نویسنگان کتاب بطور اخص به قانون “الکترال کالج” اشاره می‎کنند که باعث شده است که در همین هشت انتخابات رئیس جمهوری اخیر، جمهوریخواهان تنها یکباربرنده اکثریت آرا بوده اند ولی با استفاده از همین قانون الکترال کالج، ریاست جمهوری را در همه هشت مورد از آن خود کرده اند. یا مقررات مربوط به “فیلی باستر” در سنا که برای اخذ اکثریت به شصت درصد آرا نیازاست بجای پنجاه و یک درصد. یا از آن بی عدالتی تر، سناتورهای ایالات کوچکی مثل ورمانت، ویومینگ، داکوتاها و غیره که کل جمعیت شان بر روی هم به اندازه یک ایالت پرجمعیت مثل کالیفرنیا یا فلوریدا و تکزاس و نیویورک نیست ولی به اندازه آن‌ها دونفر سناتور انتخاب میکنند.

به نظرم قانون اساسی امریکا باهمه ی این نقائص به این دلیل در ۲۳۴ سال گذشته ادامه حیات داشته است که اولا اجازه اضافه کردن متمم در آن گنجانده شده و همه اکنون بیست و هفت متمم مختلف به جامعیت و پوشش جمعیتی آن کمک کرده است. درثانی، شاید بنیانگذاران قانون اساسی نمی‌توانسته‌اند تصور کنند که روزی اخلاف آن‌ها کسی مثل ترامپ را انتخاب کنند. نوعی تعهد شهروندی و وطن دوستی و شخصیت “دولتمردی” مفروض بوده است. ولی امروزه به ضرب زور مدیا و فااکس نیوزو میلیاردرهای که پشت کاندیداهای خود میروند و هیچ تعهدی به دمکراسی و وطن پرستی احساس نمیکنند امثال ترامپ موفق می شوند. و آن ها حتی از لحاظ اخلاق عمومی جامعه کاملا بی اخلاق به حساب می‌آیند. ولی امثال ترامپ بسیارند. توجه بفرمایید که در انتخابات سال ۲۰۲۰ با وجود شبه کودتای ناموفق ترامپ (که چند افسر پلیس بی گناه هم در حین آن کشته شدند)، در عین حال ۱۴۷ نماینده عمدتا جمهوریخواه برای کمک به ترامپ به ابطال انتخاباتی رای دادند که از دید همه ناظران بیطرف انتخاباتی بدون عیب و ایراد بود! ‌آیند

یک نکته آخر: به نظرمن دیوانعالی کشور درسال۲۰۱۰ با تایید قانون “شهروندان متحد” هرنوع مانعی را از سرراه میلیاردرها و لابی ها برای انحصار انتخابات از میان برداشت و ما اکنون شاهد نتایج آن تصمیم هستیم. متاسفانه کتاب کمتر به این موضوع می‌پردازد.

از: گویا