«یاد من باشد تنها هستم» آری سهراب خان سپهری من هم تنها هستم و در تبعید و به دور از شهر و دیار. تو با سرودن اشعارت تنهایی ات را پر می کردی و من با خواندن شعرهای تو و حافظ بزرگوار تنهایی ام را پر می کنم، با سعدی و مولانا، با وحشی بافقی و دیگرانی که با سروده های زیبای شان با من از عشق می گویند و از زیبایی، و روحی به جان و روان من بی روح و روان می بخشند. من هم مانند تو «دلم عجیب گرفته است، و هیچ چیز مرا از هجوم خالی اطراف نمی رهاند..» و اما چه باید کرد که « … تا دقایق هست زندگی باید کرد» دلم تنگ است، دلم برای ایران آنچنان تنگ است که اگر مسئله زندان و اظهار ندامت و پوزش از رهبر، و تقاضای عفو او و درخواست بخشیدن گناه های نابخشودنی من نبود، به ایران می رفتم و دیگر بازنمی گشتم!

هر که را قسمتی است و قسمت من هم در این آخر عمر دوری و تبعید از دیارم است. همواره عاشق اروپا و زندگی در اروپا بودم و در هر فرصتی به این قاره بازمی گشتم و پس از سالها که به زندگی در ایران خو گرفته بودم و حاضر به اقامت در هیچ کشوری سوای دیار خودم نبودم، در دیارم انقلاب شد و من آواره در اروپا! و آن هم چه انقلابی!!! یک انقلاب سیاه اسلامی در اواخر قرن بیستم، به دنبال یک آخوند بی مقدار شیاد و اسلام راستینش که در گذشته ها سبب سه قرن سکوت در ایران بود و کشت و کشتار و امروز هم همان کشت و کشتارها همچنان به نامش صورت می گیرد و تا اسلام باقی ست گویی همچنان ادامه خواهد داشت.

ناچار به اروپا آمدم و مدتها در کشورهایش معلق بودم و سرگردان به دور خود می چرخیدم و در هیچ کجایش جا نمی افتادم! برایم شگفت آور بود که به رغم پندهای در لفافه دانایان خوش ذوق و شیرین سخن ما که در سروده های شان زهد خشک را به می خوشگوار و تسبیح و طیلسان به می و میگسار، و زهد گران را به نسیم بهار می بخشند، هموطنان ما همچنان غوطه ور در اسلام باشند و به دنبال همان اسلامی که در آن از می و می گساران خبری نیست.

شاعر می گوید: غم مخور و می بنوش، و ما جام باده را به کنار نهاده ایم و برای مرگ دشمنان کشورمان پس از قرنها همچنان اشک می ریزیم! به گوش ما از عیش و طرب خوانده اند و ما نه تنها عیش و طرب را به کنار نهاده ایم که برای عدو سینه می زنیم و با چشمان بسته به دنبال نمایندگانش دوانیم و حتی به نام دین مبین شان انقلاب می کنیم و آنان را بر سریر قدرت می نشانیم، و برای رفتن به اِرم این جماعت پلید در آن دنیا، در این دنیا خفقان می گیریم. نوشته ها و سروده های بزرگان مان را که همچو یاسینی به گوش ما خران است به کنار نهاده ایم و به زیر عبای عمامه به سران خسبیده باقی مانده ایم. چه باید کرد و گفت که از ماست که بر ماست.