تواند شرایط بهتری را برای مردم دو کشور بوجود بیاورد. همچنین، صدها میلیارد دلار سرمایه کشور که در این سالها صرف نفرت پراکنی و دشمنی با اسراییل و… شد، اگر خرج آبادانی و رفاه کشور می شد، می توانست کشور سرمایه دار ما را به یکی از مرفه ترین و موفق ترین کشورهای جهان تبدیل کند.
کشور ثروتمندی که میلیونها نفر از مردمانش زیر خط فقر زندگی میکنند. کشور کودک دخترانی که به دلیل فقر مالی خانواده در کودکی به خانه بخت فرستاده می شوند، تا خانواده از زیر بار مخارجشان رهایی یابد. کشوری که مردمانش از نداری و ناچاری، کولبری و سوختبری می کنند. کشوری اسلامی که زنان و دختران فقیرش برای تکه ای نان و ساندویچ تن فروشی می کنند. سرزمینی پهناور که سهم عده ای از مردمانش برای زندگی کردن، قبرستان و گور خوابی است. کشوری که تعداد بسیار زیادی از جوانان تحصیل کرده اش بیکار و بسیاری نیز درگیر اعتیاد هستند. برخی از خانواده هایش از سر فقر، نوزادانشان را سر راه میگذارند و عده ای کودکانشان را برای اندکی پول می فروشند. سرزمین نفت خیزی که هنوز مردمانی کپر نشین دارد؛ چرا باید به جای هزینه کردن ثروت همین مردم برای حل مشکلاتشان، صدها میلیارد دلار بودجه و سرمایه ملی کشور را صرف یک «ایدئولوژی خصمانه» و آرزوی مرگ و نابودی برای این کشور و آن کشور کند؟
روح الله خمینی، بنیانگذار جمهوری اسلامی، در سخنرانی ۱۳ خرداد سال ۱۳۴۲ گفت: امروز به من اطلاع دادند که بعضی از اهل منبر را برده‌اند در سازمان امنیت و گفته‌اند شما سه چیز را کار نداشته باشید، دیگر هر چه می‌خواهید بگویید، یکی شاه را کار نداشته باشید، یکی هم اسرائیل را کار نداشته باشید، یکی هم نگویید دین در خطر است… اسرائیل نمی‌خواهد در این مملکت قرآن باشد؛ اسرائیل نمی‌خواهد در این مملکت علمای دین باشند؛ اسرائیل نمی‌خواهد در این مملکت احکام اسلام باشد. اسرائیل به دعوت عمال سیاه خود، مدرسه (فیضیه قم) را کوبید… می‌خواهد اقتصاد شما را قبضه کند؛ می‌خواهد زراعت و تجارت شما را از بین ببرد؛ می‌خواهد این مملکت دارای ثروتی نباشد، ثروت‌ها را تصاحب کند به دست عمال خود.” اما امروزه میبینیم که بر خلاف سخنان آقای خمینی؛ این جمهوری اسلامی است که سبب نفرت هر چه بیشتر بخش زیادی از مردم ایران از اسلام، احکام اسلام و هر آنچه که با آنها در ارتباط است شد. این جمهوری اسلامی است که اقتصاد ایران، زراعت و تجارت ایران را از بین برد. جمهوری اسلامی ثروت ایران را قبضه کرد و کشور را به سمت فلاکت و بدبختی برده است.
در سیاستهای «ضدایرانی» جمهوری اسلامی می توان دید که ایران، منافع ملی ایران، و مردم ایران کمترین ارزش و جایگاه ممکن را در سیاستهای کلی جمهوری اسلامی دارند. این «نظام ایدئولوژیک» تنها در پی گسترش ایدئولوژی شیعی خود است و در این بین منافع ملی کشور در آخرین جایگاه ارزشگذاری، تعیین شده است.
هم برای اسرائیل و هم برای ایران، همچنین برای مردم هر دو کشور صلح و دوستی ایران و اسراییل؛ یقینا بهتر از دشمنی دو کشور است. این صلح و دوستی به نفع منافع ملی هر دو کشور است.
دستاورد اینهمه نفرت افکنی و دشمنی با دیگران به جز نفرت، دشمنی و بدبختی برای این سرزمین چیز دیگری نبوده و نیست. تخم نفرت و دشمنی، هرگز نهال صلح و دوستی به بار نخواهد آورد.
آیا زمان آن نرسیده است که حاکمانی بر ایران حکومت کنند که به جای دشمنی و رویای نابودی برای کشورها، دغدغه و سودای آبادانی کشور خودمان را در سر داشته باشند؟ آیا بهتر نیست دولتمردانی لایق بر سر کار باشند تا با دوستی و آشتی با جهان، به جای پرداختن پول جنگ در سوریه و هزینه حزب الله لبنان، حماس، حشد الشعبی، حوثی ها و… ، پول مملکت را برای آبادانی، ساختن مدرسه، ایجاد شغل، حل مشکلات عرب، کرد و بلوچ و… ایرانی، حل مشکل آلودگی هوا، محیط زیست و… خرج کنند؟
نابودی اسرائیل و آزادسازی قدس هرگز جزو دغدغه ها و اولویت های «مردم ایران» نبوده و نیست. دشمنی ایران با اسراییل، هیچ دستاوردی برای منافع ملی ما ندارد. و حتی به جز در میان وابستگان رژیم، این نفرت و دشمنی هیچ پایگاه و جایگاه مردمی نیز ندارد. در یک همه پرسی سالم به راحتی می توان شکست ایدئولوژی یهودستیزی و دشمنی با اسراییل را شاهد بود.
تاریخ ایران و یهودیت از دیرهنگام به هم تنیده بود. دو ملتی که بزرگمرد و افتخار ملی یکی از آنها، منجی و رهایی بخش دیگری است، دوستی و پیوندی دیرینه دارند. دوستی آشکار و دیرینه میان مردم ایران و مردم اسراییل تنها یک مانع دارد و آن هم رژیم نفرت پراکن و تئوکراتیک جمهوری اسلامی است.