بعد از دوسال از انتخاب رئیسی، معلوم شد رویکرد جناح حاکم برای اداره کشور یک توهم و خیال بیش نبود و یکدستی آنان نیز نه‌تنها محقق نشد، بلکه در غیاب یک رویکرد علمی و کارآمد، معلوم شد یکدستی دردی را درمان نمی‌کند که زیاد هم می‌کند.

در این میان زیان اصلی متوجه اصلاح‌طلبانی شد که بدون ارائه تحلیلی مشخص و عینی از شرایط کشور و بدون توجه به نظر اغلب فعالان اصلاح‌طلب وارد معرکه‌ای شدند که پایانش همان آغازش بود. اکنون نیز مواجه با یکی از شرایط ویژه کشور هستیم. کشوری که به دلیل برجام از ذیل فصل هفتم خارج شد ولی قدر آن را ندانستند.

سپس مواجه با بحران اعتراضات پائیز ۱۴۰۱ شدند که هنوز هم ترکش‌های آن اصابت می‌کند و از همه بدتر اینکه بسیاری از افراد اعتمادبه‌نفس خود را در بهبود شرایط از دست داده‌اند و می‌دانند که هیچ گام مؤثری را تحت این شرایط نمی‌توانند بردارند و در عین حال هیچ ایده ایجابی و روشنی برای عبور از این وضعیت نه دارند و نه حاضرند که بشنوند، درحالی‌که فرصت زیادی نیز در اختیار ندارند.