بعد از بگو مگو اجازه دادند. سرپرست دادسرا، اقاى ناصرى جلسه داشتند. به انتظار نشستم، مسئول دفترشان با لهجه شیرین شمالى اما با ترشرویى گفتند: ایشان شما را نمى پذیرند. آقایى که به من کمک کرده و مرا بالا برده بود به ایشان اشاره اى کرد و من به انتظار نشستم.

حدود سه ربعى طول کشید. پایان جلسه با پخش اذان همزمان شد. مسئول دفترشان گفتند: حاج آقا براى نماز مى روند باید صبر کنید چند دقیقه اى نگذشته بود که اقاى دیگرى مرا صدا زدند و گفتند: به داخل بروم بنظرم اقاى ناصرى خسته بودند یا از سماجت من براى دیدنشان عصبانى بودند نمى دانم هر چه بود چهره اى بر عکس دیروز از ایشان دیدم. پرسیدند: چکار دارم؟ گفتم: ملاقات پسرم را مى خواهم، با بد اخلاقى پاسخ دادند: نمى شود، مگر تلفن نزد؟ گفتم: نخیر من تا امروز چشم انتظار تماس پسرم بودم.

گفت: برو مى گم همین الان تماس بگیرند. گفتم: تلفن همراهم نیست. به مسئول دفترش گفت بگویید همین جا تماس بگیرند. حدود یک ربع بعد تلفن وصل شد. على پشت خط بود سلام و احوالپرسى کردم. گفت: خوبم همه چى خوبست، گریه امانش نمى داد؛ نگران من بود با همان حجب همیشگى‌اش مى گفت مرا ببخش که در این شرایط باعث دردسر شدم. به او گفتم: نگران هیچ چیز نباش تو کارى نکرده اى محکم و قوى باش و…

اما بعداز مکالمه دو دقیقه اى دیگر من، من نبودم حالتى داشتم که سابقه نداشت بیدار بودم ولى خواب مى دیدم خیلى جاها رفتم و برگشتم زمان و مکان را به فواصلى از دست مى دادم. دستم را به دیوار گرفتم و خودم را از ساختمان بازپرسى دادسرا به ساختمان بازپرسى شعبه هفت کشاندم زمانى به انجا رسیدم که ساعت یک بود. اقاى شاه محمدى در اتاقش را قفل کرد و براى نماز و نهار رفت. ساعت دو و ربع برگشت منتظرین بدون رعایت نوبت وارد اتاق ایشان شدند. پسر جوانى در حال گفتگو با بازپرس جلوى میز کنار من ایستاده بود و زنان و مردان دیگر پشت سر ما، اقاى شاه محمدى که همزمان به پرسشهاى چند نفر پاسخ مى دادند؛ به صحبتهاى من هم توجه مى کردند. گله کردم که شنبه و یکشنبه منتظر تماس پسرم بودم..، هنوز حرفم تمام نشده بود که همان پسر کنارى با بى ادبى رو به من کرد و گفت چرا دروغ مى گویى نیم ساعت پیش با پسرت صحبت کردى. دوباره عصبى شدم گفتم دروغى نگفتم و مگر با شما صحبت کردم، اصلا شما کى هستید؟ باز با پررویى ادامه داد که بازپرس به او گفت: ساکت باشد و به من هم به آرامى گفت: داد نزنید. آن روز صبور بود و خوشرو بر عکس روز شنبه

گفتم: پسرم کى از انفرادى بیرون مى آید؟ گفت: ظرف امروز فردا.

پرسیدم کى ازاد مى شود؟ گفتند: بازداشتشان تمدید خواهد شد.

گفتم: مى خواهم پسرم را ببینم. او که سرش شلوغ بود بدون تامل گفت: فردا پس فردا خبرتان مى کنیم.

خسته بیرون آمدم با کوهى از درد و انتظار، و دیدم و دیدم که اوین هم همچنان خسته بود و ساکت تماشا مى کرد؛ انگار خودش را براى شهادتى بزرگ به درازاى تاریخ آماده مى ساخت… ”

****

تکثیراز: جمعی از حامیان، خانواده‌ها و تدوین کنندگان بیانیه ۱۴ نفر

از: گویا