البته بعید نیست از آقایی که به گفته ی مربی ورزشی اش، از تمام زیر و بم نرمش و عضلات بدن مطلع بود طوری که جناب مربی در مقابل او «کم آورده» بود ناگهان از صاحب نظر نبودن در امر گران کردن بنزین، تبدیل به صاحب نظر در امور روابط با امریکا شود و بفرماید:
«به لبخند امریکا فریب نخورید، به وعده ی نرم اش اعتماد نکنید، وقتی خر ش از پل گذشت بر می گرده به ریش شما می خنده… اینقدر اینها وقیح اند…»

به به چه صاحب نظر ی! چه رهبر معظمی! چه توصیه های کارشناسانه ای!

یعنی هیات دولت، یک مُشت گاگول، یک مُشت دختر ۱۴ ساله ی آفتاب مهتاب ندیده، که ممکن است با لبخند یک دولت تجاوزگر فریب بخورد، و به وعده ی «نرم» طرف مقابل اعتماد بکند و وقتی خدای نکرده زبان ام لال طرف، خرش از پل گذشت، به گیس دخترکان حیثیت از دست داده هیات دولت بخندد! چرا که بسیار وقیح است!

این است دانش رهبر معظم از روابط بین الملل! این است شیوه ی تشبیه حضرت کارشناس اعظم، و مشبه و مشبه به و وجه شبه و ادات تشبیه او!

حالا همه ی این ها به کنار، این حال گیری سدعلی، از رفیق چهل پنجاه ساله اش دیدنی ست! درست مثل یک بچه دبستانی، که حال همکلاسی با هوش تر از خودش را می گیرد و زهر خود را به او می ریزد حتی بعد از ۵ سال که از خفه کردن اش در «استخر فرح» می گذرد!

هیچی دیگه! همین دیگه! چی می خواستین بگم؟!

چی؟! نه! منتظر جواب من به زیدآبادی نباشید! 🙂

از: گویا