با یک بررسی و مطالعه نه چندان وقت گیر در می یابیم که:
آلف: هیچیک از رژیم‌های سیاسی دیکتاتوری بر اثر تحریم‌های فلج‌کننده سرنگون نشده‌اند.
_رژیم کمونیستی کره شمالی بیش از هفت دهه باحکومت کیم ایل سونگ از ۱۹۴۸ تا ۱۹۹۴، پسرش کیم جونگ-ایل از ۱۹۹۴ تا ۲۰۱۲ و از آن سال تاکنون فرزند او کیم جونگ-اون دوام دارد. _ رژیم سوسیالیستی کوبا بارهبری فیدل کاسترو و برادرش رائول کاسترو ۵۸ سال در برابر تحریم‌های یکجانبه آمریکا دوام آورده. _ رژیم بعثی صدام حسین نیز در مقابل تحریم‌های فلج‌کننده تا آخر ایستاد و تحریم‌های کمرشکن موجب سقوط آن رژیم نشد.
_ تحریم‌های سودان هم که از سوی کنگره آمریکا در سال ۱۹۹۳ وضع شد نه تنها موجب سرنگونی رژیم ژنرال عمر البشیر نشد (که در ۳۰ ژوئن ۱۹۸۹ با کودتا به قدرت رسید)، بلکه حکم بازداشت او ـ که از سوی دیوان بین‌المللی کیفری به اتهام ارتکاب جنایت جنگی و پاکسازی قومی در سال ۲۰۰۹ صادر شده- هم از سوی همه دولت‌ها نادیده گرفته شد.
به سرنوشت بعدی اوکه مقوله ای دیگر است نمیپردازیم
ب: کارتر در مورد آثار تحریم‌های اقتصادی بر مردم در ۲۶ دسامبر ۲۰۱۴ در واشنگتن پست نوشت: «در سفر‌هایی که من به کشور‌های تحت تحریم اقتصادی داشتم از نزدیک نتایج بی‌رحمانه این تحریم‌ها را در زندگی مردم بی‌گناهی که راجع به اختلافات بین‌المللی هیچ نمی‌دانند ودرحکومت‌های دیکتاتوری زندگی می‌کنند، دیده‌ام.
تحریم بر علیه این رژیم‌ها اغلب بی‌‌فایده است… شرایط در کره شمالی بسیار تراژیک تر از کوباست.
آمریکا از ۷ دهه پیش تحریم اقتصادی را بر علیه آن کشور آغاز کرد و گرسنگی و کمبود غذای شدید در آنجا وجود دارد.
بر طبق برآورد سازمان ملل هر نفر روزانه به ۶۰۰ گرم حبوبات نیاز دارد، ولی در کره شمالی میزان آن ۱۲۸ گرم در روز است.
برآورد پژوهشگران کنگره آمریکا در سال ۱۹۹۸ حاکی از آن بود که سالانه بین ۳۰۰ هزار تا ۸۰۰ هزار نفر در کره به دلیل گرسنگی جان خود را از دست میدهند.
