دومین ویژگی که سپاهی ها در ایران به آن دست یافتند تجارت همه چیز و همه کس بود و مشارکت در غارت منابع ملی و چپاول حیرت انگیز ثروت مردم ایران. این ویژگی سپاه را در ردیف ارتش دست کج کشورهای نابسامان آفریقایی قرار داد، در حالیکه ارتش پاکستان هیچگاه تا این حد درگیر فساد اقتصادی نشد. بر اساس این دو ویژگی می توان گفت که سپاه در ایران هیچگاه مستعد این نشد تا هم عرض ارتش پاکستان به حساب بیاید و به همین دلیل، ایران به جای اینکه به سرنوشت پاکستان دچار شود مستقیما درگیر تجربه افغانستان شد.

با این حال، سپاه پاسداران انقلاب اسلامی هر چه گذشت به کسوت نیروهای نظامی شبیه طالبان در آمد و گرایشات داعشی آن هر روز بیش از پیش خودنمایی کرد. وقتی سپاهی ها سرمایه های ملی را خرج ماجراجویی های بیهوده فرامرزی می کنند و از قبل آن، به بودجه های کلان و بی حساب و کتاب نظامی ناخنک می زنند نتیجه اش این می شود که برای ارعاب مردم، در جریان حمله شیمیایی به مدارس دخترانه یا نقش اصلی را برعهده بگیرند یا با سکوت از کنار آن رد شوند.

تحت حاکمیت سپاه به صدها مدرسه دخترانه حملات شیمیایی شد و هزاران دختر ایرانی مسلمان با لبخند رضایت آمیز آقایان سپاهی شیمیایی شدند. به همین دلیل قضاوت عمومی نسبت به سپاه این است و این شد که سرداران سپاه نه تنها از مردم نیستند بلکه مترسک روسها هستند که برای ماندن در قدرت و حفظ امتیازهای سیاسی-اجتماعی خود حاضرند حتی کشور را به قربانگاه بفرستند.

این همان نقطه ای است که پروژه افغانستان شدن کشور بدست نظامیان تسبیح به دست ایران رقم خورد و صد البته که خشکسالی سراسری و مهاجرت بخش بزرگی از مردم باعث شد تا سپاه پا در جای پای طالبان ملاعمر و انتحاری های جلال الدین حقانی بگذارد.

این ویدیو توضیح می دهد که مجموع رفتار جمهوری اسلامی از نظر فساد ساختاری، و نیز خشکسالی فراگیر زمینه هایی را فراهم می آورد که ایران را بسیار شبیه افغانستان می کند. این شباهت از پنج وجه به سرعت دارد کشور ما را به استانداردهای افغانستان از هم فروپاشیده نزدیک می کند:

از نظر فرار شهروندان از کشور،

فقر فراگیر بی سابقه،

سرکوب همه جنبه های زندگی عادی برای مردم عادی در زندگی شهرنشینی،

اداره شدن کشور از سوی گروههای مافیایی بی شناسنامه مشکوک که ربطی به دولت ندارند،

و نهایتا به حال خود رها شدن مردم و کشور.