دولت اسپانیا جایزه مربوط به روزنامه بیست دقیقه‌‌ (۲۰minutes) این کشور را با نام «آزادی بیان» به خدیجه امین، گرداننده تلویزیون ملی افغانستان اعطا کرد.

خدیجه امین دیگر گرداننده‌ تلویزیون ملی افغانستان نیست و در خارج از این کشور زندگی می‌کند. او جایزه «آزادی بیان» کشور اسپانیا را نیز خارج از افغانستان به دست آورده است.

خانم امین پس از دریافت جایزه «آزادی بیان» گفت: «این جایزه را به دلیل دفاع از آزادی بیان و مبارزه برای دفاع از حقوق بشر از سوی دولت اسپانیا به دست آوردم و می‌خواهم آن را به زنان افغان و زنان خبرنگار کشورم تقدیم کنم، چون جایزه تنها مال من نیست، دستاورد تمام زنان قهرمان و خبرنگاران قهرمان افغان است که اکنون نیز زیر سلطه‌ طالبان برای حقوق اساسی‌شان مبارزه می‌کنند.»

جایزه آزادی بیان مربوط به روزنامه ۲۰ دقیقه اسپانیا در حالی از سوی دولت این کشور به یک بانوی خبرنگار افغان اعطا می‌شود که زنان به ویژه زنان خبرنگار در افغانستان در بیست سال گذشته در دفاع از آزادی بیان و آزادی زنان تلاش‌های زیادی کرده‌ و دستاوردهایی نیز به دست آورده بودند، اما با آمدن طالبان همه تلاش‌ها و دستاوردهای زنان افغان از هم پاشید و نابود شد.

طالبان پس از ورود به کابل و اعلام دولت جدید، در نخستین اقدام خود، زنان افغان را از کار کردن در بیرون از خانه به ویژه نهادهای دولتی منع کردند و هشدار دادند که تا اطلاع بعدی در خانه‌های خود بمانند و سر کار نروند.

این هشدار طالبان باعث شد که زنان خانه‌نشین شوند و در کنار آنان زنان خبرنگار نیز نتوانند به کار خود ادامه بدهند و صدای حق‌طلبانه‌شان را مانند بیست سال گذشته بلند کنند. در حال حاضر ده‌ها خبرنگار زن در افغانستان بیکار و خانه‌نشینند و شمار اندکی از آن‌ها توانسته‌اند از راه‌های مختلف خود را به کشورهای خارجی برسانند تا به دست طالبان گرفتار نشوند و بتوانند صدایشان را از کشورهای دیگری برای آزادی بیان و حقوق زنان بلند کنند. 

در همین حال در کنار بیکار شدن زنان خبرنگار در افغانستان، شمار زیادی از مردان خبرنگار نیز در این کشور خانه‌نشین شده‌اند و اکنون به دنبال راهی‌اند که دست‌کم بتوانند نیازهای اولیه خود و فرزندانشان را از هر طریق ممکن به دست بیاورند تا از گرسنگی نمیرند. 

ابرار که خبرنگار افغان است، بیش از چهار سال در رسانه‌های خصوصی افغانستان کار کرده است. رسانه او با قدرت گرفتن دوباره طالبان بسته شد و ابرار کار خود را از دست داد. او در گفت‌وگو با ایندیپندنت فارسی گفت: «بیست سال تلاش‌ها ضرب صفر شد. امیدها همه به یاس تبدیل شد. یک عمر درس خواندم تا خبرنگار شوم و از این طریق لقمه‌ای حلال برای خانواده‌ام ببرم، سرانجام همه چیز در یک روز پاشید و سرنگون شد. با آمدن طالبان در ده‌ها رسانه بسته شد و خبرنگارانش بیکار شدند. حالا در افغانستان گیر افتاده‌ایم و نه راه فرار داریم و نه کاری هست که بتوانیم زندگی خود را با آن پیش ببریم. هر لحظه پریشانم که طالبان چه وقت در را می‌زند و می‌گوید ابرار بیا بیرون. به خدا حیف شد.»

آقای ابرار در مورد زنان خبرنگار کشورش نیز گفت: «من صدها خبرنگار زن را می‌شناختم که در رسانه‌ها و بخش‌های مختلف کار می‌کردند و هر یک سرپرست خانواده‌های چند نفریشان بودند. با آمدن طالبان غیب شدند حتی گوشی‌های همراهشان نیز خاموش است. نمی‌دانم پس از این چه خواهند کرد تا زندگیشان را پیش ببرند.»

طالبان در بیست سال گذشته و پیش از رسیدن دوباره به قدرت سیاسی در افغانستان بارها خبرنگاران و اهل رسانه‌ (زن و مرد) را مورد حمله‌های هدفمند، حملات انتحاری و تهدید قرار داده بود و به همین دلیل ترس شدیدی از طالبان وجود داشت.

با آمدن طالبان به کابل، اغلب رسانه‌های این کشور فعالیت‌های خود را متوقف ساختند و خبرنگاران و کارمندانشان پا به فرار گذاشتند تا به دست طالبان گرفتار نشوند. اکنون این گروه به طور غیرمستقیم برای شماری از رسانه‌های فعال افغانستان به ویژه در کابل محدویت‌های جدی وضع کرده است و رسانه‌های فعال زیر نظر این گروه به فعالیت‌های خود ادامه می‌دهند و بنا به اطلاعات در هر رسانه بیش از یک یا دو زن مشغول کار هستند که آن هم با هزاران ترس، تهدید و ناامیدی همراه است.