مصدق به اختلاط و آمیزش ارزش ها، فنون و اندیشه ایرانی و اروپایی-به گونه ای که در ژاپن انجام شده بود- عقیده داشت و معتقد بود بدین وسیله، هم ایران از عقب ماندگی نجات می یابد و هم دستاوردهای خود را از دست نمی دهد، چراکه تقلید صرف و کورکورانه نیز نتیجه مستمری به بار نخواهد آورد. این دیدگاه تا پایان زندگی با او بود و موجب شد تا شبه تجدد خواهان راست و چپ و متعصبین در او به چشم یک بیگانه بنگرند. در سراسر زندگی مصدق این دیدگاه، مرتبا علیه این یا آن گرایش او مطرح می گردید.

دکتر مصدق در جلسه ۳۰ خرداد ۱۳۲۹، مجلس شورای ملی می گوید: «شنیده ام که گفته اند مصدق ضد خارجی است، یعنی اکزنوفوب( دشمن بیگانه، متنفر از بیگانه) است. بنده چه وقت ضد خارجی هستم!؟، من ضد خارجی نیستم. بنده چندین سال در ممالک خارجه زندگی کرده ام، دارای معلومات شدم و مدیون و مرهون و سپاسگزار درس هایی هستم که استادان خارجی به من داده اند. نه آقا، من ضد خارجی نیستم. از روی منطق به وطنم علاقه مندم. به من نگویید چرا وطن پرستی، وقتی خود آنها وطن پرستند؛ وقتی خودشان مملکتشان را از دیگران بیشتر می خواهند؛ وقتی که آنها از دزدی و تمام کارهایی که امروز برخلاف مصالح اجتماع است، جلوگیری می کنند؛ حق ندارند از من گله مند شوند. آقا، ما در مملکت خودمان می خواهیم همان کاری را بکنیم که شما در مملکتتان می کنید. کار خوب اگر درآنجا خوب است، اینجا هم خوب است. اگر بد است اینجا هم بد است. اگر آنجا حکومت نظامی ده سال طول بکشد، اینجا هم ده سال طول بکشد. اگر آنجا روزنامه نویس را بدون محاکمه توقیف می کنند و توی زندان می اندازند، اینجا هم باید بکنند. اگر آنجا انتخابات آزاد است، اینجا هم باید باشد…»

مصدق و نبرد قدرت- همایون کاتوزیان، ص ۴۱
مصدق؛ سالهای مبارزه و مقاومت- سرهنگ غلامرضا نجاتی- جلد نخست-ص ۱۷۵-۱۷۶
@mohammadmosaddegh

---

به کانال تلگرام سایت ملیون ایران بپیوندید