پیدا بود او هم مطمئن است که علی رضا را کشته‌اند.

دست پاچه گفتم:نه من ره گذرم.

راهم را گرفتم که بروم. افسر کارتی را به سمتم گرفت: اگر اطلاعاتی به دست آوردید، به من خبر بدهید. کارت را گرفتم. هم ترسیده بودم و هم به شک افتاده بودم که نکند می‌خواهد با من ارتباط برقرار کند. لبخندی زورکی زدم و راه افتادم.  جمعیت پراکنده شدند . محمدرضا هم کرکره‌ی دکانش را پایین کشید و با همان مردی که دلداری‌اش داده بود رفتند به نمی‌دانم کجا.

چند روز بعد اعلامیه‌ی علی رضا را روی دیوار دیدم. نوجوانی زیبا که به عکاس نگاه کرده و خندیده بود. هفتمش در مسجد ابوالفضل کنار همان سفره‌خانه‌یی بود که جمعه‌ها با خانواده می‌رفتیم. در خیابان استاد معین فاز چهار شهرک اندیشه.

باید ته وتوی ماجرا را درمی‌آوردم. رفتم به مجلس ختم. مسجد غلغله بود. خیلی‌ها آمده بودند. زنی در حلقه‌یی تنگ از بستگانش از درون زار می زد. او مادرش بود انگار.

از میان حرف‌هایش شنیدم که می‌گفت:صبح همان روز که خبرش را آوردند، گفته بود کتاب‌های کنکورش را کنار بگذارم. این را کسی می گوید که می‌خواهد خودکشی کند؟ آی پسر من آی امید روزگارانم. تو را کشتند….

زن می‌گریست به درد، چنان که حاضران از درد او خون گریستند. پس گفت: بزرگا مردا که این پسرم بود!

داستان حسنک یک لحظه رهایم نمی‌کرد؛ مردی که به ناحق بردار رفت. مادر علی‌رضا را می دیدم که در میان حلقه‌ی خویشانش از زاری به خود می‌پیچید و می‌چَمَرید[۲] چون دیگر زنان لر.

شنبه نهم آبان چند دبیرستان پسرانه را پشت سر گذاشتم تا سرانجام به دبیرستانی رسیدم که روی در ورودی‌اش اعلامیه‌ی علی‌رضا را چسبانده بودند. وقتی وارد دبیرستان شدم، سراغ بچه‌هایی را گرفتم که هم سن وسال علی‌رضا بودند و در سوم دبیرستان درس می‌خواندند. پیش از آن که مدیر سر برسد و بپرسد برای چه کاری به مدرسه آمده‌ای، با چند تا از پسرها قرار گذاشتم تا بیرون از مدرسه آنان را ببینم.

یکی از آن‌ها زودتر از بقیه آمد. اسمش سهراب بود. سهراب گفت: دوسه روز پیش از کشته شدن علی‌رضا ما، هم در مدرسه و هم بیرون از مدرسه شعار می‌دادیم. یک روز هم در کلاس عکس‌های خمینی وخامنه‌یی را از بالای تخته‌ی کلاس پایین آوردیم و قاب را شکستیم وعکس‌ها را پاره کردیم و علی‌رضا از این کارمان فیلم گرفت.

بغض، سهراب را ساکت کرد. یکی از هم کلاسی‌هایش که تازه از دبیرستان بیرون آمده بود گفت: روز دوشنبه ۲۵مهر نیروهای امنیتی به مدرسه‌ی ما حمله کردند. صورتشان را پوشانده بودند و یکی دو نفرشان هم ماسک زده بودند. یکی از آن‌ها موبایل علی‌رضا را گرفت و فیلم پاره کردن عکس خامنه‌یی را دید. خیلی عصبانی شدند و چند بار هلش دادند و عکسش را گرفتند.

سهراب حرف‌های دوستش را پی گرفت: بعد از آن دیگر علی‌رضا را ندیدیم. ترسیده بود. برای همین به مدرسه نیامد.

نوجوانی دیگر به من خیره شد و گفت: خانم ولش نکردند، دنبالش بودند. همان‌ها. همان چند نفری که عکسش را گرفتند. همان‌ها او را کشته‌اند نه خودش…

 من نیز یقین داشتم که آنان که به خشم از مدرسه رفته بودند، او رها نکرده‌اند. دنبالش بوده‌اند. آن روز مادر کارت بانک را به علی‌رضا داده بود تا خرید کند. پسرک هم اهل بگو و بخند بود هم اهل کمک کردن به خانواده. پیش از آن‌که در را ببندد گفته بود: مادر کتاب‌های کنکور را کنار بگذار از امروز می‌خواهم بخوانم برای دانشگاه. پی این را به تنش مالیده بود که وقتی از پدر مجوز گرفته مدرسه نرود، چند روز سر کلاس آفتابی نمی‌شود و بنابراین وقتش را تلف نمی‌کند و درس می‌خواند تا عقب نیفتد. اما آن‌ها دنبالش بودند. حسشان کرده بود. فاصله‌یی با او نداشتند. می‌توانست حتا صدایشان را بشنود یا گرمی نفس‌های آلوده و مضطربشان را بر پوست گردنش حس کند. گام‌هایش را تند کرد. تصمیم گرفت به جایی برود که اطمینان داشت آن جا در امان است. اما آن‌ها به او امان ندادند. وقتی وارد مغازه شد. آن ها هم وارد شدند. به زور. نتوانست جلویشان را بگیرد. اول دهانش را بستند. خواست فرار کند. یکی از آن‌ها دست دراز کرد تا نگذارد. دستش گرفت به جیب پشتی شلوارش. جیب کنده شد. مرد قوی هیکل که صورتش را در ماسکی پارچه‌یی پنهان کرده بود. یقه‌اش را گفت و پیراهنش را پاره کرد. حالا همه چیز کند شده بود. علی‌رضا صدا فروافتادن دکمه‌های پیراهنش را بر سرامیک های کف مغازه‌ی پدرش می‌شنید و صدای مرد را که از خشم بر او می‌ژکید. وقتی روی زانوانش افتاد، طناب را دور گردنش انداختند. یکی از دو مرد به آن دیگری نهیب زد: زود باش!

مرد گفت: باید برویم بالا. نردبان لازم داریم میکاییل!

مرد خشمگین گفت: در همه‌ی کارها ناتمامی!

علی‌رضا بی‌هوش شده بود و دیگر نه چیزی می‌شنید و نه می‌دید. ضعف در زانوانش گز گز می‌کرد. دو مرد چون از آن کار فارغ شدند، از پای دار بازگشتند، و علی رضا تنها ماند، چنان که تنها آمده بود از شکم مادر.

من فرانک‌ام روزنامه‌نگاری ترس‌خورده که از پشت شیشه‌های مات، گذشتن ماشین‌های بیرون از اتوبوس را و چرا‌غ‌های قرمزشان را نگاه می‌کند که چون کفشدوزک‌هایی بال گشوده و کم‌کم محو می‌شوند در مه و پایین را، زمین را می‌بینند که  زیر پاهای روحی سرگِران از ستم تاب می‌خورَد و تاب. وشب‌ها، روز می‌شود بی‌وقفه و روزها شب.

پانویس:

[۱] واژیدن: واگفتن

[۲] چَمَره یا چمری‌خوانی: خواندن به سوگواری