مجله تایم که از سال ۱٩۲۷ تا کنون، هرساله یک “شخصیت سال” انتخاب می‌کند، امسال این لقب را به ولودیمیر زلنسکی رئیس جمهوری اوکراین داده است.

اما علاوه بر شخصیت سال، مجلۀ تایم زنان ایرانی را به عنوان “قهرمان سال” انتخاب کرده.

 نویسندۀ مقاله، آزاده معاونی، شرح مبارزات زنان ایرانی را با جنبش “دختران خیابان انقلاب” آغاز می‌کند و می‌نویسد که در زمستان ۱۳٩۶، زن جوانی به نام ویدا موحد، روسری خود را به چوب زد و کنار خیابان بالای جعبۀ برق ایستاد…

این حرکت عجیب و غیرعادی اما امروزه معنایی بزرگ یافته است. حالا بسیاری از زنان ایرانی بدون روسری به خیابان می‌آیند و علناً رژیم را به چالش می‌کشند.

به عقیدۀ آزاده معاونی، زنانی که در جنبش کنونی ایرانی شرکت دارند  کاملاً با نسلهای قدیمی‌تر تفاوت دارند. اینان طرفدار حاکمیت قانون و آزادی بیان و پوشاک‌اند، “گیاهخوار هستند، نام خود را اسلام‌زدایی می‌کنند و بچه نمی‌خواهند”…

خانم معاونی می‌نویسد: “من اغلب به این فکر کرده ام که چه چیزی آنها را تا این حد سرکش کرده است؟”

و سپس می‌افزاید: “وقتی آرزوی آزادی یک نسل به طرز وسوسه انگیزی در دسترس دیده می‌شود، موانع باقی‌مانده کوچک و محقر به نظر می‌رسد و مرحله نهایی از اینجا ترسناک‌تر می‌شود”…

اما به رغم خشونت رژیم و افزایش شمار قربانیان، اعتراضات در مدارس و دانشگاه‌ها متوقف نمی‌شود. “دانشجویان خواستار آزادی دوستان بازداشت‌شده و سرپیچی از قوانین تفکیک جنسیتی در کلاس‌ها هستند”.

آزاده معاونی می‌نویسد: “مقابله با حجاب اجباری چنان روش‌های ماهرانه‌ای را پیش گرفته که اغلب تعجب می‌کنم که چرا نسل من همان راه را در پیش نگرفت”.

او در توضیح موقعیت و طرز فکر زنان ایرانی می‌نویسد: “یک تحلیل‌گر خارجی ممکن است رژیمی را ببیند که در طول دهه‌ها انزوای بین المللی شکل گرفته است. یک تحلیلگر ایرانی ممکن است سیستمی شکننده را ببیند که ناامید است و می‌خواهد به هر قیمتی به قدرت بچسبد. اما یک دختر نوجوان ایرانی فقط خود را فرزند نگون‌بختی می بیند که در یک نظام منحوس گرفتار مانده و از نظر اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی از دنیا بریده شده است. آنهم به خاطر چه؟ به نام چه کسی؟”

گزارشگر تایم در پایان سؤال می‌کند: “ایرانیان در راه خواسته‌های خود برای تغییرات اساسی، حاضرند چه رنج هایی را متحمل شوند؟” و سپس ادامه می‌دهد که “پاسخ این سوال فقط توسط خود ایرانیان داده خواهد شد”…