قبول دارم که برخی از افاغنه – که بی شک اقلیت بسیار کوچکی از آنها هستند – مرتکب جنایاتی در ایران شده اند اما آن اقدامات، به هیچ روی قابل مقایسه با خدماتی نیست که در سه دهه گذشته به ایرانیان ارائه نموده اند. ضمن آنکه سران حکومت ایران و مباشران ایشان، هیچگونه دغدغه ای نسبت به احنمال جنایت علیه ایرانیان ندارند. مگر در همین حکومت، سرشناس ترین عامل جنایت در کهریزک، به عالی ترین مقامات دولتی نرسیده و هر روز، ارتقا مقام نمی یابد؟
وقتی خبر ممانعت حکومتی از ورود دوستان افغانی به «صفه» را شنیدم آرزو کردم این هم یکی از دروغ های سیزده باشد اما بلافاصله به این نتیجه رسیدم این خبربه عنوان «دروغ سیزده »نیز مایه شرمساری برای ماست. چگونه می توان باور کرد در کشوری که مردمانش در طول تاریخ به مهمان نوازی معروف بوده اند اینگونه با کسانی رفتار شود که بسیاری از آنها با هم زبانان خود، هم خانه شده اند ؟ قبول دارم که بی کفایتی حاکمان ایران، شرایطی برای اکثر ایرانیان فراهم کرده که نمی توانند مانند گذشته، از میهمانان خود پذیرایی نمایند. گروه زیادی از هموطنان ما، در حسرت سالیان قبل هستند که دوستان و بستگان را هم سفره خویش می ساختند و این حسرت یکی دیگر از دستاوردهای حکومتی است که ادعای مدیریت جهانی دارد و رهبر آن، هر روز به تمام ملت ها رهنمود می دهد اما یقینا ایرانیانِ با اخلاق، حتی در بدترین شرایط اقتصادی، میهمان خود را تحقیر نمی کنند. وقتی این برخورد حکومتی با هم زبانان زحمتکش افغانی رادیدم به یاد آوردم حکومت فاسد و خودخواه جمهوری اسلامی، خود را مالک ثروت و حیثیت جمعی ایرانیان می داند و هرگونه بخواهد از این ثروت ها برای ارضای شهوات سیاسی و مالی خود بهره می برد. همین حکومت، ثروت ملی ایرانیان را در پای دیکتاتور سوریه می ریزد وآنگاه که به دنبال تسویه حساب با امریکا باشد پول های ایران را در کشوری خرج می کند که نماد آنها در ایران، سخنرانی های سید حسن نصراله است و یکی از نماد های جهانی آن، تصاویر مردان وزنان درحال خوشگذرانی در کنار سواحل لبنان! حکومت ضد انسانی جمهوری اسلامی که اینگونه به تحقیر مردان و زنان زحمتکش افغانی می پردازد همان حکومتی است که سالها پذیرای فرزندان و زنان «بن لادن» و حامیان سرشناس طالبان همچون «گلبدین حکمتیار» بوده و هنوز هم در گوشه و کنار ایران و جهان، برای «طالبان صفتان افغانی» امکانات بسیار، فراهم می کند. قبول دارم که برخی از افاغنه – که بی شک اقلیت بسیار کوچکی از آنها هستند – مرتکب جنایاتی در ایران شده اند اما آن اقدامات، به هیچ روی قابل مقایسه با خدماتی نیست که در سه دهه گذشته به ایرانیان ارائه نموده اند. ضمن آنکه سران حکومت ایران و مباشران ایشان، هیچگونه دغدغه ای نسبت به احنمال جنایت علیه ایرانیان ندارند. مگر در همین حکومت، سرشناس ترین عامل جنایت در کهریزک، به عالی ترین مقامات دولتی نرسیده و هر روز، ارتقا مقام نمی یابد؟ مگر خاطره دهها مورد تجاوز توسط یکی از رؤسای پلیس جمهوری اسلامی، از خاطرات محو شده است ؟ آن پلیس جنایت کار و بی اخلاق، با کدامین مجازات، مواجه شد ؟
حکومت ایران، حتی با افغانی های جنایت کار هم مشکلی ندارد تنها به این شرط که سینه چاک ولایت باشند! جلال الدین فارسی را می گویم که افغانی الاصل است و برخی سران حکومت ایران می خواستند او را به عنوان نخستین «رئیس جمهور نظام اسلامی» به ایرانیان تحمیل کنند. او در دهه هفتاد، در روز روشن مرتکب قتل عمد شد و مرحوم رضاخانی را در طالقان به قتل رساند. آما با دستور مستقیم شیخ محمد یزدی و با حکم ناعادلانه « محمدی گیلانی » بلافاصله از زندان آزاد شد. او اکنون با گردن بر افراشته وبدون هیچگونه شرمساری به عقده گشایی علیه جنبش سبز و شخصیت های محبوب ملت ایران، مشغول است. او همان کسی است که مهدی کروبی، دو سال پیش از او به عنوان یکی از معدود سرنشینان قایق شکسته نظام نام برد.
به هرحال من به سهم خود از دوستان افغانی به خاطر اقدام شرم آور بخشی از حکومت ایران، پوزش می خواهم و امیدوارم این رفتار ضد انسانی را از چشم ملت ایران نبینند. افغانی هایی که هم اکنون بخشی از خانواده ایران هستند باید بدانند تا زمانی که حکومت فعلی درایران برسر کارباشد جنایت کاران واقعی ـ چه افغانی چه ایرانی ـ اگر در خدمت اهداف و زیاده خواهی سران حکومت قرار بگیرند نه تنها از ورود آنها به پارک جلوگیری نمی شود بلکه در بالاترین سطح حکومت، قدر می بینند و در صدر می نشینند.
در پایان، آرزو می کنم هرچه زودتر شرایطی فراهم شود که افغانی های عزیز بتوانند با سربلندی و احساس آرامش به کشور خویش بازگردند.
از: :گویا
به کانال تلگرام سایت ملیون ایران بپیوندید