ماینز ۲۰٫۰۹٫۲۰۲۱
گزارشگر و مترجم ناهید جعفرپور
در این گردهمایی که بیش از ۱۰۰۰ نفر در آن شرکت داشتند، چندین شخصیت سیاسی و حقوق بشری و امورپناهندگی آلمانی در دفاع از مردم افغانستان سخنرانی کردند. از جمله شهردار ماینس آقای میشائیل ابلینگ و آقای دیوید پروفیل مسئول وزارتخانه زنان و انتگراسیون در دفاع از مردم افغانستان سخن گفته و افزودند که تلاش دارند تعدادی از پناهجویان اخیر را در این استان پذیرا باشند.
تمامی سخنرانان تصرف افغانستان توسط طالبان را محکوم کرده و با مردم افغانستان ابراز همدردی نمودند. آقای کارل کوپ از سازمان پروآزول خواهان پذیرش بیشتر پناهندگان شد. آقای ترستن یگر خواهان ادامه پل هوایی برای آوردن افرادیکه با شرکت های آلمانی و ارتش آلمان همکاری کردند، گردید. خانم تابیا روسنر نماینده مجلس آلمان از حزب سبز ها خواستار پیگیری و پذیرش زنانی که جانشان در خطر است، شد و آقای پروفسور ترابت کاندیدای مجلس فدرال آلمان خواستار پل انسانی و تامین امنیت مردم در افغانستان گردید و سیاست های دولت را در قبال مردم بی دفاع افغانستان محکوم نمود. ثوریا و ویدا دو دختر افغانی در سخنرانی هایشان طالبان را زن ستیز و ضد مردمی نامیدند و از جامعه جهانی خواستار کمک شدند.
آقای دانیل بالدی کاندیدای حزب سوسیال دمکرات از مجلس فدرال آلمان خواهان پذیرش پناهجویان و قطع هرگونه ارسال اسلحه در آینده به افغانستان شد. خانم ترزا از سازمان جمعه ها برای حفظ محیط زیست جهان و آلمان در دفاع از مردم و محیط زیست افغانستان سخن گفت و خواستار یاری مردم جهان در جهت کمک به مردم افغانستان شد. خانم سلین از حزب چپ ها و زنان کرد هم تعرض به حقوق مردم افغانستان را شدیدا محکوم نمود.
در مجموع تمامی شرکت کنندگان و سخنرانان سیاستهای دولت ها، بویژه دولت آلمان را که باعث ایجاد شرایط نفوذ و تصرف طالبان بر افغانستان شده است را مورد اعتراض قرار داده و محگوم کردند.
در زیر متن سخنرانی فارسی و همچنین ترجمه قطعنامه آلمانی که توسط بهروز اسدی سخنگوی فوروم ایرانیان دموکرات شهر ماینز قرائت گردید، پیوست می گردد:
دوباره دار و تبر
دوباره هراس و سنگسار
آیا دوباره بودا از ترس انهدام مجسمه‌اش شرم می‌کند؟
طالب‌ها مسلح هستند. تا بن دندان به شریعت و اسلام، و در جست‌و‌جوی غنیمت، خانه‌به خانه دخترکان و زنان افغان را می‌جویند تا تاراج تن معنا یابد. آمده‌اند تا شهرنشینی را به غارنشینی بدل کنند. دردتان می‌فهمیم و با زخم‌تان ناآشنا نیستیم. طالبان آمده‌اند به همان‌گونه که «ظلمت‌پوشانی از اعماق» ۴۳ سال پیش با شمشیر زنگ‌زده‌ی شریعت جهان را دو بخش کردند: ما و دوزخیان.
همان‌گونه که خمینی رهبر معنوی طالب‌ها ۴۳ سال پیش ایران را به حد نام خود تنزل داد.
طالب‌ها آمده‌اند تا دوباره کودکان معصوم افغان را با بمب‌های اهدایی‌شان به ترقصِ مرگ وادارند.
آمده‌اند تا نونهالان و دخترکان افغان را در مطبخ حبس کنند. زنان را برقع‌پوش کنند آمده‌اند با پرچم لا الله ان الله.
رقص ممنوع! شادی قدقن! ورزش دخترکان افغان قدقن و طالب‌ها خود رقص شمشیر را بر پای چوبه‌های دار برپا داشته‌اند، تا باورهای مقدسشان را در خواب دین تعبیر کنند و امارت اسلامی‌شان در رعشه‌ی رگ و افیون و سوزن برقرار کنند.
