کاملیا انتخابی فرد – سردبیر ایندیپندنت فارسی

لحظات و صحنه های فراموش نشدنی در زندگی تمام انسانها وجود دارد. فراخور زمان و مکانی که در آن زندگی می کنید این لحظات و تجربه ها می توانند متفاوت باشند.

ورود نقابداران سپاه به عرشه کشتی بریتانیایی- فارس نیوز

برای ما ایرانیان، این لحظات و صحنه ها بیش از آنکه مربوط به خاطرات زندگی شخصی مان باشد مربوط به وقایع سیاسی و اجتماعی کشورمان است. خوب یا بد، جغرافیای کشورمان، ویژگی های استثنایی که ایران دارد و تفاوت مذهب و نژادی مردمان این سرزمین نسبت به همسایگان و منطقه ای که در آن زندگی می کنیم، اقلیم این کشور و منابع طبیعی سرشار آن، این تفاوتها را رقم زده است. ایران همه چیز دارد اما آسودگی خیال و رفاه همگانی ندارد.

دوازده سال و هفت روز هفته، مصیبت و جنجالی از راه می رسد تا مردم را درگیر خود کند. در چند هفته گذشته، دغدغه تازه مردم، خیره ماندن و بهت زدگی نسبت به وقایع جنوب کشور در آبهای خلیج فارس و تنگه هرمز است.

از خواب بلند می شویم و می بینیم به دو کشتی حمله شده است. روز دیگر می شنویم که کشتی ایرانی با محموله ۲ میلیون بشکه نفت که مقصدی نامعلوم داشته توقیف شده و اینک به تلافی اقدام انگلیسی ها، روز جمعه  نیروهای دریایی سپاه کشتی بریتانیایی را در تنگه هرمز توقیف کرده اند.

حوادثی که بوی جنگ، نا آرامی و اضطراب را می دهد و طبیعی است که بشنویم تعداد کثیری از مردم یا از طپش قلب رنج می برند یا از کم خوابی و یا بیماری های اعصاب و روان. امروز صبح خبرگزاری فارس ویدیوی کوتاهی از ورود مردان نقاب دار به عرشه کشتی بریتانیایی را منتشر کرد که دیدنش سراسر اضطراب و دل نگرانی بود.

هزاران کیلومتر آنسوتر از آبهای خلیج فارس من ایرانی و هزاران و میلیونها ایرانی دیگر نیز با پریشانی به این تصاویر نگاه کردیم و شنیدیم که بریتانیا از ایران به شورای امنیت سازمان ملل متحد شکایت کرده است.

امیدواریم که هرگز موقعیت اضطراری و جنگی برای هیچ کشوری و برای ایران عزیزمان پیش نیاید که جنگ یک فاجعه است.

اگر ایران عزیزمان مورد حمله و یا تعرض هر نیروی خارجی و دشمنی قرار گرفته بود، دیدن تصاویر نیروهای ویژه کشورمان که از تمامیت ارضی و جان و مال شهروندان دفاع می کردند، قلبمان را لبریز از شعف و افتخار می کرد. اما امروز چرا بایستی بار دیگر به جنگ و ناامنی فکر کنیم، در حالیکه کسی با ما جنگ ندارد؟

منٍ متولد دهه پنجاه، خاطرات تلخی از سالهای جنگ و وضعیت اضطراری به عنوان یک کودک و شهروند عادی دارم و بیش از نیمی از کشور نیز آن روزها را خوب بخاطر دارند.

روزهای اغتشاش و ناامن روزهای انقلاب به کنار، روزهای جنگ، روزهای وضعیت قرمز و رفتن به پناهگاه از کلاس درس و شنیدن صدای انفجار و بی تابی برای دانستن وضعیت خانه و خانواده در روزهایی که نه تلفن موبایل بود و نه اینترنت، فراموش نشدنی است.

آنقدر جنگ به طول انجامید که وسط حیاط مدرسه ما در دوره راهنمایی، در طول یکسال تحصیلی پناهگاهی بتونی در زیر زمین ساختند و حالا که خوب فکر می کنم می بینم که درس خواندن و مدرسه رفتن در ۸ سال جنگ چه اندازه دشوار بوده است.

روزهای پر اضطراب اول انقلاب به سر آمد، جنگ ۸ ساله تمام شد، اما چرا آرامش همچنان دست نایافتنی و نگرانی فراوان است؟

من با دیدن مردان نقابداری که به عرشه کشتی بریتانیایی وارد می شدند، به وحشت کارگران خارجی در عرشه فکر کردم.

جاشویان کشتی ها، اغلب مردمان بی نوایی هستند که برای لقمه نانی به این سفرهای پر مخاطره دریایی تن می دهند و روز جمعه کارگران کشتی بریتانیایی نزدیک بود تا قربانی کشاکش ایران و انگلستان نیز بشوند.

آنسوی قضیه را هم دیدم. ایرانیانی که سپاهی یا ارتشی، هر که هستند هم میهنان ما هستند و به آنها دستور داده شده بود تا به هر قیمت که شده کشتی بریتانیانی را توقیف کنند.

با خود فکر می کردم که اگر ناو جنگی انگلستان به موقع به نزدیکی این کشتی نفتکش رسیده بود تا مانع از اقدام قایق های تندرو سپاه شود چه اتفاقی می افتاد؟ کشته شدن جوانان ایرانی و تعدادی ملوان بخت برگشته چه سودی به حال کشور داشت؟

چهار دهه از انقلاب گذشته است و هنوز نمی دانیم که کی خواب آرامی خواهیم داشت، در تهران باشید یا اهواز یا لندن و نیویورک و استکهلم. مهم نیست که در کدام گوشه جهان باشیم، ایرانی بودن ما، کم و بیش ما را به همان اضطراب و پریشانی سوق می دهد که ۸۰ میلیون ایرانی در کشور درگیر آن هستند. روزمره شدن ترس و اضطراب بخشی از زندگی مردم و عاملی بازدارنده برای پیشرفت، آرامش و توانمندی کشور است.

آیا روزی می رسد که مردم بدون دغدغه و داشتن ترس و اضطراب شب سر بر بالین خواب بگذارند و مردان نقابدار بخشی از کابوسی دائمی آنها نباشند؟