آزادی مطبوعات از مهم ترین شاخص های حضور دمکراسی و آزادی و امنیت اجتماعی در هر کشوری است. این لیست سالانه از سوی خبرنگاران بدون مرز تهیه میشود. فهرست سالانه سازمان گزارشگران بدون مرز تنها هشداری آماری و نسبی از وضعیت مطبوعات در کشورهای جهان است. آمار واقعی و بویژه در کشورهای مصیبت زده ای همانند ایران همانطور که میدانیم در هاله ای از سانسور خبری قرار گرفته و آماری بسیار بالاتر از داده های رسمی است. بازداشت, تهدید, زندان, وثیقه و احکام سنگین گردونه ای روزمره و ارابه سرکوب و وحشت نظام علیه آزاداندیشان مستقل از حکومت است.
***
بازداشت وسرکوب وحشیانه و بی پایان در زندان ها و صدور محکومیت های طولانی و شکنجه و قتلهای پیدا و ناپیدا در زندانها از جمله جنایاتی است که حاکمیت اسلامی بر روزنامه نگاران و خبرنگاران و فرهیختگان روا داشته است. این سرکوب ها و فشارهای بسیار بر مطبوعات و روزنامه نگاران مستقل قطعا برای خاموش کردن صدای آنهاست و دور نگاه داشتن افکار عمومی از ابعاد غارت و چپاول منابع ملی و مردمی است.
پر شمار خبرنگار و وبلاگنویس آزاد که در زندانها بسر میبرند و پرشمارتر که رنج راه و تبعید و یا مهاجرت را بجان خریده اند. کینه بی انتهای مسئولین جمهوری اسلامی از مخالفان و منتقدان خود تا جایی است که امروزه یافتن روزنامه و یا نهاد مطبوعاتی مستقل و آزاد تنها با پوششی غیر سیاسی امکانپذیر است.
هم اکنون دهها نویسنده و روزنامه نگار در بدترین شرایط در زندانهای مخوف نهادهای امنیتی بسر میبرند و جان آنها در خطر همیشگی است.امروز روزنامه نگارانی که به انتشار اخبار و گزارشات حقیقی پرداخته اند و آگاهگرانه افکار عمومی مردم را جهت شفافیت خبری مخاطب قرار داده و چونان نورافکنی بر مسیر وقایع سیاسی و اجتماعی بوده اند یا در زندان بسر میبرند و یا در خفا و تبعید به کار خود ادامه میدهند.
فعالیت مطبوعاتی آزاد نباید متاثر از دخالتهای سیاسی, اقتصادی و حقوقی باشد وآنچه امروز در رسانه های دولتی جمهوری اسلامی به آن روزنامه نگاری میگویند, با تارهای عنکبوتی و مالی پیچیده ای ناچار به کرنش در برابر قدرت و دسته بندی های ارتجاع حاکم است. حال آنکه روزنامه نگاران آزاد در کشورمان و در مسیر میرا و کوتاه فعالیت خود با آزار و اذیت, تهدید و ارعاب و زندان و وثیقه ها وجریمه های مالی سنگین روبرو هستند همانطور که در گذشته با اعدام گسترده و قتلهای زنجیره ای و امثالهم مواجه بوده اند.
فعالیتهای مجازی و خبررسانیهای شبکه ای متکی به تکنولوژی مدرن کنونی اما مقاومتی عمومی را در برابر خواست و نیات پلید رژیم برای سانسور و خاموش کردن صدای حق طلبانه مردم کشورمان را سازمان داده است. دفاع از آزادی بیان و خبرنگاری مستقل و آزاد از دریچه هر دوربینی بنمایش در آمده و این وظیفه را در دستهای توانای مردم کشورمان قرار داده است.