می گوییم آمده‌اند. مگر رفته بودند؟ این بازگشت ساده و بی‌مقاومت به قدرت نشان از چه دارد؟جایی که هویت را به دین و شریعت گره بخورد شاهدی است بر این مدعا که آنها نرفته بودند و در انتظار روز واقعه باقی مانده بودند. أفغان‌ها اسرای نابرابر نبردی هستند که یک‌سوی آن رهبران عمدتا فاسد و مال‌جویی است که صحنه ترک کرده و أفغان‌ها را به غول‌های غارنشین که پا به شهر گذاشته‌اند سپرده‌اند تا وجدان به گروگان گرفته شود. ظهور غول‌های غارنشین طالب نشان از فساد نهادینه‌شده در ساختار حکومتی است که هویت ملی خود را با شریعت بازتعریف می‌کند.
أفغان‌های شریف! با شما هم‌دلیم. چرا که ما نیز درگیر حکومت جهل و خرافه هستیم. نظام ولایی در ایران اسلامی در متن خود و در محتوا هیچ تفاوتی با «امارت سلامی طالبان» ندارد. کارورزان اسلامی حال فرصت را غنیمت شمرده تا این تصور باطل فرموله کنند و در مقام مقایسه‌ی میان بد و بدتر خود را بهتر از طالبان جلوه دهند. این حکم به مرگ گرفتن و به تب رضایت دادن است. یکی از محوری‌ترین شعارهای برآمده از دل و خواست مبارزه مردم به‌ستوه آمده در ایران اسلامی آن است: «مرگ بر طالبان چه در کابل چه تهران» شاید یکی از بزرگ‌ترین تجارب تاریخی ملت ایران به آن بخش از ملت فهیم افغانستان که پا در میدان مبارزه با غول‌های غارنشین گذاشته همین باشد.
این‌همه را نمی‌گوییم تا به تحلیل وقایع بنشینیم. ما امشب این‌جا گرد آمده‌ایم تا بگوییم حضورمان در این مکان یعنی آن‌که فهم درد شما داریم. آمده‌ایم تا به‌وسعت حنجره‌مان فریاد برآوریم که ما در کنار و در اتحاد با وجدان‌های زخم‌خورده‌ی بشری در مواجهه با تجاوز به حقوق انسان در یک صف دست اتحاد و دوستی به سوی ملت شریف و زخم‌خورده‌ی افغانستان دراز کرده‌ایم و آمده‌ایم بگوییم که در مصاف شمشیر و کبوتر تنها نیستند. چرا که پایان این مصاف، پرواز سپید کبوتر آزادی است که با خود نان و آزادی و صلح را به دفتر نقاشی کودکان آفغان نقش خواهد زد و دور و دیر مباد آنروز.
ترجمه قطعنامه پایانی آکسیون اعتراضی علیه طالبان در افغانستان در شهر ماینز
زمان، زمان عمل کردن است نه وعده دادن
شکست سیاسی در افغانستان را نباید روی گرده مردم افغانستان حمل کرد.
تصاویر حاصله از کابل، قندهار، هرات و دیگر شهرهای افغانستان، بشدت غیرقابل تحمل و وحشتناکند. وحشتناک تر اما این است که همه بر این مسئله آگاهند که این تازه آغاز کار است و ترور مردم افغانستان وهمچنین ترور در سایر کشورها منطقه دیگر قابل توقف نخواهد بود.
