شاید اگر آقای علیجانی پوستین پوسیده ی علی شریعتی را بر دوش نیفکنده بود، ما نیز پا به محفل انس پرگار نمی‌گذاشتیم. اما چون هنوز جای زخمی پنجه های گرگی که در ۳۵ سال گذشته از درون این پوست گوسفند بیرون آمده، برتن ملت ایران دیده میشود، گذشتن از کنار سخنان او، روا نیست …