یادداشت وارده:
عید نوروز سال ۱۴۳۹ هست، من اکنون ۵۵ ساله هستم آنقدر پیر شدم که دیگه توان حرف زدن و ایستادن ندارم ۸۰ ساله به نظر می رسم! بیماری وخیم کلیه دارم، چون آب اندکی می نوشم و می دانم که زمان زیادی از عمرم باقی نمانده. امروزه من یکی از پیرترین افراد جامعه هستم.
به یاد دارم وقتی کودکی بودم همه چیز خیلی متفاوت بود. بچه های ۳۰ ساله من الآن، ۵۵ ساله بنظر می رسند. من از آب تنی در رودخانه ها و دوش گرفتن و ماندن چند ساعتی زیر دوش حمام لذت می بردم! اما امروزه با یک لیتر آب باید دوش بگیرم و بدون استفاده از آب سرم ر ا تمیز نگه دارم. در آن زمان ما، ماشین هایمان را با آب لوله کشی می شستیم!
امروزه بچه ها باور نمی کنند که ما آب را این چنین اسراف می کردیم. من هشدارهایی را که در آن می گفتند آب را هدر ندهید، به خاطر می آورم. اما هیچ کس توجه نمی کرد و فکر می کردیم که آب هرگز تمام نمی شود. امروزه تمام رودخانه ها، سد ها، دریاچه ها و سایر منابع آب تمام یا خشکیده اند یا آلوده شده اند. صحراهای بزرگ جایگزین مناظر طبیعی اطراف ما شده اند. ۱۸ استان از ۳۱ استانی که در سالهای ۱۳۹۴ داشتیم الان دیگر لم یزرع و غیرقابل سکونت بوده و در تمام مناطق که وضعیت بیابانی و کویری دارند. عفونت های گوارشی، بیماری های پوستی و ناراحتی های سیستم کلیوی عامل اصلی مرگ و میر شده است.
صنعت به خاطر عدم تامین آب مورد نیاز نیمه تعطیل شده و بیکاری چشمگیر است؛ کارخانجات تصفیه آب که آب قابل شرب از فاضلاب و آب های آلوده تولید می کنند، مراکزاصلی اشتغال شده اند. هرج و مرج و حمله برای تهیه ی آب در خیابان ها رواج یافته و امری عادی شده بیشتر تنش های بین المللی بر سر منابع آب هست. سرانه آب ما زیر ۳۰۰ متر مکعب در سال رسیده که در سال ۱۳۹۴ درحدود ۱۷۰۰ متر مکعب بود. هشتاد درصد غذای انسان ها در روز از مواد مصنوعی تهیه می شود و میوه ها گلخانه ای هستند. در گذشته مقدار آب توصیه شده برای شرب هر فرد، ۸ لیوان آب بود اما امروزه من فقط یک لیوان آب می نوشم. لباس ها اکثرا جهت صرفه جوی در مصرف آب یکبار مصرف هستند که آن هم باعث افزایش مقدار زباله ها شده است. ما مجبوریم از سپتیک تانک ها برای فاضلاب استفاده کنیم چون سیستم های تصفیه فاضلاب شهری به دلیل کمبود آب کار نمی کنند. مقاومت بدنی انسان ها نیز تحلیل رفته است و چین و چروک ناشی از کم آبی در پوست انسان ها زیاد شده است، بسیاری از بچه ها با عقب ماندگی و جهش های ژنتیکی ناشی از آلودگی آب و مواد غذایی متولد می شوند. WHO این موضوع را به ایران در سال ۲۰۰۷ بعد از مطاله دشت خوزستان و در سال ۲۰۱۰ بعد از خشکی هامون هشدار داده و در سال ۲۰۱۵ نیز در مسئله خشکی دریاچه ارومیه اخطار مجدد داده شده که مردم و دولت مردان اعتنایی به هشدارهای جهانی ندارند، به طوریکه یک مسئله ساده سیاسی انتخاباتی! را میلیون ها بار مهمتر از این دانستند. شبکه های ارتباطی مشغول سیاسی کاری و سیاست بازی بودند که نتیجه ی آن امروزه موجب تنش آبی با کشور های همسایه زیاد هست. تمام اکوسیستم های آبی از بین رفته است.
نفس کشیدن مشکل شده و هوای آلوده و توده هوای گرد و خاکی بیداد می کند. بیماریهای تنفسی زیاد شده، مراتع و جنگل ها نابود شده یا در حال نابودی هستند. من احساس گناه می کنم، چون به نسلی تعلق دارم که ویرانی محیط زیست را سبب شده و یا حداقل به توصیه های صرفه جویی آب توجهی نکردیم و امروزه فرزندان ما بهای بسیار سنگینی ر ا برای آن پرداخت می کنند. صادقانه بگویم مردم اشتیاق و امیدی برای زندگی ندارند و مهمتر از همه، تخریب محیط زیست به نقطه ی غیر قابل برگشتی رسیده است . آه که چقدر دلم می خواهد که برگردم و مردم آن زمان را مجبور کنم که این موضوع را بفهمند که هنوز فرصتی برای حفظ سرزمین و کره زیستمان زمین داشتیم. با این دل نوشته، من می خواهم وجدان شما و تمام مسئولین را در خصوص منابع طبیعی بیدار کنم . این یک شوخی نیست، امروزه این واقعیت زندگی ماست بنابراین کاری برای فرزاندانتان انجام دهید و زندگی را به میراث بگذارید و حق زندگی را از آیندگان دریغ نکنیم.
به کانال تلگرام سایت ملیون ایران بپیوندید