آزادی مطبوعات از مهم ترین شاخص های حضور دمکراسی و آزادی و امنیت اجتماعی در هر کشوری است. این لیست سالانه از سوی خبرنگاران بدون مرز تهیه میشود. فهرست سالانه سازمان گزارشگران بدون مرز تنها هشداری آماری و نسبی از وضعیت مطبوعات در کشورهای جهان است. آمار واقعی و بویژه در کشورهای مصیبت زده ای همانند ایران همانطور که میدانیم در هاله ای از سانسور خبری قرار گرفته و آماری بسیار بالاتر از داده های رسمی است. بازداشت, تهدید, زندان, وثیقه و احکام سنگین گردونه ای روزمره و ارابه سرکوب و وحشت نظام علیه آزاداندیشان مستقل از حکومت است.
در سال ۲۰۲۰ از میان ۱۸۰ کشور, جمهوری اسلامی در جایگاه ۱۷۳ و سال ۲۰۲۱ یک پله سقوط و در رده ۱۷۴ قرار گرفت و امسال ۲۰۲۲ با کسب رتبه ۱۷۸ از میان ۱۸۰ کشورهمچنان در لیست سیاه جهنم خبرنگاران و نویسندگان و هنرمندان باقی ماند.
تنها اریتره و کره شمالی بهمراه ایران در انتهای لیست قرار دارند. کشورهای نروژ دانمارک سوئد و ایسلند فنلاند بترتیب اول تا پنجم در این فهرست قرار دارند.
احکام توقیف برای روزنامه‌ها و سایت‌های خبری، اعمال فشار و سانسور و فیلترینگ از جمله تلاش هایی است که نظام الهی ولایت فقیه برای پیشگیری از گردش اطلاعات و آگاهی شهروندان انجام میدهد. در این میان تهدید روزنامه نگاران که تعداد آنها بیش از صد نفر گزارش شده است از ابعاد وسیع دشمنی حکومتیان با قلم و نگارش خبر در ایران خبر میدهد. و چندی پیش تر بکتاش آبتین، شاعر، نویسنده و فیلم‌ساز زندانی در زندان اوین عامدانه از خدمات درمانی محروم شد و جان باخت..
این در حالی است که افشاء سیاست های اعمال سانسور عمومی و سرکوب روزنامه نگاران در ایران توسط نهادهای بین المللی هیچگونه تاثیری بر تغییر این روشهای غیر انسانی رژیم نداده است و حتی هر ساله این نظام در رده فهرست سرکوبگران آزادی بیان و اندیشه به قعر جدول در لیست سیاه نزدیکتر میشود.امروزه در کشورمان تنها کسانی حق نشر و مجوز نهاد مطبوعاتی میگیرند که وابسته به حکومتگران باشند و در این زمینه فضایی برای روزنامه نگاران و ناشران مستقل باز نمانده است.
با روی کار آمدن دولت رئیسی جلاد که سوابق جنایاتش بعنوان عضو گروه مرگ و کشتار هزاران زندانی سیاسی در دهه شصت و تابستان سال ۱۳۶۷ بر همه روشن است, این تلاشها برای مهار زدن به اینترنت و نقش بارز شهروند خبرنگاران برای گردش اخبار و گزارشات توسط قطع موضعی و یا پائین آوردن سرعت اینترنت بیشتر شده است.حال آنکه بسیاری از افرادی که در زندانهای جمهوری اسلامی توسط چوبه دار, تیرباران و یا شکنجه کشته شدند و بویژه در دهه شصت روزنامه نگار نبودند و بعنوان خواننده روزنامه و یا پخش آن کشته شدند و تردیدی نیست, جلادی که با تفتیش عقاید به کشتار زندانیان سیاسی حکم داده است نمیتواند امروز آزادی اندیشه و بیان را تحمل کند.
لازم به ذکر است که در مملکت اسلامی جایگاه آزادی مطبوعات بسیار بدتر از همسایه طالبانی افغانستان است.
بهروز سورن
۴٫۵٫۲۰۲۲