کمک‌های آمریکا به مردم کره شمالی که در دهه ۱۹۹۰ آغاز شده بود، توسط جرج بوش پسر کم شد و اوباما در سال ۲۰۱۰ آنها را به طور کامل قطع کرد
اگر قرار است تحریم بر علیه کشوری برقرار شود، باید به صورت ایجاد محدودیت برای مسافرت‌های خارجی رهبران آن، حساب‌های بانکی و لغو امتیازات ویژه آنها باشد، نه نابودی اقتصادی که زندگی مردم عادی را تأمین می‌کند
ج: به گزارش بانک جهانی: رشد اقتصادی ایران در سالهای ۲۰۱۲ و ۲۰۱۳ به ترتیب به منفی ۷.۵ و منفی ۲ درصد کاهش یافت، اما در چهار سال ۲۰۱۷- ۲۰۱۴ میانگین رشد سالانه اقتصادی ایران به مثبت ۵ درصد افزایش یافت و نرخ تورم ایران در سه سال ۲۰۱۱ و ۲۰۱۲ و ۲۰۱۳ به ترتیب به ۲۰.۶، ۲۷.۳ و ۳۹.۳ درصد افزایش یافت اما: در سالهای ۲۰۱۴ و ۲۰۱۵ و ۲۰۱۶ و ۲۰۱۷در پی تفاهم برجام سیر نزولی گرفته و به ترتیب به ۱۷.۲، ۱۳.۷، ۸.۶ و ۹ درصد کاهش یافت
( اطلاعات مربوط به سالهای ۲۰۱۸و ۱۹و کاهش ارزش پول تا یک پنجم در این تصویر بماند تا فرصتی دیگر )
پیامدهای تحریم‌ها ی گذشته بسیار سنگین بود. هنوزاز شر تبعات آن تحریم‌ها رها نشده، با خروج آمریکا از توافق هسته‌ای و آغاز دور جدید تحریم‌ها، مردم ایران هزینه سنگینی بابت آنها می پردازند.
حکومت فعلی چاره‌ای جز دور زدن تحریم‌ها نداشته و افزایش چشمگیر فساد اقتصادی- و غارتگرانی چون بابک زنجانی‌ها با همه محکومیت ها از پیامدهای دور زدن تحریم‌هاست.
قدرت تند روها و سپاه هم در این فرایند افزایش بیشتری پیدا کرده است
تحریم‌های اقتصادی کمرشکن مسئله بسیار غامض ایرانیان را حل نمی‌سازد، بلکه از نظر سیاسی موجب انزوای بیشترو بسته شدن فضای سیاسی ودردناکتر از همه امنیتی شدن جامعه می‌شود
قدرتمند شدن جامعه شرط لازم برای گذار از دیکتاتوری به دموکراسی است، تحریم‌های کمرشکن مردم و جامعه را به شدت ضعیف و ناتوان می‌سازند
هدف آزادی‌خواهان، گذار ایران از دیکتاتوری حاکم به دموکراسی است، نه مسدود کردن راه آن
& _ انتظار میرود این مهم بوسیله ایرانیان وطن دوست، اندیشمند، بانفوذ و کارآمد مقیم آمریکا از طریق تماسهای لازم با مقامات عاقل آن دیار، تا ابطال تصمیمات مغایر منزلت انسانی، پی گیری وتعقیب شود و روابط معقول بین دو کشور که طی ۴ دهه هیچکس و هیچ دولتی با همه شعارها و تبلیغات به دلیل عمق روابط برآمده از ضرورتها و جهان بینی، نتوانسته به آن خللی وارد سازد – ادامه یابد
تنظیم قرار دادهایی مشابه «بر جام »که گریزی از تکرار ان نیست بدون تردید موثر خواهد اوفتاد وتا جانشین شدن سیستم حکومتی متخصص و عاقل با تمر کز اختیارات، پاسخگو، مزین به وحدت فر ماندهی و قانونمند بدور از رابطه ها….. با تغییری عمیق در چگونگی اندیشه ها و معیارها « با حداقل خسارت به منافع ملی» امید میرود با همت دست اندر کاران وسائل ارتباط جمعی فارسی زبان فعال ملیمان «مبری از هر گونه وابستگی» ملت شزیف در بند مفهوم استقلال، آزادی و رفاه را با معیار واقعی درک کنند.
با سپری شدن «هیجایات خود ساخته و خود پرداخته نظام » به مناسبت چهلمین سالگرد اشغال سفارت آمریکا « باهمه چند و چون و اما و اگرها » به یاری هموطنان آزادمنش، سلیم النفس و مبرا از هر گونه پیرایه مقیم خارج از کشورمان بویژه در امریکا « با ارتباطاتی برنامه ریزی شده و هدفمند بر مبنای منافع ملیمان » امیدداریم