چارلز سوم در کنار همسر دومش، کامیلا AP – Victoria Jones
سرانجام پسر ۷۳ سالۀ ملکه الیزابت با لقب “چارلز سوم” به پادشاهی رسید. وی که در سه سالگی ولیعهد شده بود نزدیک به هفتاد سال در این مقام باقی ماند. به همین دلیل شایعاتی در مورد صرف نظر کردن وی از سلطنت شنیده می‌شد. اما وی بعد از ادای سوگند، آمادگی خود را برای “وظایف و مسئولیت‌های سنگین” اعلام کرد.
صبح روز شنبه دهم سپتامبر/۱٩ شهریور، شورای انتقال سلطنت اعلام کرد: “پرنس چارلز فیلیپ آرتور جرج اینک چارلز سوم، پادشاه ماست… خداوند پادشاه را نگاه دارد” (God save the King).
بدین ترتیب چارلز سوم با تداوم سلطنت در دودمان “ویندسور” (Windsor)، رسماً پادشاه بریتانیا، ایرلند شمالی، کانادا، استرالیا و سایر کشورهای “مشترک‌المنافع” (هم‌سود) می‌شود.
بنا بر سنت، صاحب تاج و تخت بریتانیا حق دارد که در آغاز کار نام دیگری به غیر از نام اولیۀ خود برگزیند. بعضی کارشناسان خبرۀ پادشاهی انگلیس حدس می‌زدند که پرنس چارلز نیز نام دیگری انتخاب کند. به گفتۀ آنها نام “چارلز” برای پادشاهان انگلیسی خوش‌یمن نبوده: چارلز اول در سالهای پرآشوب “انقلاب اول” (یا جنگ‌های داخلی) سلطنت کرد و سرانجام اعدام شد (۱۶۴٩). پادشاهی چارلز دوم هم که پسر اولی بود با اپیدمی بزرگ طاعون و آتش‌سوزی بزرگ لندن (۱۶۶۶) مصادف شد. اما به رغم این نظریه‌پردازی‌های کم و بیش خرافی، چارلز به اسم اصلی‌اش وفادار ماند و ردیف “سوم” را به نام خود افزود.
انتقادها علیه تاج و تخت
شروع سلطنت چارلز سوم با تبریکات سران سیاسی جهان همراه بود. اگرچه دولت جمهوری اسلامی ایران در این مورد سکوت کرد اما حتی ولادیمیر پوتین که قرار نیست در مراسم خاکسپاری الیزابت شرکت کند، از طریق تلگرام به چارلز “تبریک صمیمانه” گفت و برای وی آرزوی سلامتی کرد.
اما گذشته از این تبریک‌های رسمی، در مستعمره‌های پیشین بریتانیا سخنان تندی علیه تاج و تخت به گوش رسید. از جمله در آفریقای جنوبی، حزب “مبارزان آزادی اقتصادی” اعلام کرد: “ما بر مرگ ملکه الیزابت نمی‌گرییم چون نام او دوران فاجعه‌باری از تاریخ ما و تاریخ آفریقا را زنده می‌کند. بریتانیا از سال ۱٨٠۶ – در زمان همین خاندان سلطنتی – سرزمین ما را قبضه کرد. از این زمان به بعد، بومیان این سرزمین هیچگاه رنگ آرامش ندیدند”…
همچنین در شبکه‌های اجتماعی بارها تذکر داده شده که چند ماه بعد از آغاز سلطنت ملکه الیزابت، شورش معروف به “مائو مائو” در کنیا به راه افتاد که بعد از چند سال، توسط مستعمره‌نشینان انگلیسی سرکوب شد و بیش از صدهزار کشته به جا گذاشت. در نیجریه نیز واکنش‌های منفی زیاد بوده و خشونت‌های سالهای استقلال (۱٩۶٠) و نقش بریتانیا در آن یادآوری شده است. و البته در میان ایرلندی‌ها هم واکنش‌های بسیار سرد و تلخ – به طور کلی نسبت به خاندان سلطنتی – کم نبوده است.
انگلیسی‌ها سلطنت‌طلب‌اند
با اینحال نهاد سلطنت همچنان برای اکثر انگلیسی‌ها محبوب و مشروع است. بر اساس یک نظرسنجی که حدود چهار ماه قبل انجام گرفت، فقط ۲۷ درصد بریتانیایی‌ها طرفدار الغای سلطنت هستند. گروه “جمهوریت” (Republic) که برای برگزاری رفراندوم و پایان دادن به سلطنت فعالیت می‌کند به ادعای خود دارای ٨٠هزار عضو است، اما در عمل حضور چندانی در میدان سیاست ندارد.
اکثر انتقادهای داخلی علیه پادشاهی بر “ثروت‌اندوزی” بی‌پایان خاندان سلطنت تأکید دارند. فهرست دقیقی از این ثروت در دست نیست. اما روزنامۀ فرانسوی لوموند می‌نویسد که فقط املاک متعلق به ملکه الیزابت سالانه “صدها میلیون پوند” درآمد دارد. تقریباً تمامی محلۀ “ریجنت استریت” و بیش از نیمی از محلۀ بسیار گران‌قیمت “سنت جیمز” لندن بخشی از این املاک خاصه است. ۱۵درصد از این درآمدهای سالانه مستقیماً به شخص ملکه تعلق می‌گرفت.
ام به رغم اهمیت نمادین سلطنت در نظام سیاسی انگلیس، توماس پیکتی، اقتصاددان برجستۀ فرانسوی که به ویژه مطالعاتش در زمینۀ نابرابری‌های اجتماعی و اقتصادی شهرت جهانی یافته، در یادداشتی در روزنامۀ لوموند یادآوری می‌کند که پادشاهی بریتانیا فقط یک نهاد نمایشی و “آرایشی” است. به عقیدۀ او، دگرگونی بزرگ از سال ۱٩۱٠ رخ داد که شاهد کاهش اختیارات مجلس اعیان بود. تا آن زمان، پادشاه یا ملکه ارادۀ خود را مستقیماً از طریق این مجلس اعمال می‌کرد. اما امروزه، تمامی تصمیمات مهم سیاسی به عهدۀ مجلس عوام است. حتی عبارت “مجلس عوام” نیز کم‌کم به حاشیه رفته و رسانه‌ها بیشتر از “پارلمان انگلیس” سخن می‌گویند.
پیکتی باور دارد که در دوران “چارلز سوم” نیز این روند ادامه خواهد داشت و بریتانیا باز هم بیشتر به رژیم‌های جمهوری همچون فرانسه شباهت خواهد یافت.
از: ار اف ای
به کانال تلگرام سایت ملیون ایران بپیوندید