طالبان زن ستیز، ضد دوستی و صلح و انسانیتند. آنها به راحتی مظاهر فرهنگ، تمدن و انسانیت را نابود کرده و می کنند. حال پرسش اینجاست که ما چگونه می توانیم این همه ظلم و ستم آشکار و بربریت را در جامعه جهانی آنهم در قرن ۲۱ تجربه کنیم و سکوت نمائیم؟ با نادیده گرفتن نقض حقوق بشر در جوامع دیگر، مردم این جوامع محکوم شده اند تا چنین فجایعی را تحمل کنند. فجایعی که دقیقا در مقابل چشم مردم جهان اتفاق می افتد و همچنان ادامه دارد؟ لذا ما نباید به هیچ قیمتی ناظران خاموش این فجایع باشیم و به منظور رعایت مفاد اعلامیه جهانی حقوق بشر و احترام به کرامت انسانی، باید فریاد بزنیم که هیچ دولتی نباید طالبان را به رسمیت بشناسد. عدم برسمیت شناخت بین المللی چنین دولتهایی، یکی از مهمترین ابزارهای بین المللی برای جلوگیری از روی کار آمدن دولتها از طریق کودتا و استفاده از نیروی نظامی و حمایت از خارج و توافقنامه های سیاسی مانند کنفرانس هائی از جمله مانند کنفرانس در مقر ایالات متحده در قطر می باشد.مردم جهان امروز از اینکه چگونه ناتو و کشورهای غربی، در سالهای اخیر و به ویژه در حال حاضر واکنش های اسفناکی از خود نشان داده و حتی نجات کسانی را که به آنها اعتماد کردند را نادیده گرفتند، شوکه شده اند. بیش از همه زنان، نویسندگان و روزنامه نگاران حقوق بشر و روزنامه نگاران دیگر، در این شرایط از امنیت برخوردار نیستند. کوچ هوایی و تخلیه افغانستان بدون هیچ گونه اعتماد به سیاستمداران و توافق سیاسی با طالبان بنیادگرا از سوی دولت های فدرال اروپا و ایالات متحده، همچنان ادامه دارد. ما امیدواریم که با تجریه کردن این تصاویر از افغانستان، بتوان هنوز تا آنجا که ممکن است مردم را نجات داد. متواری شدن و مهاجرت اجباری از افغانستان به سراسر جهان انجام خواهد شد واز این روی دولت ها باید بخاطر کرامت انسانی با شجاعت پذیرای این مردم وحشتزده باشند و در ها برای نجات آنها باز باشد. کشورهای همسایه افغانستان مانند ایران و پاکستان تلاش می کنند تا از این وضعیت موجود سود ببرند. اما می دانیم که پذیرش پناهندگان در کشورهای همسایه تنها مسئله ای تجاری و موقتی است. شکست های سیاسی در افغانستان عامل اصلی فرار مردم است اما دولت های اروپا می خواهند برای حل مشکل منطقه با پرداخت پول مسئله را فیصله و با بستن مرزهای اروپا مسئولیت خود را لاپوشانی کنند.لذا پذیرش کلیه پناهندگان باید بصورت عادلانه صورت گیرد و هیچ گونه گزینش دیگری وجود نداشته باشد.دولت فدرال آلمان هم مانند بسیاری از کشورهای فدرال دیگر، می تواند این مردم در معرض خطر را درون خود بپذیرد. زیرا براساس قوانین آلمان از جمله قانون بیگانگان بند ۲۲ و ۲۳ این اجازه به دولت فدرال داده شده است. کشورهایی مانند قطر باید از سوی ورزشکاران جهان، بخاطر برگزاری مسابقات جام جهانی فوتبال در آنجا تحریم شوند. قطر سیاستی را دنبال کرده است که طالبان به قدرت برسند و ازهمه ابزارش در جهت بسیج و شکل دهی و سازماندهی قدرت طالبان در کابل استفاده کرده است. باید کشورهای اروپا با عملکردهای معتبر و نه فقط در گفتار به خروج طالبان از افغانستان کمک کنند. باید توجه داشت که ایران الگوی طالبان است، یعنی ناآرامی در منطقه و سرکوب مردم خود براساس باورهای بنیادگرایانه و اجرای قوانین شریعت را ما بیش از ۴۳ سال است که در ایران و اکنون در افغانستان تجربه کرده و می کنیم. رژیم های توتالیتر، برای حرمت انسانیت و خدمات اجتماعی جوامع خطرناک اند. عدم اخراج پناهدگان به افغانستان!پذیرش عادلانه پناهدگان افغانی به اروپا!قبول انسانهای در معرض خطر طبق بند ۲۲ و ۲۳ قانون خارجی های دولت فدرال!خروج از افغانستان و نجات انسانها!تحریم جام جهانی فوتبال در قطر! عدم برسمیت شناختن طالبان وعدم مذاکره با آنها از سوی دولت فدرال!ازهمه عملکردهای ممکن برای دفاع از مردم وحشت زده افغانستان و همچنین دفاع از حفظ آزادی و جنبش آزادیبخش در این کشور، به ویژه دفاع اززنان، استفاده نمائید!بر اساس تبلیغات طالبان عمل نکنید، زیرا حافظه تاریخی مردم جهان شاهد رویکردهای اخیر است و همه رخداد ها در برابر چشم انسانهای متمدن و کنجکاو جهان انجام می پذیرد!
زمان، زمان عمل است و نه مبادله و توافق و ناامید کردن انسانها!
به هیچ وجه اعتقاد و اعتمادی به طالبان و اقدامات آنها به عنوان یک اقدام سیاسی نکنید!
