از وعده ی آزادی و دمکراسی گرفته تا آب و برق مجانی، دروغ های آشکاری بود که شاید بتوان آن ها را در سیاست مجاز دانست.

اما این که خمینی و خمینی چی ها، در باره ی کشتار زندانیان سیاسی دروغ گفتند، این جنایت را پنهان کردند، دست خود را از خون ریختن بری دانستند، این نشانه جبن و ترس اسلامی های شیعه است که حتی جرات بیان حقیقت که ما مثلا در راه اسلام عزیز خون ریختیم و خوب کردیم که چنین کردیم و بعد از این هم چنین خواهیم کرد نداشتند و ندارند.

کسی که کار درستی می کند، نباید از بیان آن و آشکار شدن اش هراسی داشته باشد.

و شما همین دروغ گویی بزرگ را بگیرید و به دروغگویی های کم اهمیت تر برسید که مثلا فلان ورزشکار نباید با ورزشکار اسراییلی مسابقه بدهد و این به خاطر اسلام و اسلام گرایی ما شیعیان است! شیعه ی دروغگو حتی در این مورد جرات گفتن حقیقت را ندارد و ورزشکار را برای این که با ورزشکار اسراییلی مسابقه ندهد به انواع و اقسام مرض ها و اسهال گرفتن ها مبتلا می کند ولی مردانه حقیقت را نمی گوید که چون این ورزشکار اسراییلی ست و ما مسلمان هستیم با او مسابقه نمی دهیم و دلیل مسلمان بودن را تبدیل به دلیل اسهال گرفتن می کنند.

حتی این را هم که می گویند طرف اسراییلی ست دروغ می گویند. آن ها باید علنا بگویند چون این ورزشکار یهودی ست ما مسابقه نمی دهیم.

و شما ببینید که در درگیری های میان فلسطینی ها با اسراییل در توجیه این که ما مسلمانان فقط با جناح راست و تندروی اسراییل مساله داریم چه دروغ ها که سر هم نمی کنند در حالی که کل این مساله و ریشه های آن در مبارزه ی اسلامی ها با کل جامعه ی یهودی است و بس که بعدها به این مساله به طور مفصل خواهیم پرداخت.

از: گویا