او انتخابات ریاست جمهوری سال ۲۰۲۱ را یکی از مهم‌ترین انتخابات‌ها در تاریخ جمهوری اسلامی ارزیابی می‌کند، زیرا رژیم در واقع با «حمله به خودش»، محافظه‌کارانی با سابقه طولانی خدمت به حکومت دینی مانند علی ریجانی را رد صلاحیت کرد. به اعتقاد تکیه، این موضوع نشان می‌دهد که «حلقه نخبگان» جمهوری اسلامی در حال تنگ شدن است و خامنه‌ای هیچ اختلافی را تحمل نخواهد کرد.

در مقاله اشاره شده است که علی لاریجانی، سیاستمدار اصول‌گرایی که در دوران کاری خود مناصب بسیار مهمی ازجمله ریاست مجلس شورای اسلامی را برعهده داشت و در دوره‌ای مذاکره‌کننده ارشد هسته‌ای رژیم بود، به‌دلیل «سخنانش در جریان اعتراض‌های ۸۸ و حمایت از توافق هسته‌ای ایران» رد صلاحیت شد.

نویسنده با اشاره به نامه تند اعتراضی لاریجانی به رصد صلاحیتش که در آن کل رژیم را به برجام گره زده و تصویب آن را زیر نظر رهبر جمهوری اسلامی دانسته بود، می‌افزاید: «لاریجانی برای نخستین‌بار در دوران حرفه‌ای خود خارج از شوراهای قدرت می‌ایستد و هیچ چشم‌انداز واقعی برای نجاتش وجود ندارد.»

براساس این یادداشت، حسن روحانی، رئیس جمهوری پیشین، نیز در موقعیت نامطلوب مشابهی قرار دارد و «مانند لاریجانی، خود را تا حد زیادی از رژیم جدا کرده است».

اعتراض‌ها می‌توانند رهبران خود را خلق کنند

جمهوری اسلامی چندین دهه است که با اعتراض‌های عمومی دانشجویان، افرادی از طبقه متوسط و معترض به نتیجه انتخابات و همچنین فقرای شهری مواجه بوده است. مسائلی که این گروه‌ها را به اعتراض واداشته است از تقلب در انتخابات تا مشکلات اقتصادی را شامل می‌شود. تکیه می‌نویسد: «به نظر می‌رسد توده‌ها می‌دانند که رژیم نمی‌تواند خود را اصلاح کند، زیرا سیاست‌های آن بیش از حد سفت‌وسخت و رهبران آن بیش از حد سازش‌ناپذیرند.»

بنابر این یادداشت، دلیل این‌که رژیم از این اعتراض‌ها جان سالم به‌در برد، تنها نهادهای امنیتی و قدرت سرکوب آن نبود، بلکه این مسئله بود که درنهایت، تظاهرات فروکش کرد. نویسنده علت آن را «نبود ساختار سازمانی» در اعتراض‌ها می‌داند که دست برتر را به دولت داده است و می‌نویسد کاملا ممکن است که معترضان با ادامه اعتراض‌ها، «رهبران خود را خلق کنند».

تکیه در ادامه می‌نویسد: «شاید جهان شاهد یک نقطه عطف مهم در تاریخ جمهوری اسلامی باشد. سخت‌ترین کار برای یک سیاستمدار، تبدیل‌شدن از یک مخالف صرف، به یک سیاستمدار مخالف حکومت است. پیش از این، بسیاری از اصلاح‌طلبان به صف ناراضیان پیوسته‌اند و طی کردن این مسیر برای محافظه‌کاران پاکسازی‌شده دشوارتر خواهد بود، اما درحالی‌که رژیم در داخل کشور طردکننده‌تر و در خارج از کشور بی‌‌پروا می‌شود، آن‌ها حلقه‌های انشعابی خود را تشکیل خواهند داد. در اصل، خامنه‌ای در حال ایجاد نظامی است که مخالفت وفادار به آن غیرممکن است.

رهبرانی که منابع قدرت خود را فراموش کردند

ظاهرا خامنه‌ای و رئیسی دلیل ماندگاری حکومت دینی را فراموش کرده‌اند. جمهوری اسلامی هرگز رژیمی نبود که فقط با زور وحشیانه حفظ شود. نهادهای حاکمیتی (ازجمله شورای نگهبان) نامزدها برای قرار گرفتن در مناصب دولتی را محدود می‌کردند، اما انتخابات امکان رای‌دادن به گزینه‌های متنوعی از سیاستمداران را به مردم می‌داد و بنابراین به‌عنوان نوعی سوپاپ اطمینان عمل می‌کرد. هم‌زمان، یک دولت رفاه عریض‌وطویل هم فقرا را به رژیم گره می‌زد.»

به‌عقیده نویسنده، دولت اسلام‌گرای ایران اکنون از هر دو منبع قدرت خود (تظاهر به انتخابات آزاد و دولت رفاه برای فقرا) چشم‌پوشی کرده است. خزانه کشور هم در اثر تحریم‌ها خالی شده و حتی برای حفظ استانداردهای اولیه زندگی کافی نیست. در این میان، با «پاکسازی‌ها و رد صلاحیت‌هاه، از انتخابات به‌عنوان مهر تاییدی بر انتخاب‌های خامنه‌ای استفاده می‌شود و درنتیجه، انتخابات ریاست جمهوری۱۴۰۰ غیررقابتی‌ترین و غیرجذاب‌ترین رقابت طی چهار دهه گذشته بود.

به‌نظر می‌رسد که ایران از رویارویی با قدرت‌های بزرگ لذت می‌برد، اما تکیه معتقد است که این کشور از عهده چنین مقابله‌ای برنمی‌آید. او می‌افزاید، ایالات متحده و شرکای اروپایی‌اش به ایران مسیری را برای حل معضلاتش پیشنهاد می‌‌کنند که پذیرفتن آن در اختیار ایران است.

اگر ایران بازگشت به توافق هسته‌ای را انتخاب کند، می‌تواند بسیاری از پایه‌های مالی خود را بازیابد و دست‌کم مقداری از رشد اقتصادی را احیا کند. براساس این مقاله، چنین حرکتی مشکلات عدیده اینکشور را کاهش نخواهد داد، اما ممکن است به «جلوگیری از تقویت جنبش نوپای مخالفی که به‌تدریج در حال شکل‌گیری است» کمک کند.

در پایان مقاله آمده است: «رژیم‌ها اغلب زمانی فرومی‌پاشند که اسرار موفقیت خود را نادیده گرفته‌اند. فقدان تخیل رئیسی با بی‌سوادی تاریخی او مطابقت دارد. یک برنامه هسته‌ای قدرتمند جمهوری اسلامی را نجات نخواهد داد، اما رویکرد دیپلماتیک سنجیده‌تر ممکن است مدت زمان تصدی آن را طولانی کند.»

از: گویا